Οι Mr Bungle ήταν ένας στίχος στο 31 Flavors των Sacred Reich, όπου σε ένα Φασμπίτερ και ξερό ψωμί φανκ σκηνικό, ο Phil Rind (φωνάρα) λέει: "Mr Bungle is so very cool".
Λοιπόν, για μας αυτό σήμαινε ότι για να το λέει αυτός, έτσι θα'ναι. Δεν έτυχε να πέσει ποτέ στα αυτιά μας κάτι, εκτός από τους Faith No More το '89, που στην δορυφορική εποχή της Αθήνας το 89-90, στο Sky Channel, είχε ο Mick Wall (Kerrang!, αυτός που βρίζει ο Αξλ στο Get in the Ring) την εκπομπή Monsters of Rock. Αυτός λοιπόν, έπαιξε μια φορά το We Care a Lot που ήταν πολύ περίεργο μέσα στα μέταλ και μας άρεσε πολύ σαν κομμάτι. Ιδιαίτερο και χιουμοριστικό και πορωτικό και τέτοια. Για τον λόγο αυτό ο Ανδρεάς - γκουρού, όταν αγόραζε το Rust in Peace που λέω αλλού, αγόρασε και το The Real Thing που το είδε και αυτό στο ράφι τότε και είπε "why not?".
E, o Phil Rind στο ίδιο κομμάτι τους αναφέρει και αυτούς λέγοντας "Faith No More, Mike Patton's voice is smooth as silk", οπότε δύο τα κρατούμενα. Περιττό να πω ότι το The Real Thing επιβίωσε κανονικά την σύγκριση με το Rust in Peace σε θέματα χρόνου παιξίματος και εντύπωσης, που από μόνο του λέει πολλά. Δίσκαρος, και ναι, ο Πάτον είναι φωνάρα και ο μισός δίσκος μόνος του. Το feelgood groove και οι πιασάρικες πρωτότυπες συνθέσεις (φρρρέσκες βρε αδερφέ) είναι ο άλλος μισός.
Λοιπόν, η λατρεία με Faith No More καλά κρατεί γενικά όσο υπήρχαν και οι Mr Bungle παρέμεναν μια αναφορά σε ένα κουλό κομμάτι Sacred Reich. Κάπου, κάπως, κάποτε, άκουσα το Squeeze Me Macaroni, και το βρήκα κομματάρα, Peppers-ιαστό αλλά πιο οφφ και παρασυρητικό και έξυπνο τεσπά.
Το 2001 τώρα, βρίσκομαι στην Αγγλία, ζώντας στο Bristol. Η καλύτερή μου είναι να πέφτω σε spring breaks ή winter breaks (τουτέστιν Πάσχα ή Χριστούγεννα) που να μου άφηναν περιθώριο να βρεθώ για καμιά εβδομάδα πάνω-κάτω με τον φίλο/συνοδοιπόρο/ρεμάλι/αδελφό/λατρεία/παπάρα Αλέξη. Βιβλίο θέλει για να τον περιγράψω αυτόν, αποσπάσματα θα έχει όταν εμφανιστεί στην ιστορία των Ensemble. Αυτός έμενε Λονδίνο, σπούδαζε μουσική με αφετηρία την κιθάρα που έπιασε λόγω Guns και Deicide ας πούμε (τρου στόρι) και αγάπησε μέσω πολλών τέλος πάντων τύπων και ένα χαρακτηριστικό του είναι πως το ιδιαίτερο ρεμάλι αυτό είναι ο νο.1 Host που θες να σε φιλοξενήσει. Γιατί περνάς καλά, ειδικά αν είμαστε εμείς που γνωριζόμαστε χρόνια και συνεννοούμαστε μια χαρά. Ταινίες, μουσική και ενισχυτικά γεύσης από Μαρόκο, courtesy of Rob, άαλλη ιστορία αυτός. Ναι, λοιπόν.
Ο Αλέξης με είχε πρήξει για το Πάσχα, μας έβγαινε εβδομάδα να τα σπάσουμε όλα στο Λονδίνο, στο σπίτι του, κουκλί και φροντισμένο, the womb σαν headquarters, ότι θα περάσουμε άψογα συν ότι θα μου βάλει και Mr Bungle, γιατί έχω πάθει μουνόπλακα με αυτό και το ακούω συνέχεια, θα δεις, θα δεις.
Σε διάστημα δύο ωρών είμαστε ήδη τακτοποιημένοι και περνάμε όμορφα και μιλάμε, μέχρι που ο Αλέξης βάζει ένα κομμάτι, απροειδοποίητα. Το κομμάτι αυτό ήταν το Ars Moriendi από το California. Λόγω του μπαμ που έγινε στο κεφάλι όταν έσκασε το συγκεκριμένο καρναβάλι από τσιγγάνικο χιπ χοπ, μπρέγκοβιτς βαλκάνιο τζέρτζελο διανθισμένο με μέταλ εξάρσεις και τέτοια, αντιλήφθηκα ότι μου έβαλε τους Mr Bungle, τι άλλο σκατά θα μπορούσε να είναι τόσο εντυπωσιακό. Και δεν το περίμενα, μα την αλήθεια ότι οι Mr Bungle ήταν αυτό, αφού έκανα όλο τον κόπο να σας εξηγήσω τι ακριβώς ήξερα για τους Mr Bungle και τον Πάττον.
