4. H Ιστορία των Ensemble - Live ντεμπούτο

1. H Ιστορία των Ensemble - In the Beginning...
2. Η Ιστορία των Ensemble - Τώρα και με λιντ γκιτάριστ!
3. Η Ιστορία των Ensemble - Η Μεγάλη Παρένθεση: Rock n' Roll Cafe

Είμαστε έτοιμοι. Θα παίξουμε λάιβ. 1η Σεπτεμβρίου 1993, μια κοσμοϊστορική ημερομηνία, όπου σύμφωνα με την wikipedia δεν έγινε τίποτα άξιο λόγου εκτός από την γέννηση της Ilona Mitrecey που είναι ένα γαλλικό σκατόπαιδο που έκανε ένα νούμερο 1 με μια απελπιστική eurodance φλωριά. Που δεν ξέρω γιατί ακούω αυτή τη στιγμή, δεν υπήρχε περίπτωση να βγει καλό. Όχι ότι η 1η Σεπτεμβρίου μόνη της βάζει φωτιά στο δρόμο, ανεξαρτήτως χρονιάς. Ημέρα λέει Ανεξαρτησίας του Ουζμπεκιστάν. Fascinating. Ημέρα Αποτροπής Καταστροφών στην Ιαπωνία λέει. Όπου μαζεύονται όλοι μαζί στη Φουκουσίμα και αναλογίζονται τι παπαριά μέρα είναι αυτή φαντάζομαι.

1η Σεπτεμβρίου 1993 πάντως, οι Ensemble Mk I:

Vocals: Εγώ. Μετάλικα οπαδός.
Bass: Γιάννης «Νταχάου». Το οποίο ψευδώνυμο δεν βγήκε γιατί ήταν φασίστας το παιδί ή εβραίος με ευαίσθητη μνήμη. Μια μέρα κάπνιζε μεθυσμένος και αντί να κατεβάζει τον καπνό τον άφηνε να βγαίνει ντουμάνι από το στόμα του. Ένας εξίσου μεθυσμένος φίλος το βρήκε πολύ αστείο και σχολίασε «χα, πώς είσαι έτσι, τι είναι αυτό, σαν το Νταχάου ρε». Εννοούσε τους φούρνους που είναι αρκετά εντυπωσιακό να σκεφτείς τον συσχετισμό. Δηλαδή βλέπεις πολύ καπνό και σκέφτεσαι ένα κρεματόριο ανθρώπων. Χμ. Μακάβριο και αναίσθητο, επίσης πολύ καθυστερημένο αλλά πολύ θρας για 16χρονο. Φυσικά το υιοθετήσαμε. Φυσικά δεν κράτησε πέρα από την μπάντα. Μετάλικα οπαδός.
Κιθαρίστας: Νάσος. Σλέιερ οπαδός. Εκτός από Μετάλικα.
Τύμπανα: Φιλώτας «Φιλώτας». Για το διπέταλο. Double. Εντάξει, προφανώς κολλάγαμε καθυστερημένα νικνέημς. Δεν θυμάμαι αγαπημένη μπάντα. Ε, και αυτός Μετάλικα οπαδός θα ήταν.
Κιθαρίστας: Θοδωρής. Όχι μέταλ οπαδός.

…με σέτλιστ αυτό το σχιζοφρενικό, περιέργως σχεδόν προβλεπόμενο, ετερόκλητο πράμα:

• Born to be Wild - Steppenwolf
  
• Should I Stay or Should I Go - The Clash
  
• I Wanna Be Your Dog - The Stooges
  
• Paranoid - Black Sabbath
  
• Somebody Put Something in My Drink - Ramones
  
• Anarchy in the UK - Sex Pistols (Megadeth version)
  
• In a Gadda da Vida - Iron Butterfly (Slayer version)
  
• Highway to Hell - AC/DC
  
• Buried Alive - Venom
  
• For Whom the Bell Tolls - Metallica
  
• Enter Sandman - Metallica
  
• Am I Evil? - Diamond Head (Metallica version - το μισό, πριν μπει η φοβερή αλλαγή με την επακόλουθη σολάρα, όπως το έπαιζαν τότε λάιβ)
  
• Whiplash - Metallica
  
• So What? - Metallica
  

H σειρά δεν ήταν αυτή πέραν του Born to be Wild που ήταν σίγουρα το opener.

Δεν θυμάμαι καθόλου πώς οργανώθηκε το σκηνικό, πάντως καταφέραμε και κλείσαμε το Αγάπη (όνομα μαγαζιού που έκανε και καφρολάιβ - how ironic) για να ροκάρουμε και να ζήσουμε το όνειρο.

Το Αγάπη ήταν ένα υπόγειο μαγαζί στην Χάνδακος, ένας πεζόδρομος (πλέον, όχι τότε) με καφετέριες που κανα-δυο μάζευαν τους ροκάδες / μεταλλάδες / μαλλιάδες / χάληδες του Ηρακλείου. Τα πιο σημαντικά εξ αυτών (που θυμάμαι γιατί συχνάζαμε) ήταν τα Tassos Place, Μαγεμένος Αυλός, Οδύσσεια. Το πρώτο ήτο κακόφημο μέρος με ιστορίες για αγρίους το οποίο μετονομάσθη αργότερα σε Τόξο (και άρχισε να μαζεύει πολύ νεαρότερες ηλικίες) και σήμερα επιμένει ακάθεκτο μετονομασμένο σε Route 66 και είναι συμπαθέστατο παρόλο το winamp μουσικό πρόγραμμα. Αυτό και το Jailhouse για ροκ και άνω σήμερα. Κλείνει η παρένθεση για το Ηράκλειο by night και επιστρέφω στο Αγάπη. Αργότερα ονομάστηκε Underground (άλλη μια κίνηση κυριολεξίας υποθέτω) και λίγο καιρό αργότερα έληξε άδοξα την πορεία του ως μέρος με πλυντήρια, σαν αυτά τα αμερικάνικα. Νομίζω. Πλυντήρια πολλά, αυτό οραματιζόμουν όταν το έβλεπα απέξω. Anyway. Τώρα δεν είναι τίποτα. Δεν έχει ταμπέλα, δεν έχει ίχνη ζωής, ποιος ξέρει. Όχι εγώ πάντως. Back to 1993.

Η εμπειρία που είχαμε από το μέρος ήταν ότι είχαμε δει εκεί λάιβ τους Hangover, μέταλ μπάντα πριν από μας και τα μέταλ πάρτι όπου ράντομ περίεργοι τύποι γλιστράνε στα πόδια σου παίζοντας εξωφρενικά στην αόρατη κιθάρα το σόλο του Sleepless Nights. Για να δέσει το γλυκό μιας και την είχαμε δει σίριους μπίζνες organisers είπαμε να παίξουμε σαπόρτ στους Ανεπρόκοπους. Αυτή ήταν μια τοπική ελληνόφωνη ροκ μπάντα που απαρτιζόταν από μέλη των Victory Parade. Με δικά τους κομμάτια, με κόσμο να τους ξέρει και βετεράνοι. Οι VP είχαν και demo, σαν να λέμε οι Iron Maiden της πόλης. Καλοί ήταν. Ο τραγουδιάρης/κιθαριστέρ καλός και με ωραία φωνή και ο ντράμερ ογκώδης και επιβλητική φυσιογνωμία. Όλα καλά, συμφωνήσανε, οπότε πιάσαμε την καλή, φέραμε και όνομα κράχτη για το live ντεμπούτο μας. Γαμώ τα παιδιά, απλώς γέλασαν όταν είδαν το σετλιστ μας που ας πούμε είχε αρκετά κοινά στοιχεία με το δικό τους. Ούτε που θυμάμαι ποια.

Η προετοιμασία για το Μεγάλο Γεγονός ήταν μια διαδικασία για την οποία όπως είπα δεν θυμάμαι πολλά πράγματα, κυρίως γιατί δεν την έτρεξα εγώ. Θυμάμαι καλά όμως την αφίσα, η οποία ήταν ο τύπος από το Shocker στην ηλεκτρική καρέκλα. Με κολάζ από πάνω την λέξη Live με γουάου τρόπο γραμμένη (κομμένη από ένα Μέταλ Χάμερ της εποχής, νομίζω από Van Halen ανταπόκριση) και με επαγγελματικό (=χοντρό βασικά) μαρκαδόρο αριστοτεχνικά γραμμένα plainly τα ονόματα των γκρουπ. Η λεπτομέρεια που σκοτώνει και αναρωτιέμαι ώρες-ώρες τι πληροφορίες συγκρατεί ο ανθρώπινος εγκέφαλος («τι σου είναι ο άνθρωπος τελικά»), είναι ότι το «Ο» από το ΠΡΟ στο Ανεπρόκοποι κύκλωνε επακριβώς την βουβωνική χώρα του τυπά και εμείς γελάγαμε. Βλαμμένα παιδί μου, τελείως.

Η πιο ρομαντική ανάμνηση από το pre-live ήταν η αφισοκόλληση. Προηγήθηκε εμπλοκή φωτοτυπία (έγχρωμη Α4, κυριλέ πράματα, ακριβά) και σχηματισμός αφοσιωμένου street team. Εμείς δηλαδή σε ομάδες των δύο. Να κολλάμε τώρα όπου έβαζε ο νους μας. Θυμάμαι ότι ο νους μας έβαλε και μια τσουλήθρα σε μια παιδική χαρά. Πάρκο είδαμε, μπήκαμε, πού να την βάλουμε δεν χωρούσε να κάτσει και πουθενά αλλού, στην τσουλήθρα λοιπόν. Με σελοτέιπ όλο αυτό. Την μαγεία της κόλλας την ανακαλύψαμε σε επόμενο λάιβ, χοντρό γέλιο και εκεί, σπιτική αλευρόκολλα που έκανε την αφίσα κώλο. Αλλά αργεί ακόμα αυτό το σκηνικό.

Για την ώρα κολλάμε αφίσες σε φροντιστήρια, σχολεία, κολώνες της ΔΕΗ, σε μαγαζιά και ΝΙΩΘΟΥΜΕ. Περπατάμε στο Ηράκλειο και βλέπουμε την αφίσα της μπάντας ΜΑΣ.

