Αυτό και το επόμενο μπλογκ ποστ είναι η σχεδόν απνευστί καταγραφή του Rockwave του 2005 που είχα κάνει τότε. Το βρήκα και το ξέθαψα και συγκινήθηκα και θέλω να το έχω πιο προσβάσιμο. Σεντόνι στα greeklish δυσανάγνωστο, οπότε βρήκα και ονλάιν μετατροπέα greeklish to greek και χάρηκα. Συνοπτικά, σχεδόν όλοι είναι θεοί (το οποίο επαναλαμβάνεται εκνευριστικά πολύ, υγεία) και τα πάντα ήταν χαρούμενα και οι μέλισσες πηδιόντουσαν αφηνιασμένα.
Vic's log
(εναλλακτικά: Πώς πέρασα στο Rockwave Festival 2005)
-----------------------------------------------------
Κινάμε λοιπόν που λέτε από Ηράκλειο την Τετάρτη με πλοίο, εγώ, η αρραβωνιαστικία μου Πόπη και ο αδερφός Μανώλης (που πληρώνει τα πάντα για γαμήλιο δώρο το κορόιδο). Συζήτηση για Slayer, Anthrax και σε ποια κομμάτια θα γίνει τρελό moshing, σε ποιο κομμάτι θα μπούμε κλπ...
Άφιξη Αθήνα. Η μέρα περνάει με catching up με αδερφές και φίλους, μπυροποσία και γενικώς ξεκούραση από το ταξίδι στο κατάστρωμα. Ύπνος.
Η μέρα ξεκίνησε όμορφα και ωραία, ραντεβού στην πλατεία Κάνιγγος για το πούλμαν που θα μας πήγαινε στη Μαλακάσα. Συνάντηση με παλιούς γνωστούς, χάζεμα τα διαφορα μπλουζάκια και ανταλλαγές απόψεων για το ποιος θα γαμήσει, την σειρά των group, προσδοκίες κλπ. Φυσικά, μιας και το πούλμαν ήταν μισό-μισό Ηρακλειώτες και άτομα που είχαν κλείσει θέσεις από την Eat Metal, το πιο συχνό σχόλιο ήταν "καλά, πως παίζουν οι Accept κάτω από τους Slayer?". Εμφανής η παρουσία πολλών άνω των 30...
Στο δρόμο φτιάξιμο (ή πρήξιμο, όπως το δει κανεις) με Heavy Load και Manilla Road και λοιπές τρουΐλες.
Φτάνουμε στο χώρο. Xoxo, το πούλμαν μας αφήνει απέξω, καημένα παιδιά που περπατάτε μες στον ήλιο, νια νια νια.
Επιθεώρηση του χώρου. Καλός φαίνεται, μπόλικες τουαλέτες να φεύγουν οι μπύρες, τιμές ανεκτές, χάζεμα στα stands με τα μπλουζάκια και βουρ για καβάντζα σε σκιά στα αριστερά της κονσόλας, στα δέντρα. OK, we have established headquarters. Κόσμος, καμια 3-4 χιλιάδες διασκορπισμένοι παντού, με αρκετούς στοιβαγμένους μπροστά από την σκηνή. Οι περισσότεροι όμως (δικαιολογημένα) κάνουν αναγνώριση του χώρου, βρίσκουν γνωστούς, καβαντζώνουν μέρη, χαζεύουν κώλους, μπλουζάκια, παπούτσια και δυο φοβερά χοντρά άτομα που περιφέρονται στον χώρο και είναι και γαμώ τις φάτσες... Στην σκηνή οι...