Το κομμάτι μου άρεσε πολύ ως σουξέ, το βρήκα υπερπιασάρικο και πολύ πολύ τσαχπίνικο και έξυπνο και καθόλου αβάν γκαρντ και πειραματικό (παρόλο που κυριολεκτικά μιλώντας, το λες άνετα τέτοιο). Δηλαδή, οι τύποι που το γράψανε και κυρίως ο τυπάς που το τραγουδάει, φανερότατα το καταδιασκεδάζει.
Στο καπάκι, μπαίνει ο δίσκος από την αρχή, "άκου τώρα με τι έχω κολλήσει". Και κυλάει από εκεί και πέρα ένα τριπ σε έναν από τους πιο διασκεδαστικά και ευχάριστα πλουραλιστικούς δίσκους. Ένα πράγμα που μου έκανε κλικ άμεσα ήταν μόνο ο αριθμός των μουσικών ειδών που διαδεχόταν ο ένας τον άλλο εντελώς φυσικά και χωρίς την αίσθηση του επιτηδευμένου. Ακόμα και τα πιο γκάου μπίου κομμάτια όπως το προαναφερθέν Ars Moriendi και το κατα(π)ληκτικό aptly named "Goodbye Sober Day" σε πείθουν για το songwriting τους, είναι τόσο γαμημένα ευχάριστα και πορωτικά στα κρεσέντο τους που δε σε χάλαγε στιγμή το γεγονός ότι κυριολεκτικά τα άτομα πήραν σβάρνα είδη και κάνανε φρανκεστάιν διασταυρώσεις. Βασικά δεν ήταν Φρανκεστάιν καθόλου, ήταν μια χαρά κουλ συνθέσεις. Σχιζοφρενικές αλλά κουλ:
Ιμάμης, Χορωδία Γρηγοριανή-Βυζαντινή υπερμπάσα-ΤΣΑΚ!, ο σαμουράι νίντζα, πάλι το ίδιο και στο δεύτερο Νίντζα ΤΣΑΚ! αρχίζει ο σαμουράι: Τσακ-τσακ-τσακ, Τσάκα τσάκα τσάκα τσάκα τσάκα τσάκα....Σκάσιμο Machine Head χέβυ γκαγκανίδι εμβατήριο και σπας ντουλάπες από πόρωση. Κάπως έτσι βιώνω ας πούμε ένα σημείο του κομματιού. Για μια πιο in-your-face ιδέα του τι ακριβώς συμβαίνει ρίχνουμε μια ματιά στην απόλυτα (το επιβεβαιώνω) ακριβή λίστα περιγραφής που έχει το wikipedia, που αναφέρει ως είδη που ακούγονται:
includes such musical styles as Hawiian music, eastern music, electro funk, doo wop, folk music, pop music, surf-rock, circus music, new age music, heavy metal, lounge music, jazz rock, avant-garde music, music influenced by science fiction, spaghetti western and horror film scores, piano ballads, and kecak.
Τα υπόλοιπα, δεν είναι τόσο πια αχταρμάς, αλλά δεν παύουν να χτίζουν vibes και μελωδίες και hooks από τα πιο ασυνήθιστα μέρη, με τελικό αποτέλεσμα ένα πανέμορφο τραγούδι, είτε είναι μια μπαλάντα που ραγίζει διαμάντι, όπως το Pink Cigarette, με τον Patton να είναι στο utmost smooth του θυμίζοντας έναν suave motherfucker που λιώνει μικρόφωνα και γυναίκες, είτε είναι μια ψυxεδελική αναμονή που οδηγεί σε Pink Floyd λαρτζ άνοιγμα.
Ήμουν στην αρχή όμως του δίσκου όπου σε μπάζει όσο πιο γλυκά και ειρηνικά γίνεται, αεράκι, κυματάκι, φοινικόδεντρα, τόσο σε ambience όσο και σε ερμηνεία από Patton (πάλι, ναι, κάθε κομμάτι και 5 διαφορετικές ερμηνείες ένα πράμα), πανέμορφο το ρημάδι και αρκούντως τρελό για να σε υποψιάσει ότι κάτι δεν είναι το ίδιο με τις συνήθεις κυκκλοφορίες που ακούς. Από εκεί και πέρα, πες τραγούδι να σου πω τριπάκι και είδος,
Ο ήχος του δίσκου επίσης είναι ένα θέμα. Δεν είναι καθόλου εύκολο να κουμαντάρεις και να χωρέσεις με μια υποψία ομοιογενείας τόσα διαφορετικά πράγματα. Όμως με κάποιο τρόπο αυτό έχει γίνει μέσω της γενικής ηχητικής άποψης του California, που χωράει πολλά όργανα και πολλές διαφορετικές ενορχηστρώσεις υπό μία ομπρέλα ζεστού, ενίοτε κινηματογραφικού, ελαφρώς φάζι, σχεδόν δαγκώνεσαι σε σημεία να πεις lo-fi ήχου, που ιδέα δεν έχω πώς κατέληξαν να διαλέξουν, στο engineering, το mixing και όλα αυτά υπάρχουν μπόλικα ονόματα με βασικούς producers την μπάντα.