…η οποία ήδη λέγεται Ensemble παρεμπιπτόντως. Δεν θυμάμαι πότε ακριβώς συνέβη αυτό. Θυμάμαι όμως ότι η λέξη προτάθηκε από εμένα που προφανέστατα την είχα σταμπάρει από το War Ensemble των Slayer. Λογική διαδικασία: Παίρνεις τις αγαπημένες σου μπάντες και τσεκάρεις ονόματα κομματιών και στίχους, μαλάκες ήταν οι Overkill και οι Exciter δηλαδή; Τώρα γιατί Ensemble συγκεκριμένα και όχι Crionics ξέρω γω, το λεξικό να’ναι καλά που μας πληροφόρησε ότι η λέξη συχνά αναφέρεται σε ένα γκρουπ μουσικών που αποτελούν μια ομάδα. Για μας το έλεγε δηλαδή. Ensemble λοιπόν. Σε μια άλλη περιοχή της πόλης κάποιοι άλλοι ονόμαζαν την μπάντα τους Undamaged Destiny. Δεν το ξέρω επίσημα ότι βγήκε από το Escape των Metallica αλλά αν δεν βγήκε κάποιος μας δουλεύει. Το ρεζουμέ είναι ότι η μέθοδος δεν πεθαίνει ποτέ.

Την ημέρα πριν την συναυλία ΣΚΙΣΤΗΚΑΜΕ στις πρόβες. Όλοι θέλαμε προφανώς το καλύτερο. Ο Θοδωρής είχε πει ότι θα αποχωρήσει στο καπάκι, μιας και κατάλαβε ότι είχε μπλέξει με τύπους που χτυπάγανε κόκκινο στο καφρόμετρο. Αλλά υπήρχε ένα πείσμα να μην πάει χαμένος ο κόπος και η φάση γενικά που περάσαμε παρεόνι. Οπότε πηγαίναμε με πολύ, πάρα πολύ, όρεξη. Εγώ ειδικά με τόσο όρεξη που στις πρόβες τα έδωσα τόσο πολύ που ξύπνησα την ημέρα της συναυλίας με κλειστή φωνή.

Τέλεια. Την πάτησα σαν καθυστερημένος. Πόρωση, χτύπημα και λαρύγγι τεντωμένο στην τσίτα με τέρμα το volume, με μηδενική τεχνική, με πλήρη άγνοια των εννοιών «ζέσταμα» και «ξεκούραση» και τέτοια επιστημονικά. Η φωνή μου που είναι μέτρια γενικώς, τώρα ήταν και με ιατρική βούλα σκατά. Με έντονο volume μπορούσα να μιλήσω, σε κανονικές εντάσεις ήταν σαν να παίζει το πιτσιρίκι με το mute του τηλεκοντρόλ μαζί με άπειρα κοκοράκια.

Αλλά εντάξει, νέοι, βλαμμένοι, πάμε, και λοιπόν; Στούμπωσα τις τσέπες μου με Halls και όλα καλά, είχα δει και διαφήμιση με τενόρο, μαλακώνει και γλυκαίνει τον λαιμό (αμέ, αργότερα έκανε και ο Ζουγανέλης την αντίστοιχη για τις Bucolem). Στο μαγαζί στήνουμε ήχο, ντραμ κιτ, κάνουμε soundcheck και όλα αυτά τα πρωτόγνωρα. Η «σκηνή» ήταν το πάτωμα. Ο χώρος είχε σχήμα Γ με το κάθετο να είναι εμφατικά πιο μακρύ από το οριζόντιο του σχήματος. Έβαζε καμιά 150άρα; 200 επικίνδυνα και απάνθρωπα παστούς. Ένταση μπόλικη, νο πρόμπλεμ. Από ηχητική, δεν ξέρω. Φαντάζομαι φρικτή αν κρίνω από ό,τι άλλο είδα εκεί αλλά τότε ζούσα σουρεάλ καταστάσεις και δεν είχα επίγνωση του τι ακούγεται. Στο soundcheck ας πούμε, με το που πιάνω να τραγουδήσω το Born to be Wild (χμ.) έρχεται (σχεδόν) πανικόβλητος ο τραγουδιάρης και ο ντράμερ των Ανεπρόκοπων και μου λένε «ρε συ, μην φωνάζεις ρε, πιο ήρεμα, δεν χρειάζεται».

Χμ-χμ. Αυτό δεν μου έκανε καλό και δεν έκανε καλό και στους υπόλοιπους. Το θέμα πλέον είναι σοβαρό. Πρέπει να κάνουμε κάτι. Και πήγαμε για τσάι. Τι πιο φυσικό; Να μπαίνουν σε ήσυχο τεϊοποτίο πέντε κάφροι και να ζητάνε «τσάι, ζεστό, με πολύ μέλι, τώρα». Και για να υπάρχει και μόντι πάιθον σασπένς η κοπελιά μας έφερε Ice Tea. Εννοείται. Το ήπιε ο μπασίστας όμως, χαμένο δεν πήγε. Μετά ήρθε και το δίκο μου αφέψημα. Καλό ήταν αλλά πρέπει να πω πως ένιωθα κάπως να ρουφάω το τσαγάκι μου και να με κοιτάνε τρεις κάφροι απεγνωσμένα.

Τα ωραία όμως ξεκίνησαν με το που άρχισε να σκάει ο κόσμος. Κατ’αρχάς σε μια έκρηξη οικογενειακής υπερηφάνειας ήρθαν τα δύο αδέρφια μου. Ειδικά ο μεγάλος το πήρε τόσο πατριωτικά το θέμα που έκατσε στην είσοδο να κόβει τα εισιτήρια. Δεν ξέρω πώς έγινε αυτό αλλά ήταν συγκινητικό. Τελικά το μαγαζί τίγκαρε σε κόσμο, από τα εισιτήρια έφυγαν καμιά 115αριά, βάλε και τις μπάντες και τα συγγενικά πρόσωπα-τζαμπατζήδες, όμορφα, great success. Στο κοινό βρισκόταν κόσμος που γνώρισα για πρώτη φορά, πολύς καλός μεταλόκοσμος, κανα δυο εκ των οποίων αποδείχτηκαν πολύ χρήσιμοι (ένας εξ αυτών μου έμαθε τους Leatherwolf ας πούμε). Επίσης στο κοινό βρισκόταν και ο μελλοντικός μας κιθαρίστας, ο Αλέξης, νεοαφιχθείς από Αθήνα. Αυτό έχει σημασία γιατί αργότερα όταν γνωριστήκαμε καλά, μου έδειξε και ένα γράμμα που έστειλε στους φίλους του, όπου τους πληροφορούσε ότι είδε μια «καλή» μπάντα που «την έλεγαν Pretenders νομίζω». Χιλέριους.

Άλλο αξιομνημόνευτο γεγονός από εκείνο το λάιβ ήταν ότι η μπότα του Φιλώτα κουνιόταν μπροστά με κάθε χτύπημα. Η λύση που μηχανεύτηκα (Μαγκάιβερ επίπεδα) ήταν να βγάλω όλο το λάιβ και το soundcheck με το ένα πόδι πίσω να κρατάει κόντρα. Το οποίο δούλεψε υπέροχα, όχι μόνο είχα ένα κατεστραμμένο λαρύγγι, είχα και πιασμένο το πόδι όλη την επόμενη μέρα. Αλλά μπορώ να πω με απόλυτη ακρίβεια την απόδοση της μπότας για όλη την βραδιά.

Είχα άγχος. Το οποίο διαλύθηκε αρκετά γρήγορα όταν με μια μαγική κίνηση πριν ανέβω περπατήσω προς την σκηνή έβγαλα τα γυαλιά μου για να μπορώ να κοπανηθώ σαν άνθρωπος. Την μαγεία των φακών επαφής την ανακάλυψα πολύ μετά τους Εnsemble. Οπότε ρεαλιστικά αυτό που έβλεπα ήταν ούτως ή άλλως η πρώτη σειρά, μέσα στα σκοτάδια και αυτή με θολούρα. Piece of cake. Για πάρτη μου τραγουδούσα, κυριολεκτικά, δεν έβλεπα και κανέναν άλλο. Εντάξει, υπερβάλλω, την πρώτη σειρά την έβλεπα.

Λοιπόν τα πήγαμε μια χαρούλα. Φαντάζομαι σαν μια αξιοπρεπή μαθητική μπάντα με το πλεονέκτημα του πιο τολμηρού σε heaviness σετλιστ από το συνηθισμένο. Το κοινό ήταν φιλότιμο με στρατηγικά τοποθετημένους φίλους σε καίρια σημεία οπότε είχαμε ζεστό χειροκρότημα. Το θερμότερο χειροκρότημα το εισπράξαμε στο I Wanna Be Your Dog… να πάρει! Αλλά η καλύτερη στιγμή ήταν στο So What? Πρώτον γιατί είδα τον αδερφό μου που καθόταν μπλαζέ στην μπάρα να τραγουδάει πορωμένα και ένιωσα συγκίνηση και δεύτερον γιατί ο ίδιος με πληροφόρησε ότι στα μετόπισθεν είχε παιδιά που δεν είχαμε πάρει χαμπάρι που εκστασιάστηκαν όταν άκουσαν το ριφ του «Ω! Το So What ρε!». Μετράει, τιμάγαμε το τρίμπιουτ μας, obscure (σχετικά μιλώντας…) b-side μπόμπα. Επίσης, έπεσε κλωτσοπατινάδα και σε αυτό και στο Whiplash, το οποίο θεωρώ ότι είναι το thrash ανάλογο με μια γυναίκα να πετάει το τριαντάφυλλο στον ταυρομάχο, μια κίνηση εκτίμησης, ικανοποίησης και σεβασμού στον περφόρμερ. Τι «ολέ!», τι αγκωνίδια, same principle really.

Όταν έληξε η φάση, βγήκαμε έξω να πάρουμε μπύρες. Γιατί έξω και όχι μέσα δεν ξέρω, απλά έπρεπε να βγούμε να φωνάξουμε σαν βλαμμένα με τον Νάσο ότι «πω πω μαλάκα ΠΑΙΞΑΜΕ ΛΑΪΒ!». Όταν επιστρέψαμε οι Ανεπρόκοποι έπαιζαν (φανερά καλύτερα και πιο έμπειρα) και ο κόσμος συμμετείχε ωραιότατα και νιώσαμε μια εξτρά ικανοποίηση για την βραδιά που οργανώσαμε.