Order of the Ebon Hand
----------------------
Black Metal μεσημεριάτικα. Τρία άτομα, ήχος μετριότατος με το μπάσο πολύ πιο δυνατά από ότι αρμόζει στην περίσταση. Δεν έχω ιδέα για την μπάντα, έχω ακούσει πεταχτά κομμάτια τους στάνταρ, αλλα το black metal ποτε δεν με συγκίνησε και αυτοί δεν θεωρούνται και τέρατα του χώρου ώστε να ασχοληθώ για το γαμώτο του πράγματος... Ότι παρακολούθησα με προσοχή μου φάνηκε μάλλον αδιάφορο αν και οι ίδιοι δίνανε φιλότιμες προσπάθειες. Τώρα ποιος σκέφτηκε ότι είναι καλή ιδέα να φτιάξουν το κοινό των Candlemass, Accept και Slayer (με μέσο ορο ηλικίας μεγαλύτερο των 20-22 τουλάχιστον) οι Order, αυτός ευθύνεται και για την γενικότερη αδιαφορία και "ποιος τους χέζει αυτούς", τα γνωστά σχόλια των μεγαλύτερων κλπ... Πάντως, με το Killed By Death, παρόλο που ήταν μέτριο στην εκτέλεση, κούνησαν λίγο τους μπροστά στοιβαγμένους και κάνα δύο γέροι χτυπάγανε και το πόδι κάτω και γενικώς υπήρχε μια ευθυμία στον αέρα...
Συνολικά, όταν τελείωσε η βραδιά, άκουσα το όνομά τους μία φορά από ένα παιδί που έλεγε ότι group της βραδιάς ήταν οι Order of the Ebon Hand σε απάντηση στον τσακωμό δυο παιδιών για Accept και Slayer... (χούμορ, χούμορ...)
----------
Με συνοπτικές διαδικασίες βγαίνουν και οι...
Dismember
----------
...που γουστάρω ιδιαιτέρως. Με ένα πάνω από το Pieces από πίσω βγαίνουν και βασικά παρόλο που είναι μεσημέρι και το κοινό που δεν ήταν και το πλέον καθαρόαιμο deathμεταλλάδικο άρχισαν να παίρνουν κεφάλια. Ήχος μπετονιέρα σουηδίλα όπως και οι εταίροι καππαδόκες entombed και γενικώς άλλη μια απόδειξη ότι αυτή η γενιά της death σκηνής από Σουηδία μεριά το είχε πιάσει το νόημα. Πορωτικοί, συναυλιακοί ρε αδερφέ, άνοιξαν με το σπαθί τους μπόλικα moshpits και κέρδισαν κόσμο που δεν είχε ακούσει νότα τους. Σίγουρα κέρδισαν και την συμπάθεια αρκετών xεβιμεταλλάδων αν και δεν νομίζω να αυξηθούν ιδιαιτέρως οι πωλήσεις τους από αυτήν την μεριά... Τίμησαν και τους δυο πρώτους δίσκους τους αν και σε κάποια φάση άκουσα κάτι σε στυλ In Flames του Clayman που με ξενέρωσε και υποθέτω ότι είναι από τα καινούργια. Δυστυχώς. Πάντως κράτησε λίγο και το συνολικό setlist έσπειρε. Νταξ. Παλιό Σουηδικό death metal σε open air μεσημεριάτικα με κοινό γερόντων και θρασάδων. Αυτό ακριβώς όμως για τα δεδομένα αυτά και με απόδειξη τα μπόλικα moshpits, τα παιδιά γάμησαν.
----------
Διαλειμματάκι, άντε να βγούν οι θεοί να μου φύγει και μένα το άχτι που τους έχω χάσει 2 φορες γαμωτοσπιτακιτουστρατου. Στήνονται και 4 άσπροι σταυροί για το σκηνικό, κάποιοι τελειωμένοι σχολιάζουν ότι "οι Μεταλλικά τα κάναν αυτά φιλαράκι από το 86" (θεοί, στην κοσμάρα τους). Πρώτες μπύρες, ωραίο κλίμα. Ο κόσμος ακόμα αραιός... Και ξάφνου σκάνε οι...
