Gamma Ray - Majestic (Metal-Is, 2005)

Γραμμένο το 2005, όπου και εμφανίστηκε στο electric requiem webzine.

Οι Gamma Ray εδώ και αρκετό καιρό απευθύνονται σε δύο πολύ συγκεκριμένες κατηγορίες μεταλλάδων στην Ελλάδα. Η πρώτη είναι αυτή που γουστάρει euro power metal. Έτσι απλά. Η δεύτερη είναι αυτή που δεν έχει κάποιο τεράστιο κόλλημα με το euro power, γουστάρει αρκετά album της σκηνής αλλά θεωρεί ότι η σκηνή έχει στερέψει εμπνεύσεως προ πολλού και οι καλοί δίσκοι είναι πολύ δύσκολο να εντοπιστούν, οπότε γιατί να ψάξουν κιόλας; Οι Gamma Ray όμως έχουν τον παππού της σκηνής, τον σεβασμιώτατο Kai Hansen που μεγαλούργησε με τους Helloween και έκανε και ένα ωραιότατο μπαμ με το Land of the Free με τους Gamma Ray. Οπότε μπορεί και να' χει ψωμί η υπόθεση...

Υπάρχει και μια τρίτη μερίδα ανθρώπων που λατρεύουν και την πρώτη εποχή των Gamma Ray (με τον Scheepers) και γνωρίζουν πολύ καλά πως ο Kai Hansen έχει περάσει και μια περίοδο που δεν εκτιμάται ιδιαιτέρως από τον πολύ κόσμο αλλά είναι τρομερά αξιόλογη μουσικά και κυρίως απέχει πολύ από τα κλισέ μιας σκηνής που όσο μεγαλώνει ποσοτικά, τόσο και στερεύει ποιοτικά.

Θα προσπαθήσω να εξηγήσω και στις τρεις κατηγορίες τι να περιμένουν από το Majestic.

Short version:
Η πρώτη κατηγορία μπορεί να επενδύσει άφοβα. Βούτυρο στο ψωμί σας παίδες.
Η δεύτερη κατηγορία: Αν έχετε ακούσει από Somewhere Out in Space και πέρα, μια από τα ίδια, πάνω κάτω. Αλλά έχει πετύχει κάποιες πραγματικά καλές συνθέσεις.
Για τους λάτρεις κομματιών τύπου Dreamhealer, Cave Principle, Insanity and Genius, Money και τα ρέστα... ξεχάστε το. Σε αυτόν τον δίσκο δεν υπάρχει ίχνος καινοτομίας και πειραματισμού.

Long version:
Μετά τη (δίκαιη) επιτυχία του Land of the Free, η παρέα του Hansen σταθεροποίησε τον μέχρι πρότινος πολυμορφικό ήχο της στο ευρωπαικό power metal. Και το κάνανε και καλά και κανείς δεν μπορεί να τους πει τίποτα, αφού ο Hansen είναι ουσιαστικά ο ιδρυτής του ήχου με τους Helloween. Έτσι κυκλοφόρησαν 3 δίσκοι (χώρια από συλλογές, ΕΡ και live) μετά το Land of the Free που συνέχιζαν την ίδια συνταγή της επιτυχίας. Helloween του Walls of Jericho meets Keeper of the Seven Keys, με τις trademark Hansenικές μελωδίες. Και ομολογουμένως από τους δίσκους αυτούς βγήκαν κάποια κομμάτια δυναμίτες και πολλές πανέμορφες συνθέσεις. Προς το τέλος όμως, άρχισαν να φαίνονται σημάδια κόπωσης με την έννοια εμφάνισης μελωδιών ύποπτα γνωστών ("ρε συ, το Rapid Fire δεν είναι αυτό;"), επαναλαμβανόμενων μοτίβων και γενικότερα πολύς κόσμος άρχισε να παραπονιέται ότι οι Gamma Ray είναι από τα group της κατηγορίας "μια από τα ίδια" (τύπου Running Wild, γκουχ γκουχ).

Από την άλλη, ο μπαγάσας ο Kai πάντα θα σου βγάλει αυτό το κάτι παραπάνω που, παρόλο που το έχεις ξανακούσει, σου κάνει αίσθηση, διότι το αυθεντικό έχει άλλη γεύση υποθέτω... Το ζητούμενο είναι λοιπόν, στο Mαjestic, πόση αίσθηση μπορεί να προκαλέσει ο κύριος Hansen στην μεταλλική κοινότητα;

Αν βάλετε το δίσκο γνωρίζοντας ότι θα ακούσετε κάτι πολύ συγκεκριμένο, χωρίς απαιτήσεις, ο δίσκος έχει να δώσει πολλά. Συγκεκριμένα, έχει speed δυναμίτες σαν το Hell is Thy Home που ενώ είναι η συνταγή δικασίλα - ρεφρέν, έχει πραγματικά καλά riff, ένα έντεχνα κλεμμένο κουπλέ του Leather Rebel των Priest (ουπς!) και γενικώς το κομμάτι σπέρνει. Και μιας και λέμε Priest, είναι γνωστό ότι ο Hansen λατρεύει τους Priest και ιδιαίτερα το Painkiller (Who doesn't?). E, στο Majestic (όπως και στο No World Order άλλωστε) θα το διαπιστώσετε άλλη μια φορά. Με το άνοιγμα του δίσκου ας πούμε. Ωδή στους Priest με άρωμα Hansen. Και αν το δεις καλοπροαίρετα, δουλεύει αποτελεσματικότατα. Σχεδόν δεν παίρνεις χαμπάρι ότι μεταξύ των solo μπαίνει σφήνα η φωνή νότα-νότα το κόψιμο του Sabbath Bloody Sabbath! Και όμως δουλεύει και το αποτέλεσμα μετράει, έτσι δεν είναι;