Οι τελευταίες αναμνήσεις που έχω από εκείνο το βράδυ είναι ενός τύπου να με κοροϊδεύει για την κλειστή φωνή μου και να καθόμαστε με τον Θοδωρή και τον αδερφό μου σε πλήρη ευτυχία. Ο Θοδωρής ήταν και αυτός πολύ χαρούμενος και πραγματικά δεν μπορώ να φανταστώ καλύτερη αποχώρηση μέλους. Του ύψους και του βάθους η μπάντα στον τομέα αυτό.

Η πρώτη περίοδος είχε τελειώσει ένδοξα. Το θέμα ήταν τι θα κάνουμε για να μπούμε στην δεύτερη. Έπρεπε να βρούμε κιθαρίστα. Τελικά βρήκαμε τον κιθαρίστα αλλά προλάβαμε και κάναμε μια συναυλία ακόμη με τον Θοδωρή, συμμετοχή της τελευταίας στιγμής, όπου εισπράξαμε και το πρώτο stage diving. Τέτοια μεγαλεία.

Στο επόμενο τεύχος: Ο Nick «Χάος», το σπασμένο χέρι και το λάιβ στο 3ο ΓΛΗ. «Έλα Φιλώτα, παίζει λάιβ, μπορείς να είσαι εδώ σε μισή ώρα;»

Παράκληση: Όποιος έχει φωτογραφικό υλικό (κοιτάω εσένα Νταχάου!) να το αποστείλει.

Kai Hansen - Part II: Heading for Tomorrow & Gamma Ray

<< Part I: Helloween

Είμαι πάνω στην καψούρα για την δουλειά των Helloween και συγκεκριμένα του Kai Hansen. Αφού αποδείχτηκε σαπουνόφουσκα η κολοκύθα (κατά το μάπα το καρπούζι), το προφανές ήταν να στραφώ στους Gamma Ray. Έχουν βγάλει δυο δίσκους με χλιαρό ίμπακτ στην μεταλλική ατμόσφαιρα. Το ντεμπούτο έλαβε γενναία κάλυψη από το Χάμερ, το δεύτερο τρίχες. Και λάιβ καλά λέει αλλά αυτό εμένα δεν μου προσφέρει τίποτα, η μοναδική συναυλία που έχω δει είναι οι Τρύπες στο Ηράκλειο ξέρω γω.

Αλλά καψούρα για Χανσενομουσικές, επιβεβαίωση από τον γκουρού να τσεκάρω τους Gamma Ray («ε, σχεδόν τα ίδια παίζει»), μαζεύω λεφτά και τραβάω για το αύριο.

Το εξώφυλλο είναι λίγο (όσο πατά ο ελέφας) αδιάφορο, ο Hansen και ο Scheepers ατενίζουν το προαναφερθέν Αύριο σε μπλε αποχρώσεις. ΟΚ. Μέσα τα πράγματα είναι λίγο πιο ομαδικά αλλά υπάρχει μια ελαφριά γερμανοβλαχιά που ακόμα δεν κατάλαβε ότι αλλάξαμε δεκαετία. Εμένα πάντως μου άρεσε ο ντράμερ στα μετόπισθεν, έβγαζε μια κουλ αραξομπίχλα, πιθανώς η ιδέα μου.

Προσπερνώντας αυτά τα επιφανειακά, φόρεσα τα ακουστικά μου και ετοιμάστηκα να ακούσω τον δίσκο που έγραψε ο Kai αποχωρώντας από τους Helloween στο peak της καριέρας τους. Το πόσο σημαντικό στοιχείο των Helloween ήταν ο Kai είναι δεδομένο. Υποτίθεται έφυγε γιατί το κλίμα δεν του άρεσε, δεν ένιωθε καλά. Υπήρχαν τριβές με τον Weiki, πιθανόν την εποχή εκείνη να είχε γίνει και μια ψιλοκλίκα Kiske-Weikath, στο ψου-ψου-ψου πιο πολύ, κούραση με τους ρυθμούς, τέτοια πράγματα. Ο στόχος του ήταν να φτιάξει μια μπάντα που θα πάρει το Keepers στοιχείο να το πάει παραπέρα με έναν αισιόδοξο Χανσενικό αέρα. Εννοείται πως μιλάμε για κτηνώδες ρίσκο και αξιοθαύμαστη κίνηση. Έχεις πιάσει την καλή και είσαι πρώτη μούρη, τα παρατάς όλα και πάλι από την αρχή.

Και μπαίνει το Welcome, ένα κλασικό Helloween ίντρο. Πολύ όμορφο, ντυμένο με βιολιά, συνδυάζει μια γλυκιά επιβλητικότητα με μια ημι-επική μελωδία του Kai στην κιθάρα που οδηγεί σε μια νότα προσμονής που δίνει θέση στο power/speed riff του Lust for Life. Ριφάρα. Δυναμική, πολύ Hansen, ακολουθεί την καλή και δοκιμασμένη συνταγή της ρυθμικής με σάλτσα lick από πάνω. Μια χαρά. Ο ήχος είναι πολύ καλός, προσωπικά την καταβρίσκω με τον ήχο και το παίξιμο των τυμπάνων επίσης και μπαίνει και ο Scheepers.

Ε, Κίσκε φάση φωνή στην ικανότητα λαρυγγιού, χροιά επαρκώς ιδιαίτερη αλλά όχι και Kiske. Εξαιρετική τεχνική στις ψηλές (δίμετρες και πάνω) νότες. Το κομμάτι είναι εξαιρετικό, χαρούμενο αλλά όχι χαζοχαρούμενο και κυρίως μπαίνει ένα ΤΙΤΑΝΙΟ σόλο. Μιλάμε για σολάρα που φτάνει στην κορύφωση στο 3:30 νταν (αποτυπωμένο στο κεφάλι με το καντράν του CD player) όπου γυρνάει σε ένα θριαμβευτικό κλασσικότροπο θέμα που μου σήκωνε την τρίχα για μήνες.

Το όλο feeling με τούμπαρε, την πάτησα αγρίως. Βασικά είναι πολύ απλό: Όλα είναι χάλια γύρω μας, μιζέρια, απογοήτευση, οπότε επιστρέφουμε στα basics: Ξανασηκωνόμαστε, φτύσιμο στην μάπα του άγχους και αγκαλιάζουμε την Ζωή και την Χαρά.
Εγώ όμως ήμουν (ειδικά τότε, ω!) πολύ κυνικός, κανονικά θα έπρεπε να μειδιάζω στην καλύτερη. Αλλά αυτός ο δίσκος και αυτός ο μουσικός δεν μου έβγαλαν κάτι τέτοιο. Γιατί η ίδια η κυκλοφορία που κρατούσα στα χέρια μου στήριζε 100% καλλιτεχνικά ακριβώς αυτό το όραμα. Ο Kai ερχόταν από μια σκοτεινή περίοδο εγκατάλειψης (διπλής κατεύθυνσης σαφώς) και βλέποντας το δημιούργημά του να φεύγει από τα χέρια του, κομπλέ με διάφορα κερασάκια όπως το εξώφυλλο του Live in the UK (κορυφαίο live). Στο σκίτσο ο δεύτερος κιθαρίστας, με εντολή από την EMI, ζωγραφίστηκε σαν το ενδιάμεσο του Hansen και του Grapow (του αντικαταστάτη του δηλαδή που δεν παίζει νότα στο δίσκο). Κακομοιριά.



Kai Hrapow




Θα περίμενε κανείς (εγώ σίγουρα πάντως) να υπάρχει και ένας θυμός, ένα νεύρο, μια κάποια μαυρίλα στην μουσική. Αντιθέτως υπάρχει το Lust for Life και όλο το υπόλοιπο άλμπουμ που σου βγάζει έναν αέρα υπέρβασης, «πάνε αυτά, κοιτάμε μπροστά», πολύ πειστικά για μένα τέλος πάντων.

Ο δίσκος είναι σχεδόν άψογος. Δύο στιγμές τις θεωρώ κατώτερες. Πρώτον το Heaven Can Wait, το οποίο κατ’εμέ ξεπερνά την θολή γραμμή μεταξύ χαρούμενου και χαζοχαρούμενου που έλεγα πριν. Βέβαια αυτό ήταν το χιτάκι για πολύ κόσμο που ψοφάει για γιαπωνεζοσουξέ εύπεπτα και ανάλαφρα, so what do I know? Δεύτερον, η μοναδική σύνθεση (πλην της διασκευής βέβαια) που δεν είναι του Hansen. Το Freetime του Scheepers. Το οποίο δεν είναι και αισχρό, απλά είναι ένα ροκάκι με αδιάφορο (έως ηλίθιο για τους κακεντρεχείς αυστηρούς) ρεφρέν. Άφοβο σκιπ, δεν χάνετε τίποτα.

Από εκεί και πέρα όμως τα πράγματα είναι πραγματικά καλά και υψηλού επιπέδου και πανεύκολα στέκονται αξιοπρεπώς στην αλυσίδα κυκλοφοριών των Helloween προηγουμένως. Εκτός του Lust for Life υπάρχει και το The Silence, μια μπαλάντα με πανέμορφες μελωδίες, γεμάτο ρεφρέν, μια εντυπωσιακή αλλαγή με ακουστικές κιθάρες που οδηγεί σε ένα κλάσικ Hansen σόλο περιοπής και κυρίως μια άψογη ερμηνεία του Scheepers. Εξίσου εντυπωσιακό είναι και το Hold Your Ground που συνδυάζει δυναμικό europower (χωρίς τυρί) με τη σάλτσα lick κθάρας που έλεγα προηγουμένως, κλασικότροπες σφήνες στο κουπλέ του, ενώ έχει και ένα καταπληκτικό κόψιμο που οδηγεί σε ένα μπάσιμο καυτού speed power metal σόλο για να φτάσουμε στο θριαμβευτικό ρεφρέν και το χαρακτηριστικό φινάλε που έπαιξα σε μια δασκάλα πιάνου σε ωδείο για να της δείξω ότι το χέβυ μέταλ τα πάει καλά με την κλασική, ορίστε, να (ε, αυτό άκουγα τότε, δεν είχα και άλλο πρόχειρο). Ψάρωσε. Λογικό in retrospect, ήταν οπαδός Κορκολή κατά τα’άλλα (προ-Κορκολύκου… άραγε πώς να το πήρε…I digress…)

Το σινγκλάκι και βίντεο του δίσκου είναι το Space Eater. Πιασάρικο με σουτζουκάκι ριφ που οδηγεί σε ημι-ψυχεδελικό κουπλέ (περί κατάχρησης ουσιών οι στίχοι, επιστροφή στην Starlight θεματολογία) και ένα ρεφρέν που αναδεικνύει τις φωνητικές ικανότητες του Scheepers. Άκρως εντυπωσιακός, ειδικά στην γέφυρα που οι νότες εκτοξεύονται.