Candlemass
-----------
Λοιπόν, ακόμα δεν έχω ακούσει τον καινούργιο δίσκο και αισθάνομαι ντροπή αλλα είμαι σχεδόν βέβαιος μετά από προσεκτικές συζητήσεις ότι μοιάζει με Nightfall, καλή φάση κιετς... Το κομμάτι που παίζει δεν το ξέρω, στάνταρ καινούργιο είναι. Nightfallizei, όπως και ο ήχος... Γαμώ ακούγεται. Και σκάει και ο θεός μοναχός με την κοιλιά να ξεχειλίζει και το μαλλί που αψηφά την βαρύτητα. Άρχοντας, ενεργητικότατος, ξεσηκώνει τον κόσμο με χειρονομίες και φωνές, κάνει το γνωστό σούμο headbanging, βαράει το κεφάλι του και η φωνή του είναι καμπάνα. Νταξ... Ήδη μπαίνω στο κλίμα, κοπανιέμαι (όχι τρελα βεβαια, μόλις αρχίσαμε), αγκαλιά την γυναίκα που έχει και αδυναμία σε Candlemass και όλα καλά.
Black Dwarf το κομμάτι και από εκεί και πέρα δεν θυμάμαι σειρά... Νομίιιζω ήταν το Mirror, Mirror μετά; Πάντως τό'ξερα το κομμάτι και το κοπάνημα εντείνεται και χαζεύω τον Messiah κυρίως, τον κόσμο που έχει πυκνώσει κάπως και σαφώς καραγουστάρει, αν και οι εκδηλώσεις λατρείας συγκεντρώνονται μπροστά από την σκηνή και αρκετά μπροστά από την κονσόλα. Παίξανε και Witches, Copernicus από καινούργια τα οποια βρήκα γαμώ και μια χαρά Nightfallίζοντα αλλά το πραγματικό σπάσιμο το απόλαυσα σε Solitude, Dark are the Veils of Death και κυρίως At the Gallow's End που πρέπει να ζούλαγα πιο δυνατά από ότι έπρεπε την γυναίκα γιατί διαμαρτυρήθηκε... Καλή φάση. Άρχοντες οι Candlemass, καλός ήχος, ο Messiah χαρισματικός frontman, παρόλο το μεσημέρι ξεσηκώνει τον κόσμο αλλα τρομερά μικρό setlist... Τι έγινε ρε παιδιά κιόλας; Δεν άκουσα ένα Sorcerer's Pledge να τό'χω να το θυμάμαι, κρίμα... Ωραίοι, αλλα έχω την εντύπωση ότι οι προηγούμενες 2 συναυλίες πρέπει να ήταν πολύ πολύ καλύτερες, χωρίς να φταίνε οι ίδιοι Candlemass φυσικά...
-----------
Κι άλλες μπύρες. Εντωμεταξύ έχουν πλακώσει και άλλοι φίλοι και γίνεται ένας γενικός χαβαλές στα headquarters, πολύ καλή διάθεση και οι θρασοντεθάδες φίλοι μου λένε ότι Accept σκοπεύουν να χαλαρώσουν και να πιουν τις μπύρες, να ετοιμαστούν ψυχολογικά για την βία των Slayer και νταξ, γουστάρουν αλλά δεν τρέχει και τίποτα...
Εγώ έχοντας σε τρομερά υψηλή εκτίμηση τους Saxon (που με στείλανε αδιάβαστο κάποτε) και έχοντας ακούσει ότι οι Accept είναι αντάξιοι, ήμουν και λίγο πιο φτιαγμένος... Η γυναίκα γουστάρει και τις κλασσικούρες, ωραία θά'ναι... Εγώ Accept άκουγα 86 με 90 μεριά, πιτσιρίκος δηλαδή και δεν θυμάμαι πως είναι να τους λατρεύεις-λατρεύεις... Για να ιδούμε... Τα γερόντια πάντως στον χώρο φαίνονται ανυπόμονα...
Και σκάνε λοιπόν και οι
Accept
-------
Και άντε γεια! Το Heavy Metal party ξεκινά. Δεν θυμάμαι σειρά, δεν θυμάμαι αν ο ήχος ήταν άψογος από την αρχή, άκουσα μέτρια σχόλια για τον Udo όσο αφορά την απόδοσή του αλλα εγώ δεν πήρα χαμπάρι... Διότι παίδες στους Accept έπαθα την πλάκα της ζωής μου. Έγινα πάλι ένα σκατόπαιδο που άκουγε Accept τότε όταν άκουγε ο μεγάλος αδερφός και ο ξάδερφος και έβλεπα το Midnight Mover στην "δορυφορική" (α, ρε και να το παίζανε φλας που θα έτρωγα!). Ειδικά στο Son of a Bitch, με το που σκάει το ρεφρέν, και χωρίς να το πάρω χαμπάρι, νιώθω να βουρκώνω και ένα κόμπο στο λαιμό. Ανατριχίλα ρε... A, ρε πούστη, heavy metal ρε μουνιά! (ναι, και εγώ το χρησιμοποιούσα για να κοροϊδέψω τους γραφικούς).