Αποτελεσματικότατα δουλεύουν άλλες δύο συνθέσεις του Kai (όλες δουλεύουν, και οι 6 δικές του), το Blood Religion και το Majesty. Το πρώτο είναι ένα θαυμάσιο επικό heavy metal κομμάτι, με ένα riff που παρασέρνει. Κομμάτι που σε συναυλίες θα είναι από τα highlights, με χορωδιακά μέρη, αλλά καθόλου overblown, αλλαγές με νόημα, solo αλά Maiden, old school έπος, you get the idea. Πραγματικά δεν υπάρχει ίχνος πρωτοτυπίας στο κομμάτι. Αλλά είναι μια απίστευτη σύνθεση έτσι κι αλλιώς. Ένα τραγούδι για τις παλιοσειρές.

Το Majesty έχει ανατολίτικη γεύση στα riff του, διακριτική παρουσία πλήκτρων που τονίζουν όμορφα τις μελωδίες και απλώνουν τον ήχο και priestικές αναφορές (πάλι, μάλλον πρέπει να το χωνέψουμε από εδώ και μπρος). Και αυτό είναι από τις (καλές) επικές γεύσεις του δίσκου.

Οι πιο προσεκτικοί ίσως παρατήρησαν ότι αναφέρθηκα συγκεκριμένα σε 4 συνθέσεις. Ο δίσκος έχει 10. Αυτό είναι ένα μικρό πρόβλημα. Θα έλεγα ότι τα κομμάτια που αξίζουν είναι περίπου τα μισά (άντε, τα 6!). Τα υπόλοιπα, συμπεριλαμβανομένου του οκταμισάλεπτου έπους) είναι αδιάφορα. Όχι κακά. Αλλά καλά μόνο για οπαδούς του euro power. Θα ήταν απίστευτα κομμάτια αν είχαν κυκλοφορήσει δύο δεκαετίες νωρίτερα. Μετά από χιλιάδες power συνθέσεις, ξεχωρίζουν μόνο επειδή είναι η ιδιαίτερη χροιά του Hansen απο πίσω. Εγώ τα ακούω πολύ ευχάριστα, αλλά εγώ έχω κόλλημα με τον κ. Kai. Φαντάζομαι πολύ ευχάριστα θα τα ακούσουν και όσοι έχουν κόλλημα με τη σκηνή, ή είναι νέοι στο χώρο και δεν έχουν ακούσει ακόμα τις χιλιάδες προαναφερθείσες συνθέσεις. Αυτοί που παραπονιούνται για το τέλμα του είδους πάντως, θα πουν ότι καλύτερα να ακούσουν το Halloween παρά το Revelation και μεταξύ μας θα έχουν και δίκιο...

Ο Henjo Richter, ο έτερος κιθαρίστας, είναι ο γνωστός εαυτός του. Τον θεωρώ έναν καλό κιθαρίστα που δεν μπορεί να γράψει ούτε μια πρωτότυπη νότα. Αν σας αρέσουν τα κομμάτια του στους προηγούμενους Gamma Ray δίσκους, θα σας αρέσουν και εδώ.
Ο Daniel Zimmermann, o drummer (επαρκής και όχι εντελώς κλισαρισμένος), γνωστός και από τους Freedom Call, γράφει τα άλλα 2 κομμάτια. Είναι ΟΚ, ωραία riff, καλά κουπλέ, θανατηφόρα βαρετά ρεφρέν, που όμως για κάποιους μπορεί να είναι αυτό ακριβώς που θέλουν να ακούσουν.

Η μπάντα εμφανίζεται όπως πάντα, σφιχτοδεμένη, ο ήχος είναι άψογος και ζεστός όπως αρμόζει, και τα solo είναι πραγματικά καλά metal solo (και του Richter!). Ο Kai δίνει ρέστα στα φωνητικά, τρομερό πάθος και δύναμη στις ερμηνείες του.

Σε γενικές γραμμές, ένας καλός power metal δίσκος με στιγμές πραγματικά πωρωτικές που δικαιολογούν το όνομα του Hansen. Αν αγαπάτε το στυλ του και δε σας ενδιαφέρει να ακούσετε κάτι πρωτοποριακό, ορμάτε. Αν ακούτε euro power φανατικά, ο δίσκος είναι απαραίτητος. Αν ψάχνετε έναν καλό παραδοσιακό metal δίσκο, αυτός είναι μια καλή περίπτωση. Κατά τ'άλλα ίσως το επιλεκτικό downloading να είναι πιο συμφέρουσα λύση...

Και μια προσωπική εκτίμηση: Ο Hansen δεν έχει γύρω του μονάδες με προσωπικότητα και έμπνευση. Η τωρινή ομάδα ξέρει να παίζει, αλλά στο γράψιμο δεν έχει να πει κάτι συγκλονιστικό. Ο Kai Hansen για να κάνει το μπαμ που έκαναν τα Land of the Free και (ειδικά) τα Keeper πρέπει να βρει προσωπικότητες αντάξιες των παλιών συνεργατών του. Μέχρι τότε θα βολευόμαστε με απλά καλούς δίσκους. Και αυτό είναι κρίμα για έναν μουσικό του μεγέθους του Hansen.