Άφησα για το τέλος δύο κομμάτια που σφράγισαν την λατρεία μου: Πρώτον, το Money, το οποίο γκρουβάρει στο κουπλέ του παράτολμα για power metal της εποχής και διακατέχεται από μια ξέφρενη διάθεση που τονίζεται από το ντουέτο του Kai και του Scheepers στα φωνητικά. Αυτή η διάθεση «τρέλας» πάει κουτί στην θεματολογία του κομματιού, το οποίο ενώ εκ πρώτης όψεως ακούγεται κλισέ, τελικά αφήνει μια πολύ ειλικρινή γεύση στο τέλος. Πάλι φυσικά, οι περιστάσεις της κυκλοφορίας δίνουν πόντους αξιοπιστίας. Είναι ένα από τα αγαπημένα μου κομμάτια στον δίσκο παρόλο που πέρασε μάλλον απαρατήρητο (ή και με αρνητικό πρόσημο) τελικά, πρώτον γιατί συγκινήθηκα στο άκουσμα της φωνής του Kai ξανά και δεύτερον γιατί ειδικά σε αυτό το κομμάτι υπάρχει σαφής διάθεση πειραματισμού στην δομή και το ύφος της μουσικής.

Δεύτερον, το ομώνυμο κομμάτι, το 14λεπτο-και-βάλε έπος. Εν αντιθέσει με τα δύο έπη των Helloween που είχαν προηγηθεί (Halloween και Keeper of the Seven Keys) αυτό δεν έχει αφηγηματικό χαρακτήρα με πληθώρα αλλαγών. Αντιθέτως, έχει πολύ straightforward δομή: Κουπλέ-ρεφρέν εις διπλούν, σόλο και φινάλε. Απλά έχει ένα αργό, εμβατηριακό σχεδόν τέμπο και ύφος και ένα 5λεπτο σόλο. To βασικό του ριφ, όπως μου υπέδειξαν και πρόσφατα (και δεν είχα πάρει και χαμπάρι μέχρι εκείνη την στιγμή) φέρνει πολύ στο βασικό ριφ του Victim of Changes. Όπως απάντησα και τότε, η ομοιότητα είναι εμφανής (ασχέτως που δεν πήγε το δικό μου μυαλό) αλλά σταματάει εκεί. Τα κομμάτια μοιράζονται το ίδιο σασί αλλά μιλάμε για δύο τελείως διαφορετικά αυτοκίνητα. Τα vocal lines του Heading for Tomorrow είναι η μισή σύνθεση και είναι απλά μοναδικά και αριστουργηματικά. Εξαιρετική δουλειά (ακόμη μια φορά) από τον Ralf, το κομμάτι καθηλώνει. Και το σόλο που ξεκινάει χωρίς την μπρίζα της παραμόρφωσης είναι απλά μαγεία, πραγματικά αναδεικνύει την πλευρά του Kai που έχει πολύ old school ρίζες, με απλό παίξιμο, με τρομερό touch που χρωστάει στον Gilmour και τις φράσεις σε πρώτο ρόλο. Αυτά μέχρι να σκάσει η παραμόρφωση και να πάμε σε κλάσικ power metal φόρμες που οδηγούν στο επικό φινάλε. Το όλο κομμάτι συνοψίζει και το όραμα του δίσκου, το οποίο μια αδιάφορη ματιά μπορεί εύκολα να παρερμηνεύσει ως απλοϊκό, borderline παιδικό αλλά επαναλαμβάνω, μια βαθύτερη ματιά στην εποχή που βγήκε και τις συνθήκες υπό τις οποίες κυκλοφόρησε ο δίσκος, του δίνει πολύ περισσότερο ειδικό βάρος. Τουλάχιστον σε μένα.

Ο δίσκος (το CD βασικά) συμπληρώνεται με μια ωραιότατη διασκευή στο Look at Yourself των Uriah Heep, μια μπάντα που ο Kai έχει ιδιαίτερη αδυναμία.

Μιλώντας εντωμεταξύ για την ομοιότητα του Heading for Tomorrow με το Victim of Changes, βρίσκω την ευκαιρία να σχολιάσω ότι τελικά η ιστορία με τους Gamma Ray που εμπνέονται/δανείζονται/ξεπατικώνουν (διαλέγετε αναλόγως την προαίρεσή σας) τους Judas Priest ξεκινά από την αρχή της καριέρας του(ς). Όχι μόνο στους Gamma Ray. Πόσοι έχουν παρατηρήσει π.χ. ότι το βασικό ριφ του Victim of Fate είναι το Breaking the Law σπινταρισμένο μέχρι αηδίας; Εμένα μου το είπαν και αυτό πάντως, μόνος μου δεν πήρα χαμπάρι τίποτα (στόκος τελικά).

Επιστροφή στο βίωμα του Heading for Tomorrow στον μικρό Vic. Λατρεία, σε σημείο βλακείας, άπειρα ριπίτ, άπειρες ανατριχίλες, πολύ air guitar, πολύ air drumming και φυσικά μάζεμα χαρτζηλικίου και πείνες για να συμπληρώσω δισκογραφία, ξεκινώντας από το Heaven Can Wait EP (ψοφάω για το σπαγκέτι western feeling του Lonesome Stranger και το Sail On είναι πολύ ωραίο κομμάτι επίσης, μετά μέτρια πράγματα) και προχωρώντας στο αηδιαστικά υποτιμημένο Sigh No More (με ένα από τα αγαπημένα μου κομμάτια έβερ μέσα, το Dreamhealer), στο καταπληκτικό και ανακουφιστικά φρέσκο για το ιδίωμα Insanity and Genius. Για τα οποία πιθανώς να γράψω και ένα Part III.

Το απόγειο της λατρείας/βλάβης φτάνει εν έτει 1993 και αφού έχω κλείσει ως οπαδός Metallica μετά την συναυλία και συνάντηση με την μπάντα backstage, δήλωνα ευθαρσώς (και εισπράττοντας wtf βλέμματα) ότι η αγαπημένη μου μπάντα είναι οι Gamma Ray (εννοώντας τον Kai Hansen γενικά βέβαια…).

…και δεν θα ξεχάσω ποτέ την ημέρα που μετά από άπειρες επισκέψεις στο δισκάδικο είδα το σινγκλάκι του Rebellion in Dreamland να φιγουράρει καμαρωτό και να μου φωνάζει ικετευτικά «πάρε με Βικ, με ποθείς, μην το αρνείσαι» (Schizos are never alone φάση). Τι να αρνηθώ; Πλάκα κάνουμε;

Είχα στενοχωρηθεί που πήρε πόδι ο Scheepers γιατί ήταν φωνάρα. Από την άλλη όσο φωνάρα είχε (και έχει) το άτομο τόσο του λείπει το χάρισμα του frontman, πραγματικά ελάχιστος μιλάμε, εκπέμπει γιγαβάτ φλωροσύνης, σκοτώνει κάθε ίχνος cool σε όλο το οπτικοακουστικό υλικό των Gamma Ray και εικάζω ότι αυτό παίζει μεγάλο ρόλο στα μειδιάματα που εισέπραττα. Καμία απολύτως σχέση με Kiske σε αυτόν τον τομέα.

Έφυγε πάντως γιατί ήθελε να πάει στους Priest, τότε, πριν πάρουν ακόμα τον Ripper. Και είχε βάλει λέει σε δεύτερη μοίρα την μπάντα, με την έννοια ότι έμενε Στουτγκάρδη και όχι Αμβούργο όπως οι υπόλοιποι (πριν το Internet-για-τις-μάζες όλα αυτά) και δεν καιγόταν να μετακομίσει που του έλεγαν. Αυτά σε συνδυασμό ότι ψηνόταν πολύ περισσότερο για την ωντισιόν του και το γεγονός ότι ο Kai Hansen πιθανότατα είχε ψηθεί πολύ να ξανατραγουδήσει, τον οδήγησαν στην πόρτα της εξόδου. Και εγώ να πω την αλήθεια, όσο και να τον συμπαθούσα τον Ραλφ, ε, να ξαναδώ τον Hansen σε Walls of Jericho πόστο, με ΕΦΤΙΑΧΝΕ. Και να που το σινγκλάκι της νέας μου αγαπημένης μπάντας με παρότρυνε λάγνα να το αγοράσω. Αλλά πού λεφτά για φράγκα. Νο πρόμπλεμ. Τρέξιμο στου Αλέξη, «βγήκε το νέο Gamma Ray, ΠΑΜΕ ΤΩΡΑ!». Και πήγαμε, δεν είχε την λατρεία μου αλλά γούσταρε σίγουρα πολύ. Και το ψωνίσαμε (καταχρηστική χρήση α’ πληθυντικού) και πήγαμε σπίτι του και μπήκε το Rebellion in Dreamland. Φαντάζομαι χαμογελάνε όσοι ξέρουν τι είναι η εισαγωγή του Rebellion in Dreamland και το υπόλοιπο κομμάτι. Ε, ναι, εκείνη τη στιγμή, το σύμπαν και ο Kai Hansen με ΔΙΚΑΙΩΣΑΝ για την επιλογάρα μου, έσκασε μαζεμένη όλη η Hansen έμπνευση σε αυτό το heavy/power/epic αριστούργημα και γενικά έπεσε τόσο λιώσιμο στο σινγκλάκι που το μόνο αντίστοιχο που θυμάμαι είναι στο Under Siege των Sepultura (έχει το Orgasmatron εκεί, see?), μόνο που εδώ το άκουγα όλο, συνέχεια, το Rebellion, το Land of the Free (“Α! Ο Κίσκε είναι αυτός στο τέλος!” *πλιτς*-*πλιτς*) και την διασκευάρα στο Heavy Metal Mania και το ντέμο ακόμα του As Time Goes By, το οποίο είναι μεγάλη κομματάρα από το Sigh No More.