Ριφφάρες, η μια μετά την άλλη, και θυμήθηκα, ναι ρε, οι Accept είχαν αρχίδια, βαρύ συγκρότημα να ΄ουμ, και το κλασσικό heavy μια χαρά ήτανε... Γυρνάω με ένα χαμόγελο ΝΑ στον φίλο θρασοντεθά και χαμογελάει και αυτός. Του δείχνω με το κεφάλι το πλήθος που χορεύει ρυθμικά και βλέπεις χιλιάδες χέρια να χτυπάνε παλαμάκια, γροθιές, να τραγουδάνε και γενικότερα να επικρατεί μια ΧΑΡΑ ΓΗΠΕΔΟΥ, σαν ο γαύρος να ρίχνει 7άρα στον βάζελο και να παίρνει πρωτάθλημα (ξενέρωσα τους βάζελους τώρα αλλα zboutsam) και ο κόσμος αρχίζει τα τραγούδια... Fast ας a Shark... E, η εισαγωγή είναι το απόλυτο γηπεδικό. Με τον θρασοντεθά αρχίζουμε συγκινημένοι να φανταζόμαστε στίχους με "Ααααντε γαμήσου ΠΑΑΑΑΑΑΑΟ" και σκάει η speed μεταλλιά που επηρέασε κόσμο και κοσμάκη, νταξ, ψαρώνουν και οι θρασάδες που 'ρθανε για Slayer (ε, μερικοί τέλος πάντων) και γίνεται πανικός. Ο Ήχος άψογος...
Και είμαι στον έβδομο ουρανό και λέω "άντε, αποτελειώστε μας με ένα Princess τώρα" και φυσικά σκάει στο καπάκι, γιατί ο θεός είναι μεγάλος... Ανατριχίλα, η γυναίκα ασφυκτιά από την αγκαλιά και τραγουδάμε παρέα...
Σκάει μύτη και ο Ηρακλής, πολύ καλο φιλαράκι από Ηράκλειο, προφανώς πίττα "εγώ ξέρεις... Accept πίνω! Μαλακα, Slayer δεν θα είσαι εδώ, θα είμαστε εκεί μπροστά να τα σπάσουμε όλα!" Γενικώς, κλίμα αδερφικής αγάπης και νομίζω ότι πολύς κόσμος έστω και για μια γαμημένη ώρα ένιωσε δικαιωμένος... Έβλεπα γραφικόφατσες, παππούδες που δεν καταλαβαίνουν γρι από μπάντες σαν τους System of a Down ας πούμε, να είναι εκστασιασμένοι, ευτυχισμένοι. E, τι να τους πεις μετά; Στα παπάρια τους, μια χαρά είναι και αυτοί, και η μουσική που τους καυλώνει επίσης..
Ο Udo κάνει μια χαρά παιχνίδι με τον κόσμο, τους ξεσηκώνει χαλαρά, βοηθά και η μουσική φυσικά και γενικώς ΠΟΛΥΣ κόσμος περνά πραγματικά καλά. Τραγουδάνε στα γηπεδικά κοψίματα, φαίνεται και η εμπειρία...
Κάποιοι ξενερώσανε με τα solo του Hoffman, εγώ προσωπικά τα ευχαριστήθηκα και μου άρεσε και το στιλάκι, γούσταρε κατ'εμέ και όταν πια είχε αρχίσει να γίνεται κουραστικό σκάει η μπάντα όλη με τον Udo και άντε γεια και πάλι... Με το Balls το the Wall κλείσανε αν θυμάμαι καλώς και προφανώς έγινε και πάλι ένας τρομερά ευδιάθετος πανικός... Κορυφαίες στιγμές, νταξ, ό,τι κομμάτι ξέρετε από τα κλαμπάκια, αυτά. Για μένα το Son of a Bitch και Princess of the Dawn με στείλανε.