Σημειωτέον, ο δίσκος αυτός μαζί με την δουλειά του στους Faith No More είναι το άνθος της καριέρας (έως τώρα και δύσκολα θα αλλάξει πιστεύω) του Mike Patton, καθώς εδώ έχει γράψει τον μισό δίσκο και βάλε + ότι καταθέτει διψήφιο αριθμό άρτια εξυπηρετικών και αξιοπρεπέστατων έως αριστουργηματικών ερμηνειών. Σε πείθει ως Ιταλός μπουάτ μπαλαντατέτοιος, ως Ζαπικός σχιζοφρενής (καλά αυτό πλέον, το έχει καβαντζώσει - ΤΟ παιδί του Ζάππα αυτή η μπάντα καταθέτω ως αποψάρα), ανατολίτης παραδοσιακός, πορωμένος σχίστης μεταλάς και φυσικά-φυσικότατα ο Πάττον των Faith No More... Οπότε, όλα αυτά τα λέω με την ανάλογη επίγνωση υποκειμενικότητας, αλλά είναι πάντα ένα τόπικ που παρασύρομαι στην κουβέντα για την πάρτη του, πολύ τον σεβόμαστε τον κ. Πάττον σε αυτό το σπίτι, καταγράφηκε.
Κλείνω με το τι ακολούθησε για κάποιους μήνες. Λιώσιμο, τραγικό λιώσιμο, μεταλαμπάδευση σε αυτιά που πίστευα ότι θα γουστάρουν, θα μπουν στο τριπάκι χωρίς πολλές σκέψεις και θα το καταυχαριστηθούν, και αναφέρω με χαρά και καμάρι ότι πολύς κόσμος έφαγε σφαλιάρα από το δίσκο. Εμένα σχεδόν αποκλειστικά μόνος του αυτός ο δίσκος ξεκλέίδωσε τον εγκέφαλο στην αποδοχή οποιασδήποτε συνθετικής φόρμας και είδους για την εξυπηρέτηση του τραγουδιού. Τουτέστιν, δεν υπάρχει φραγμός, κάθε έκπληξη μπορεί να είναι και ευχάριστη αν είσαι τσαχπίνης και σένιος. Να, για παράδειγμα, οι System of a Down, που τα παλικάρια στάνταρ και κόβω όποιο μέλος θέλετε το έχουν περάσει μια χαρούλα το τριπάκι τους με το California και τα άλλα δυο, με κερδίσανε πολύ εύκολα με αυτό το στοιχείο. Καμία έκπληξη που ο Tankian έχει τα ούμπαλα να ερμηνεύει πειστικά το χαμό, μέγας τραγουδιστής ο μπαγάσας, πάει με το αντικείμενο, δεν πας ξυπόλητος στα αγγούρια.
Ναι. Φυσικά, αγοράστηκαν στην ίδια εβδομάδα τα άλλα δύο και έπεσε ρετρο άκουσμα στους so very cool Bungle του '89 (δίσκαρος, διασκεδαστικός όσο δεν πάει), στους πραγματικά πειραματικούς, αλλά πιο αδέξιους ίσως σαν flow, Bungle του Disco Volante, όπου πρέπει να κάνω και μια ιδιαίτερη αναφορά στο πόσο απαραίτητο σκαλί ήταν για να βγει το California. Στιγμές μεγαλείου και ενδιαφέροντες πειραματισμοί που δεν είναι για κάθε μέρα το συγκεκριμένο άλμπουμ κατ'εμέ. Νταξ, ο χαμός που ήταν τα live τους δεν ξέρω τι να πω. Ποτέ live δεν τους άκουσα τόσο εντυπωσιακούς όσο στο δίσκο (και πώς διάλο να το αναπαράγεις όλο αυτό εδώ που τα λέμε) αλλά πρέπει να ήταν πολύ, μα πάρα πολύ, ιδιαίτερα τα λάιβ. O Patton έχει και κάτι άλλο που το ξέρουν όλοι αλλά δεν ανέφερα ακόμα: Είναι τιτανοτεράστιος frontman και performer.
Τεράστιος δίσκος, τεράστιος καλλιτέχνης, τεράστια μπάντα, τεράστιο κεφάλαιο στο πώς αντιλαμβάνομαι πολλά πράγματα στη μουσική, δηλαδή, για μένα όπως και με κάποιους άλλους βέβαια δίσκους, μιλάμε για προ-Καλιφόρνια και μετά-Καλιφόρνια περίοδο, ως ακροατής φυσικά.
No comments:
Post a Comment