Και μετά εγένετο (δώρο γεννεθλίων) Land of the Free και επιτέλους γύρω μου δεν με κοίταζαν πια με wtf βλέμματα και μειδιάματα, ευνοούσε και η εποχή φυσικά, στα ντουζένια του το power τότε, όλοι το έβλεπαν ξεκάθαρα, ο τύπος είναι τεράστιος. Keeper of the Seven Keys Part III. Δεν ξέρω τι λένε οι Helloween και οποιοσδήποτε άλλος, αυτός ο δίσκος έχει αυτό το magic touch που ξεχειλίζει έμπνευση, που τον καθιστά έναν από τους λίγους δίσκους του ιδιώματος που συναντά καθολική αποδοχή και εκτίμηση από τον γενικότερο μεταλλοπληθυσμό, ακόμα και τους κυνικούς που κάνουν εμετό πια μετά την παρέλαση κάθε είδους τυριού από τις βιτρίνες.

Το αποκορύφωμα της πόρωσης φυσικά ήρθε με το live στην Αθήνα, όπου η μπάντα έσκισε, το κοινό σεληνιάστηκε (Ride the Sky με Kai στα φωνητικά μετά από νηστεία χρόνων; Ε, λογικό είναι) και κανείς δεν νοιάστηκε που ζορίστηκε ο Kai στο Future World λιγουλάκι ή που η πρώτη απόπειρα του Heavy Metal Mania κλάταρε και έπαιξε restart.

Ε, να μην δω και τον Kai από κοντά; Κλασικά, στο περίμενε έξω από το Ρόδον, με την παρέα. Μαζί και ένας βετεράνος τέτοιων καταστάσεων, αράζουμε δίπλα στο λεωφορείο, μακριά από το μαινόμενο πλήθος που φράζει την πόρτα. Εκεί πιάσαμε κουβεντολόι με ένα roadie, ο οποίος συγκινήθηκε που άκουσε ότι κάναμε όλο τον δρόμο από την Κρήτη και μας υποσχέθηκε ότι θα μεριμνήσει να πάρουμε τουλάχιστον ένα αυτόγραφο. Πράγματι, με το που καταφέρνει να ξεγλιστρίσει ο Κάι από τον λαό, τον αρχίζει εκεί στα ντόιτς, έπιασα το «Κρέτα» (κουλτούρα παιδί μου), άνοιξε το μάτι του Κάι και όντως ήρθε και μας ευχαρίστησε προσωπικά και εγώ ένιωθα τα πόδια μου να λυγίζουν.
Δεν θυμάμαι όλο τον διάλογο, θυμάμαι να τον ακούω ψαρωμένος, εντελώς βλαμμένος φανμπόης όμως, εκτός από μία ερώτηση. Την οποία δε θα ξεχάσω και ποτέ αφού το δούλεμα που έφαγα μετά από τον παρευρισκόμενο Αλέξη δεν τέλειωσε ποτέ. Τον ρώτησα “Who is the Saviour?” αναφερόμενος στους στίχους του Abyss of the Void (υπερέπος Manowar-ικών διαστάσεων) για να το παίξω ο οπαδός που εκτιμά το καλλιτεχνικό έργο, δεν είμαι και κανένας ούγκα μπούγκα, κοίτα πόσο με άγγιξες, έχω ανησυχίες εγώ, δεν χαίρεσαι που σε ρωτάω; Και άκουγα όλο χαρά και με ύφος μαθητή να μου λέει “it’s you, it’s me, it’s everybody, if you really want to”. Νεύμα του κεφαλιού «σε καταλαβαίνω πραγματικά τι εννοείς» από εμένα. Που δεν είναι και δύσκολο να καταλάβεις τι εννοεί αλλά εκείνη τη στιγμή με τόνους αδρεναλινο-LSD να ρέουν στο αίμα μου και με τα προαναφερθέντα λυγισμένα γόνατα, εγώ ένιωθα ότι πιάσαμε επίπεδα Κούντερα και με λένε Αρτέμη.

…όπως είπα, το δούλεμα δεν τελείωσε ποτέ. Πάντως τσίμπησα υπογραφές από όλους πλην του Thomas Nack (dr.). Στο Insanity and Genius. Και όχι στο Land of the Free για τον λόγο ότι ο φίλος που μου αγόρασε το Land of the Free για δώρο έβαλε και το προσωπικό του touch με στυλό. Εγώ του είχα πάρει το Rust in Peace (start with the obvious) και έγραψα εγκάρδια αφιέρωση μέσα «στο πήρα από υποχρέωση». Για να ρεφάρει μου έγραψε και αυτός «από «αγάπη» στο πήρα» και στην φωτογραφία της μπάντας εμφανώς «Ramma Gay», που ήταν και η πρώτη φορά που είδα το λογοπαίγνιο, μετά έγινε και της μόδας, μπροστά από την εποχή του ο Βάγγος. Ε, δεν το δίνεις στον Κάι να το υπογράψει. Καλύτερα κιόλας γιατί 6 χρόνια μετά, πέτυχα και τον Ralf Scheepers στο Bloodstock 2001 και μου υπέγραψε και αυτός το Insanity και ήταν το πρέπον.

Ο οποίος τότε είχε μπει για τα καλά στην φάση Σφίχτερμαν, με πέτσινο γιλεκάκι με το στέρνο έξω και οι Άγγλοι κάφροι (όχι όλοι) είχαν μια ελαφρά περιπαικτική διάθεση απέναντί του. Καμπάνα φωνή το άτομο, πραγματικά εντυπωσιακό λαρύγγι αλλά η σκηνική του παρουσία θέλει αντοχές στην λακτόζη. Anyway, τον προλαβαίνω και του λέω «θα ήθελα πολύ να υπογράψεις αυτόν τον δίσκο» και μόλις τον είδε έκανε «ωωωω», πού το θυμήθηκα, σκάλωσε κανονικά. “I love this album, what’s it been? 12 years?” και πήρε ένα νοσταλγικό βλέμμα προς το κενό, not unlike το βλέμμα στο εξώφυλλο του Heading for Tomorrow (the circle is complete), απλά καράφλας και χωρίς γυαλιά ηλίου.

Τι έλεγα; Ναι. 8 χρόνια είχαν περάσει πάντως, έπεσε αρκετά έξω και θυμήθηκα την ιστορία κάποιου που μου διαφεύγει τώρα που έλεγε ότι τον είχε πετύχει σε μπαρ να τα πίνει την ημέρα που του ανακοινώθηκε ότι απολύεται από τους Gamma Ray. Τον λυπήθηκα να πω την αλήθεια, όχι και τίποτα άλλο, οι Primal Fear μου φάνηκαν και μου φαίνονται πολύ κλισαρισμένοι και δεύτεροι, ειδικά σε σχέση με το (έως τότε) πλουραλιστικό προφίλ των Gamma Ray. Μου το υπέγραψε πάντως, μαζί με μια σημείωση “This is a great album!” που σαν πληροφορία είναι κομματάκι περιττή για το άτομο που στο δίνει να το υπογράψεις.

Gamma Ray λοιπόν, ναι. Αλλά η αλήθεια είναι ότι μετά το Land of the Free γύρισε ένας διακόπτης. Όπως έγραφα και το 2005 στην κριτική του Majestic, από το πολυμορφικό ήχο που χώραγε το Money, το Dreamhealer, το Insanity and Genius κλπ, σταθεροποιήθηκαν στην φόρμα του δυναμικού euro power αλά Hansen. Που έχει και πολλούς φίλους, η συναναστροφή μου με μεταλάδες, μέσω οθόνης ή επί προσωπικού με έχει οδηγήσει στο συμπέρασμα ότι οι περισσότεροι θεωρούν την χρυσή εποχή της μπάντας αυτή που ξεκινά από το Land of the Free και τελειώνει (ανάλογα την ηλικία και την συμπάθεια βέβαια), συνήθως στο Powerplant. Στην Αμερική σίγουρα το συγκεκριμένο. Εγώ πάντως διαφωνώ (όχι ότι με χαλάνε κιόλας - μέχρι το Majestic, μετά άρχισα να χαλιέμαι λίγο) και επίσης θεωρώ πολύ υποδεέστερη την ομάδα που έχει τώρα. Μην τα ξαναλέω όμως, τα λέω στην κριτική από τότε και δεν έχω αλλάξει γνώμη ακόμα, δυστυχώς.

Όπως και να έχει το πράγμα όμως, ο Kai Hansen ξεκινώντας από το 1985 με το Helloween και φτάνοντας τουλάχιστον μέχρι το Land of the Free είναι υπεύθυνος (αλλού σχεδόν αποκλειστικά, αλλού σε συνεργασία με άλλες μορφάρες) για ένα απίστευτο σερί κυκλοφοριών, συν κάποια ωραιότατα λάιβ και χορταστικά EP και σινγκλάκια. Επίσης να καταγραφεί και επισήμως η αποψάρα μου στο δίλημμα Gamma Ray vs. Kai-less Helloween, ακατέβατος και αδιαπραγμάτευτος άσος. Τόσο μεγάλη διαφορά, it’s not even funny man. Αν έδιωχνε τον Weiki πάντως τότε και κράταγε αυτός το κολοκυθοσουξέ, σήμερα θα ήταν εκατομμυριούχος. Στάνταρ.