------------------
Ο αδερφός και ο θρασοντεθάς με κοροϊδεύουν που έχω πάθει κωλόπλακα. Νταξ, λέει, καλοί ήταν, και δεν περιμέναμε να ξεσηκώσουν και τόσο πολύ τον κόσμο, αλλα οκ, αυτό. Εγώ να παραμιλάω για θεούς και υπέρτατους και έπη. Καλά. Φαΐ τώρα. Κάτι σουβλάκια που δεν ήθελα να ξέρω από τι ζώο βγήκαν, πάντως πολύ νόστιμα, αν και τίγκα στο λίπος. Καλή μπίχλα γενικά... Μπύρες... Έρχεται και ο Ηρακλής να με πάρει από το χέρι να μπούμε στο pit. Με λοξοκοιτάζουν και οι θρασοντεθάδες, δεν πιστεύω να την βγάλεις εδώ και τέτοια... Εγώ σε δίλημμα. Θέλω εννοείται να μπω μέσα, έχω όμως και μια εύθραυστη γυναικα να προσέχω... Με κοιτάει και αυτή, παίρνει τα γυαλιά ηλίου από το μπλουζάκι μου και μου λέει "άντε, όρμα". E, πάω και εγώ...
Δεν έχω δει Slayer ποτέ μου. Είναι μια μπάντα που έχω λατρέψει και προσκυνήσει όσο λίγες... Όλοι οι δίσκοι μέχρι και Decade of Aggression είναι θεΐλες, thrash θεοί, κλπ, κλπ... Τα γνωστά. Ξέρω πολύ καλά την φήμη τους. Οι φίλοι τους έχουν δει το 96 και μου λένε τι να περιμένω. E, ήρθαν και με Λομπάρντο, γάμησέ τα, θα πέσει βρωμόξυλο, θα πάθω πλάκα... Ο κόσμος έχει πληθύνει, έχει βραδιάσει...
Πάμε δέκα άτομα και πιάνουμε καλή θέση. Έχω αρχίσει και πριζώνομαι. Θα δω Slayer ρε... Θα σκάσει καμιά νότα από South of Heaven και θα σεληνιαστώ... ή με κάνα Raining Blood... ή κάνα Hell Awaits... Τςς, ό,τι και να'ναι θα ανοίξει ένα pit από εδώ έως του χρόνου... Τα φώτα σβήνουνε, οι αετοί εμφανίζονται και βγαίνουν οι
Slayer
-------
Συγγνώμη? Τι είναι αυτό είπαμε? Η απόλυτη ξενέρα? Ναι, ακριβώς αυτή. God Hates Us All? Με δουλεύετε ρε? Έχετε τα τρία απόλυτα intro κομμάτια και βγαίνετε με αυτήν την πίπα? Ξε-σεληνιάζομαι. Ούτε κοπάνημα. Διπλα μου παιδιά 17-25 ετών έχουν ξεφύγει και ανοίγουν ένα μικρό pit. Προφανώς περνάνε καλύτερα από μένα και αισθάνομαι ο μαλάκας της πρώτης σειράς... Δεν γαμιέται. Κοιτάζομαι με τους φίλους και αυτοί είναι το ίδιο ξενερωμένοι. Ο ήχος ok, ο Λομπάρντο ζωγραφίζει, King-Hanneman ακριβώς όπως τους έχω δει στα άπειρα video, γενικά, βλέπω Slayer, αλλα δεν έχω πάθει πλάκα.