Και για να τερματίσω το σορόπι αυτού του κειμένου, νομίζω πως ήταν πολύ ταιριαστό το γεγονός που ερχόμενος σπίτι μετά από βραδυνή έξοδο το καλοκαίρι του 2001, πλησιάζοντας το δωμάτιό μου άκουσα από μέσα τον Kai Hansen να λέει «Shall we Ride the Sky together? Yeah!» για να μπω μέσα και να βρω μια πανέμορφη γυναίκα στο κρεβάτι μου…

…η οποία είχε αράξει με την μικρή μου αδερφή και τα λέγανε και κάνανε επιδρομή στην δισκοθήκη του μεγάλου αδερφού, ο οποίος επέστρεψε την κατάλληλη στιγμή ώστε να μπορεί να γράφει αυτή την σοροπιαστή ιστορία για το πώς πρωτοσυνάντησε την γυναίκα του. :)

Δίσκοι:
1. Heading for Tomorrow
2. Land of the Free
3-4. Sigh No More/Insanity & Genius (αναλόγως το φεγγάρι)
5. Somewhere Out in Space/Powerplant (ομοίως)

Top 10 Gamma Ray κομμάτια:
1. Dream Healer
2. Rebellion in Dreamland
3. Welcome/Lust for Life
4. Afterlife
5. Heading for Tomorrow
6. The Cave Principle
7. One with the World
8. Future Madhouse
9. Abyss of the Void
10. Changes

Top 10 solo:
1. Lust for Life
2. Lonesome Stranger
3. Abyss of the Void
4. Strangers in the Night
5. Heading for Tomorrow
6. Beyond the Black Hole (τελευταίο)
7. Man on a Mission
8. Dream Healer
9. Hold Your Ground
10. Heal Me

Top 5 ανατριχίλας:
1. Lust for Life (3:30)
2. Rebellion in Dreamland (I’ll be there…ουώ-ω…ω-ω-ω…ΑΑΑΑΑ!)
3. Afterlife (εκεί στο 2:10 μεριά που σκάει η μελωδία της κιθάρας. Γενικά το κομμάτι είναι όλο μια ανατριχίλα)
4. …εδώ και μισή ώρα ακούω δεκάδες κομμάτια και συγκινούμαι και δεν την παλεύω να τελειώσω την λίστα, μιλάμε για αναμνήσεις ζωής πολύ βαριές. Α, ρε Kai… Πάμε σε κάτι πιο εύκολο…

Top 5 διασκευών:
1. Heavy Metal Mania
2. Gamma Ray
3. Look at Yourself
4. Victim of Changes
5. It’s a Sin

Όσο και να χάνει την έμπνευσή του με τον καιρό πάντως ο Kai, στις διασκευές πάντα είναι άψογος.

Kai Hansen - Part I (Helloween)

Μια ιστορία λατρείας

To 1985 ήμουν 8 ετών. Κανονικά θα έπρεπε να γνωρίζω μόνο τα παπάκια και το σκα-σου σου και τις μουσικές των γονιών μου (πολύ κλασσική, πολύ Σαββόπουλο, Νέο Κύμα, μέηνστρημ oldies but goodies συλλογές αλά Ν. Μαστοράκης πρωτοχρονιάτικη συναυλία - για τους παλαιότερους αυτό το ρέφερενς). Αλλά μιας και για 8 χρόνια μεγάλωνα δίπλα σε 4 μεγαλύτερα παιδιά, ό,τι άκουγαν αυτά, τα άκουγα και εγώ. Η μεγαλύτερη αδερφή μου, 12 ετών τότε άκουγε πολύ ποπ. Ο 11χρονος τότε μεγάλος αδερφός, γκουρού του δωματίου είχε ξεκινήσει να είναι χεβυμεταλάς, με την ευγενική συμπαράσταση ετερόκλητων πηγών γνώσης όπως το περιοδικό Αγόρι (Κουτουβός και επικές αλληλογραφίες μεταξύ φρικιών και φλώρων), δυο συμμαθητές του και ο ακόμα μεγαλύτερος ξάδερφος Γιώργος άκα Γκοτζίλα που έχει κάνει μια μικρή περασά από αυτό το μπλογκ ως ο προσωπικός bodyguard της αδερφής μου σε συναυλία Annihilator.

Τώρα θα λάβει τον χώρο που του αρμόζει δικαίως διότι ο Γκοτζίλα ήταν υπεύθυνος για δύο σημαντικότατα μουσικά γεγονότα της ζωής μου. Το πρώτο σημαντικό γεγονός ήταν που με σύστησε για τα καλά στους Iron Maiden. Στο σπίτι του υπήρχε στο σαλόνι το πικάπ και δίπλα του μια στοίβα βινύλια. Χαρακτηριστικά θυμάμαι το πρώτο βινύλιο στην στοίβα, ήταν το The Concerts in China του Jean Michel Jarre. Εκεί μέσα, στα οικογενειακά βινύλια δηλαδή, ανάμεσα σε Shirley Bassey και Jean Michel Jarre βρiσκόταν και το Powerslave, από το οποίο άκουσα το ομώνυμο και έπαθα μια άλφα πλάκα. Έκτοτε στις διάφορες επισκέψεις του ζήταγα να μου βάλει εκείνο το κομμάτι με το γουώωωωω-χιχιχιχι στο ίντρο. Δεν ήξερα από ποιον δίσκο είναι, βασικά τότε νόμιζα ότι είναι από το πρώτο εκείνο βινύλιο, μου πήρε λίγο να το ξεμπλέξω. Καθόλου τυχαία πάντως αυτή η κομματάρα είναι το αγαπημένο μου κομμάτι Maiden.

Το δεύτερο σημαντικό γεγονός ήταν όταν έβαλε στα ξαδέρφια του τον καινούργιο δίσκο που είχε αποκτήσει (εισαγωγής! Μετράει!) επειδή του άρεσε η κολοκύθα στο λόγκο και το όλο εξώφυλλο. Μιλάμε για εποχές όπου το εξώφυλλο μέτραγε σαν πόλος έλξης και με υψηλά ποσοστά επιτυχίας αν αναλογιστούμε για ποιο είδος μιλάμε και ποια εποχή.

Ο εν λόγω δίσκος πάντως ήταν προφανώς το Helloween mini LP (έτσι το βάφτισε η Noise, το EP ήταν πολύ μπανάλ ίσως) και ξεκινούσε με ένα χαρακτηριστικό ίντρο με κάποιον που ξυπνάει, ανοίγει το ραδιόφωνο και με ένα ψάξιμο καταλήγει στο τραγουδάκι από την ταινία Halloween III “Happy Halloween Silver Shamrock”. Εγώ βέβαια άκουγα “Happy halloween to the children” (γιατί έτσι). O τύπος που μόλις έχει ξυπνήσει ανοίγει μπυρίτσα, ρουφάει γουλιά, ρεύεται (θέλει προσοχή αλλά ακούγεται καθαρά, εμείς αργότερα ανεβάζαμε το volume μην χάσουμε το highlight πάντως) και μετά λέει “oh, shit”. Και με μια κολασμένη τσιρίδα και ένα ΣΚΑΣΙΜΟ χέβυ μέταλ όλεθρου ο Kai Hansen και οι Helloween μπήκαν στην ζωή μου.

Δεν μπορώ να εκφράσω επακριβώς το πόσο πολύ εντύπωση και πόσο cool μου φαινόταν όλο αυτό. Πάρα πολύ. Ειδικά γιατί μετά έμπαιναν κομματάρες, οι οποίες και χέβυ πολύ ήταν και πολύ μελωδικές και κυρίως γιατί αυτή η φωνή μου ακουγόταν (και όχι μόνο εμένα) τρομερά ιδαίτερη και πορωτική και γαμάτη. Πάθος ρε παιδί μου, γρέζι, ψηλές νότες, φοβερά vocal lines, ένας αριστουργηματικός χαμός (Λεπτομέρειες στην κριτική που έγραψα για το Metal Music Archives).


Για κάποιο λόγο ο γκουρού αδερφός δεν αγόρασε ποτέ Helloween βινύλιο, αυτό έπαιξε πολύ σαν αντεγραμμένη κασσέτα αλλά το Walls of Jericho που βγήκε μετά δεν το πήραμε χαμπάρι τότε. Πιθανόν να μην παίρναμε χαμπάρι ούτε το Keeper of the Seven Keys Part I αλλά ευτυχώς ο Γκοτζίλα είχε ερωτευτεί το κολοκυθοειδές hook και όταν βρέθηκε στην Αγγλία το 1987 το αγόρασε με κλειστά μάτια. Μαζί και μια εξαιρετική μπλούζα της εποχής, την οποία χρόνια μετά παρέδωσε σε άξιο κορμί (το δικό μου συγκεκριμένα). Τα νέα κατέφτασαν μέσω αλληλογραφίας για τα νέα ευρήματα, τα οποία περιελάμβαναν και το Pleasure to Kill με συγκινητική ιστορία ύφους «ΤΟ ΒΡΗΚΑ, ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΔΙΚΟ ΜΟΥ ΤΩΡΑ» και με ευφάνταστη πατέντα κρυψίματος του βινυλίου σε άσχετη θέση μέχρι να πεταχτεί να βρει τα απαραίτητα φράγκα. Το γράμμα θυμάμαι πάντως περιελάμβανε και ένα σκιτσάκι με το λόγκο της Noise Records (το «καινούργιο», δηλαδή το κλασσικό).





Στο δικό μου σύμπαν προτού αποκτήσω τις δικές μου κόπιες των Walls of Jericho και Keepers Ι (το πρώτο ως το CD υπ’αριθμόν 5 της δισκοθήκης μου και το δεύτερο σε αυθεντική κασέτα, πιθανώς αιώνιο δάνειο από τον Νάσο- σόρι αμπάουτ δατ!), οι Helloween ήταν αυτή η καταπληκτική μπάντα με τα πολύ ξεχωριστά σουξέ με υπερμελωδίες και το uber coolness artwork/merch που έπιανε επίπεδα λατρείας Maiden. Να μην έχεις ακούσει Helloween εν Ελλάδι στα τέλη 80s απλά δεν έπαιζε. Είχαν πιάσει το ’88 μεριά μεγάλα ύψη δημοτικότητας. Αν θυμάμαι καλά στο αφιερώμα της δεκαετίας του Χάμερ από αναγνώστες βγήκαν στην τριάδα. Μέσα στα τρία καλύτερα μέταλ της δεκαετίας του ’80, τότε. Αναλογιζόμαστε τον ανταγωνισμό και αναγνωρίζουμε το σουξέ.