Τελειώνει το κομμάτι. Πάρτα Βασιλάκη. War Ensemble και άντε γεια. E, σεληνιάζομαι ελαφρώς και αρχίζει επιτέλους ένα σωστό thrash κοπάνημα. Γιατί δεν έχω γίνει σαρδέλα? Κοιτάω γύρω και βλέπω να κοπανιόμαστε μόνο εγώ και οι φίλοι μου, οι άλλοι απλά να κουνάνε ρυθμικά το κεφάλι. Fuck that. Slayer είμαστε ρε, αρχίζουμε ένα private, οικογενειακό pit. Ανοίγουνε γύρω μας οι κωλόφλωροι. Δεν γαμιέται, ας δούμε slayer...
Και κάπως έτσι κύλησε η συναυλία... Ups και downs. Μερικά φοβερα σημεία, (αυτά από Seasons και πίσω συγκεκριμένα), μερικές ξενέρες (τα υπόλοιπα), ένας κόσμος ψόφιος, μονο στις πρώτες σειρές πέφτει ξύλο (έλεος αν δεν έπεφτε κιόλας), πίσω το κοινό είναι πεθαμένο. Raining Blood και Angel of Death τα έχω δει όλα, αλλα σε πριβέ κατάσταση, καμία σχέση με το αδερφικό-οικογενειακό-μαζικό party των Accept μια ώρα πριν...
Ο Λομπάρντο θεός, ντάξει, το ξέραμε, στο Chemical Warfare βαράει αλύπητα τα toms σε μια κλασσική στιγμή 80ίλας thrash...
Σε γενικές γραμμές, πολύ καλά. Φοβερή συναυλία. Εγώ όμως περίμενα να μπω και να βγω χαζεμένος λέγοντας "ποιοι Accept;". Η ετυμηγορία της παρέας το ίδιο, "έπρεπε να ήσουν το 96". Παιδιά που κάθονταν πιο πίσω και με θέα σε όλο το κοινό επιβεβαίωσαν την εντύπωση μας: Οι Dismember είχαν πιο πολλά moshpits. Χρειάζεται να πω τίποτα άλλο;
Πολλοί φεύγανε μονολογώντας και σε φάση χαζέματος οπότε, ίσως και απλώς να είχα βάλει τον πήχη πολύ ψηλά... Ή μήπως το κάνανε οι Accept αυτό? Δεν ξέρω, πάντως περπατώντας πίσω, ένας χοντρός χοντρός τρουάς έλεγε "καλά, οι Accept κάτω από τους Slayer;" (κολληματίες ρε πούστη μου...) και παραδόξως συμφώνησα μαζί του... Ο Ηρακλής (που είχε χωθεί πρώτες σειρές με το που βγήκαν και έτσι δεν τον είδα μέχρι το τέλος) έρχεται, πιάνει το μπλουζάκι μου (Beneath the Remains ψαρωτικό και σεβάσμιο, κομπλέ με tourdates) και διαπιστώνοντας ότι δεν στάζει ιδρώτα, μου λέει: "μπααα, τίποτα, αδύναμο σε βρίσκω!". "Καλά, αύριο Anthrax τα λέμε, θυμήσου το, θα τους ΣΒΗΣΟΥΝΕ τους Slayer", απαντάω και είμαι σίγουρος ότι έτσι θα γίνει...
-----------
Ωχ, τώρα λέει έχει περπάτημα της πουτάνας μέχρι το πούλμαν, ε; Όχι. Είναι παρκαρισμένο έξω ακριβώς. Έπος. Γάμησε η πρώτη μέρα. Αύριο προβλέπεται και καλύτερη....
PS: Μα πόσο μαλάκας είναι κάποιος που πετάει αναμμένο καπνογόνο στον κόσμο στα τυφλά? Ελπίζω να βρέθηκε κάποιος να του την πει από κει δίπλα. Κατά προτίμηση κάνας τεράστιος χοντρός τρου, από αυτούς που πίσω από την πλάτη τους κοροϊδεύει...
PPS: Μα πόσο ξενέρα πια? Θες να ακούσεις ένα Black Magic (συγκεκριμένα το πιο requested από ότι άκουγα) και ακούς έναν διπλα "το Diiittoheeeead!". Έλεος ρε! Τόσοι δίσκοι, τέτοιες κομματάρες και σου λείπει το Dittohead;;; Πρέπει να γερνάω τελικά...
No comments:
Post a Comment