Και όχι μόνο Ελλάδα. Παγκοσμίως βρίσκονταν στο απόγειο της επιτυχίας τους, με άνοιγμα σένιο στην αμερικανική αγορά, κομπλέ περιοδεία στις ΗΠΑ με Anthrax και (πάνω από) Exodus, ενώ έχουν αφήσει άριστες εντυπώσεις στο (ευρωπαϊκό) Monsters of Rock του 1988 με το πολύ δύσκολο έργο να ανοίγουν για Guns n’ Roses, Megadeth, Lee Roth, KISS και Iron Maiden. Το ότι το κοινό τους θυμόταν και μάλιστα με άριστες εντυπώσεις (σύμφωνα με τον τύπο της εποχής τουλάχιστον και δυο πάλιουρες Άγγλους που μου τα λέγανε), ε, είναι θέμα.

Και μετά ο Kai Hansen έφυγε. Λοιπόν εγώ μέχρι εκείνη τη στιγμή δεν είχα ασχοληθεί εις βάθος, έφυγε ο κιθαρίστας ξέρω γω. Που τραγούδαγε κάποτε και εμένα μου άρεσε αλλά εντάξει. Δεν ασχολήθηκα ιδιαιτέρως με το θέμα. Πήρα χαμπάρι ότι ασχολούνταν όλοι οι άλλοι, θυμάμαι το Hammer να τον έχει εξώφυλλο με ένα χαβανέζικο πουκάμισο (δεν με έψησε, το dress code το έπαιρνα από Anthrax εγώ) και διπλή κριτική στον νέο του δίσκο (δεν συμφωνούσαν) και μια αποθεωτική κριτική συναυλίας του 90. Και του 91. Και μάπα-αδιάφορη κριτική για τον δεύτερο δίσκο. Όλα φιλολογικά τα εισέπραττα, ήμουν ήδη Ηράκλειο και δεν ήξερα κανέναν να ακούει Gamma Ray και δεν έβλεπα κανένα λόγο να αγοράσω Gamma Ray όταν έχω μια λίστα με 150 δίσκους που θέλω οπωσδήποτε τώρα γιατί τους ξέρω και τους χρειάζομαι.

Και οι Helloween; Εδώ είναι ακόμα χειρότερα τα πράγματα. Διότι μπορεί να έγινε το Σχίσμα και όλα να άλλαξαν αλλά εμείς (η φαμίλια λέω) είχε ακόμα την ορμή της τελειότητας των προηγούμενων δίσκων. Και έτσι αποκτήθηκε το Pink Bubbles Go Ape. Για άλλο δώρο πήγαινε η αδερφή μου, δεν βρέθηκε εκείνο (δεν θυμάμαι ποιο, Σοφάια σχολίασε!), της το έσπρωξε ο χοντρός στο δισκάδικο, τέλος πάντων πήραμε στα χέρια μας το καινούργιο Helloween. Και ήταν όλο μια απογοητευσάρα. Ένα ωραίο κομμάτι (το Kids of the Century) και μετά μετριότητες, η μια μετά την άλλη.


Μην τσινάτε οι φανατίλες και μη μου συγκρίνετε με το *επόμενο*, με τα προηγούμενα είχα να συγκρίνω. Ακόμα και το κούλνες φάκτορ πήγε περίπατο. Ένα άθλιο εξώφυλλο αβάν γκαρντ του κώλου με μια τύπισα και ένα ψάρι, σαπουνόφουσκες να αντικαθιστούν τις κολοκύθες (sacrilege), κάτι μπούρδες με αυγά μάτια και γενικά μια αδιαφορία. Μιλάμε για μια εποχή εντωμεταξύ που ό,τι αγόραζες έπαιζε στο ριπίτ ανελέητα, δεν ΓΙΝΕΤΑΙ να πάει χαμένη μια αγορά, δεν παίζουν τέτοια σενάρια, τα λεφτά μας τα τιμάμε κλπ. Πίπες, όσο ριπίτ, όσο και να προσπαθούσαμε να το συνηθίσουμε, τίποτα, μάπα ρε παιδί μου, αδιάφορο, βάλε να παίξει ξανά το Painkiller, Rust in Peace, Never, Neverland κλπ (λέω τυχαία παραδείγματα δίσκων της ίδιας χρονιάς). (έντιτ: Χμ. Λοιπόν, αυτός ο δίσκος βγήκε το 1991. Όχι ότι δεν προτιμούσαμε να ακούμε τα προαναφερθέντα - που *είναι* του 1990 - αλλά για την ακρίβεια του πράγματος.)


Πότε ακριβώς έπεσε η μελέτη στο πακέτο Helloween/Walls of Jericho/Judas και κατόπιν Keeper I, κομπλέ με βιβλιαράκι, ποιος παίζει ποιο σόλο και κυρίως (ζωτικής σημασίας πληροφορία) ποιος έγραφε τι, δεν θυμάμαι επ’ακριβώς. Κάπου εκεί. Το μόνο που θα πω είναι ότι ο σφοδρός έρωτας που (ξανα)βίωσα με αυτούς τους δίσκους δεν περιγράφεται. Κατ’αρχάς το Walls of Jericho πακέτο (βολικά θα πιάσω όλη την εποχή μαζί, με διαφορά μηνών βγήκαν άλλωστε και ηχητικά είναι σχεδόν πανομοιότυπα-σχεδόν λέω) ισορροπούσε άψογα μεταξύ extreme speed (με θολά τα όρια με το θρας) και power μελωδικότητας με κορωνίδα (για μένα) αυτή την μοναδική χροιά του Kai. Δεν ξέρω πώς να το εξηγήσω, ειδικά όταν γνωρίζω ότι η συντριπτική πλειοψηφία τον θεωρεί borderline κακό τραγουδιστή σε σχέση με τον Kiske στα Gamma Ray, όχι στα τότε να πούμε που δεν είναι και 100% στη νότα πάντοτε. Αλλά παιδιά, εμένα αυτή είναι μέσα στις 5 αγαπημένες μου φωνές και μου αρέσει περισσότερο ο Kai του Walls of Jericho από τον Kai του Land of the Free (που λατρεύω έτσι κι αλλιώς). Τέτοια αρρώστεια.

Και έπειτα έχουμε το Keeper I που είναι σχεδόν αποκλειστικά ευθύνη του Kai Hansen συνθετικά και όπου αν κάποτε κάτσουμε σοβαρά να τα βάλουμε κάτω, θα πρέπει να αναγνωρίσουμε ότι η κιθαριστική δουλειά που έχει βάλει εκεί είναι από τις TOP στο χέβυ μέταλ έβερ. Εννοώ ότι όχι μόνο είναι ο προφανής βασικός ιθύνων νους για την γένεση (και κορύφωση λέω εγώ) ενός ιδιώματος αλλά ταυτόχρονα καταθέτει κιθαριστική δουλειά που η μόνη λέξη που την χαρακτηρίζει είναι «άψογη». Αυτοί που 25 χρόνια μετά ακόμα τραγουδάνε μόνοι τους το σόλο του Halloween ή το ίντρο του Twilight of the Gods ελπίζω να αντιλαμβάνονται. Εννοείται ότι Weikath ακολουθεί επαξιότατα και συμπληρώνει ένα από τα κορυφαία κιθαριστικά δίδυμα στα χέβυ μέταλς, εκεί, μαζί με Tipton/Downing, Murray/Smith, LaRocque/Denner-Blakk κλπ.

Έχοντας βυθιστεί στο σύμπαν των Helloween εκείνη την εποχή, ε, εκεί έγινε η πρώτη διαπίστωση ότι «ρε Vic, τελικά είσαι πολύ βλαμμένος οπαδός Hansen». Ειδικά όταν έπιασα τον εαυτό μου να στεναχωριέται που δεν θα ακούσω την φωνή του ξανά (νόμιζα) παρόλη την λατρεία στον Kiske, ε, υπήρχε θέμα. Θα πρέπει να βάλω λεφτά στην άκρη. Προκοπή γύρω μου δεν βλέπω, πάγος στην αγορά των επιβεβλημένων, σίγουρων δίσκων. Πάω να πάρω το Heading for Tomorrow.

Εκεί έγινε η τελειωτική ζημιά. Σε επόμενο τεύχος, το σοκ του Welcome/Lust for Life με ανατριχίλες διαρκείας (“HE LIVES!”).

Α. Μην ξεχαστώ. Καμμένες Top Helloween λίστες:

Δίσκοι:
1. Helloween/Walls of Jericho/Judas
2. Keeper of the Seven Keys Part I
3. Keeper of the Seven Keys Part II

Σχόλιο: Είναι όλοι δεκάρια. Προφανώς. Δεν υπάρχει σωστή και λάθος κατάταξη αυτής της λίστας, απλά δεν υπάρχει.


Τοπ 10 κομματιών (με youtube links για τη φάση):
1. Ride the Sky
2. I’m Alive
3. Halloween
4. Victim of Fate
5. March of Time
6. Twilight of the Gods
7. Heavy Metal (is the Law)
8. How Many Tears
9. Phantoms of Death
10. Keeper of the Seven Keys

Σχόλιο: Με θλίβει που δεν έχω βάλει τα I Want Out, Dr. Stein, We Got the Right, Judas και βέβαια το Eagle Fly Free. Επίσης το γεγονός ότι το 70+% είναι γραμμένο από τον Kai Hansen και προηγούνται στην λίστα δεν είναι καθόλου τυχαίο. Απλά ισχύει.


Τοπ 5 σόλο Helloween:
1. Ι’m Alive
2. Halloween
3. Phantoms of Death
4. opening lick στο Twilight of the Gods
5. March of Time

Σχόλιο: Στο Ι’m Alive είναι αυτή η δωδέκατη νότα ακριβώς που με λιώνει. Σηκώνεται η νότα, σηκώνεται και η τρίχα. Κάπως έτσι.



Top 5 τσιρίδες Helloween:
1. Ride the Sky. Χωρίς άλλη διευκρίνιση.
2. You will burn in HEEEEEELLLL (Victim of Fate)
3. “…turns into a suuuuun….” - How Many Tears, στο τέλος. Πιο πολύ από το “gone”, ναι. (απαντώ στην προφανέστατη ερώτηση εδώ που δεν θα κάνει ποτέ κανείς.)
4. “oh shit…” - WUAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAH!!! (Starlight)
5. ΑΑΑΑΗΗΗΗΗΗΗ - It’s Halloween….

Σχόλιο: Τοπ μέταλ τσιρίδα ο Kai. Αν έβαζα και τις δυο που πετάει στους Blind Guardian δεν χώραγε με τίποτα ο Kiske.

Part II - Gamma Ray and Heading for Tomorrow

3. Η Ιστορία των Ensemble - Η Μεγάλη Παρένθεση: Rock n' Roll Cafe

1. H Ιστορία των Ensemble - In the Beginning...
2. Η Ιστορία των Ensemble - Τώρα και με λιντ γκιτάριστ!
3. Η Ιστορία των Ensemble - Η Μεγάλη Παρένθεση: Rock n' Roll Cafe
4. H Ιστορία των Ensemble - Live ντεμπούτο

Το μαγαζί ήταν ιδιοκτησία του «Ψηλού», κατά κόσμον Μανώλη Σφακιανάκη, γνωστό στο Ηράκλειο ως τον μπασίστα των Σάρκα, που είχαν βγάλει εφτάιντσο, ένα δηλαδή τιτάνιο κατόρθωμα στα δικά μας μάτια. Ο ψηλός λοιπόν είχε το μαγαζάκι του χωμένο σε ένα στενό πίσω από την πλατεία Δασκαλογιάννη, το οποίο δεν είχαν πάρει μυρωδιά πολλοί εκτός από πολύ συγκεκριμένο κόσμο, δεν ξέρω πώς και γιατί, εγώ το έμαθα από την Θοδωροπαρέα πάντως. Το μπαράκι ήταν στενόμακρο με πιο πολύ έμφαση στο στενό παρά το μακρύ και το μεγάλο σουπράιζ ήταν ότι είχε και πάνω όροφο δισκάδικο. Αυτό έπρεπε να στο πουν, χαμπάρι μόνος σου αποκλείεται να έπαιρνες, μια κλασσική στριφογυριστή μεταλική σκάλα που υπέθετες ότι οδηγεί σε κάνα αποθηκάκι είχε, όμως στην πραγματικότητα σε έβγαζε σε κομπλέ δισκάδικο (βινύλιο όνλι), πολύ μεγαλύτερο από ότι θα φανταζόσουν.

Επίσης το δισκάδικο ήταν εντελώς άκυρο για Ηράκλειο. Τουτέστιν έβρισκες βινύλια από Γκαράζ μπάντες, χαρντκόρ μπάντες, πανκ μπάντες, κάποια ροκ πράγματα και σκόρπια μεταλοβινύλια που ένας θεός ξέρει από πού τα καβάντζωνε. Είχε ας πούμε 3 κόπιες το σινγκλάκι των Flotsam and Jetsam από το No Place for Disgrace, τη διασκευή σε Έλτον Τζον (Saturday Night’s Alright for Fighting), Mekong Delta picture discs, τα οποία δεν περίμενες να τα πετύχεις ανάμεσα σε δίσκους Dead Kennedys, Black Flag, Bad Religion, Sonic Youth, Stooges και κουλά μπούτλεγκ Τζέλο Μπιάφρα λάιβ. Ο μπάρμαν (Ανδρέας; Δεν ορκίζομαι), φανατίλας Black Flag, πρώην μέταλος (μου έδειξε την ταυτότητά του με μαλλιά και μπλουζάκι Accept), ωραίος τύπος, έβαζε τα δικά του και ακούγαμε και ανοίγαν τα αυτιά μας εμείς. Φυσικά άφηνε να βάζεις και την κασσέτα σου ή το δίσκο σου, οπότε σύντομα το μέταλ μπήκε στο μενού όταν είμασταν πλειοψηφία.

Αποκορύφωμα ένα σκηνικό που μόλις έχουμε αγοράσει το In the Shadows, το ριγιούνιον των Mercyful Fate. Το πιάνει ο Ανδρέας, γελάει με την μάπα του King Diamond και το βάζουμε. Καθόμαστε στο μπαρ και ακούμε. Δίπλα μας, ένας μάλλον εύσωμος τύπος με μαλλάκι, κάθεται μόνος του και καπνίζει πίνοντας φραπέ. Άλαλος. Με το που μπαίνει ο δίσκος ανασηκώνεται, μας κοιτάει, κοιτάει και το δίσκο, γυρνάει στον καφέ του. Σε λίγο τον ξεχνάμε πάλι και αρχίζουμε τα δικά μας, κοπάνημα, «τι έπος έβγαλε πάλι ο θεός», «πωωω» και τέτοια. «Γιατί κλαίει αυτός;» να μας ρωτάει γελώντας ο Ανδρέας, «Γιατί ΝΙΩΘΕΙ το άτομο κάθε νότα ρε» να του απαντάμε, πιο πολύ γέλιο αυτός, όλα μια ωραία ατμόσφαιρα.

Ο Σιωπηλός θαμώνας ρίχνει κλεφτές ματιές και μόλις μας βλέπει ότι τον έχουμε πάρει πρέφα αρχίζει πορωτικό κοπάνημα (ιδιαίτερο στυλ, από το σβέρκο και πάνω μόνο), κλεφτή ματιά, δεν κοιτάμε (νομίζει), πάγωμα. Μετά κλεφτή ματιά, κοιτάμε, κοπάνημα, δεν κοιτάμε, παύση. Αγαλματάκια ακούνητα από την ανάποδη. Φυσικά έχουμε εντυπωσιαστεί από την συμπεριφορά και συνεννοούμαστε με ματιές «τι είναι αυτός ρε;». Αυτό για όλη την πρωτη πλευρά του δίσκου. Μέχρι να το γυρίσει ο Ανδρέας, επικρατεί μια σιωπή την οποία γεμίζουμε σχολιάζοντας την θεϊκότητα του εν λόγω δίσκου, αλλά εντάξει, δεν πιάνει και τα 2 πρώτα, μάλλον όχι και τα σόλο του King, ώσπου ο Νάσος νιώθει ένα σκούντημα/σπρώξιμο στην πλάτη. Είναι ο Σιωπηλός.
«Φίλε…»
«…»
«Φίλε…είσαι φανατικός οπαδός του King Diamond;»
«Εεε…ναι», ανασήκωμα ώμων.
Σκούντημα ώμου φιλικό: «Χεχ…ΕΠΕΣΕΣ ΣΕ ΙΔΙΟ!», του λέει ο τύπος και επιστρέφει στον καφέ του. Δεν μας ξανάπε λέξη. Έκτοτε τον λέγαμε ο King Diamond, το οποίο μάθαμε ότι ήταν γενικώς το παρατσούκλι του (ή μήπως μας το είπε αυτός; Δεν ορκίζομαι πάλι), σε κάτι μήνες τον είδαμε να κυκλοφορεί με ένα σταυρό μεγέθους Ozzy, αλλά ανάποδο και την επόμενη φορά που (δεν) μας μίλησε ήταν σε ένα μέταλ πάρτι σε ένα μπαρ, όταν έπαιζε το Sleepless Nights. Στο σημείο του σόλο τον είδαμε να τρέχει προς το μέρος μας, να πέφτει στα γόνατα και να γλιστράει μέχρι τα πόδια μας, όπου και ξεκίνησε επιληπτικό air guitar. Τρου στόρι. Δεν ξέρω αν έψαχνε απεγνωσμένα φίλους και αυτός ήταν ο τρόπος του, πάντως δεν μας μίλησε και δεν μας έβγαινε να του πούμε εκείνη τη στιγμή «Ναι ρε! Ναι!» ή κάτι ενθαρρυντικό, είχαμε μείνει με το στόμα ανοιχτό και μετά να προσπαθούμε να μη σκάσουμε στα γέλια μπροστά του και στενοχωρηθεί. Ψυχεδέλεια.

Επιστροφή στο Rock n' Roll Cafe. Ο Θοδωρής βέβαια και η παρέα του μέσα σε όλα αυτά τα γκαραζο-πανκ και τα ακούσματα Ψηλού/Ανδρέα, νομίζω είχαν και τον ανάλογο θαυμασμό, πάντως το μαγαζί έβγαζε φοβερά οικογενειακή ατμόσφαιρα, υπερχαμηλές τιμές, DIY καταστάσεις και το αποκορύφωμα των βραδινών χάπενινγκς έβερ: The Surfin’ Buhahas.

Οι Surfin’ Buhahas ήταν μια πρωτοποριακή ιδέα του Ψηλού (υποθέτω) κάποιες καλοκαιρινές μέρες. Πήγαινες το πρωί, έδινες το όνομά σου, έσκαγες ένα πεντακοσάρικο και σε κατέγραφε σε μια λίστα. Νομίζω αυτό το έκανε μια φορά την εβδομάδα, Τρίτη ή Τετάρτη. Το βράδυ μαζεύονταν όλοι, που ήταν οι γνωστοί που πήγαιναν έτσι κι αλλιώς και έκλεινε η πόρτα, no more guests allowed, πλεονασμός φυσικά, καθημερινή δεν πάταγε και κανείς άλλος το πόδι του. Το πεντακοσάρικο του καθενός πήγαινε για ευγενή σκοπό. Τα έβαζε ο Ψηλός και έπαιρνε μπριζόλες, πανσέτες και τέτοια, τα οποία έκανε στα κάρβουνα στο μπαλκόνι του δισκάδικου πάνω. Το μπαρ λειτουργούσε κανονικά, μόνο που κάθε τρεις και λίγο κατέβαινε η πιατέλα με τα κοψίδια, τα οποία και ξεσκίζαμε. Και μπορώ να διαβεβαιώσω ότι αυτοί που τιμάνε το Τραπέζι, είχαν την καλύτερή τους γιατί οι φλώροι σταματάγανε στην δεύτερη μπριζόλα και από ένα σημείο και πέρα οι πιατέλες ήταν για δυο-τρία άτομα. Εξαιρετικό σκηνικό, κρίμα που δεν κράτησε πολύ.

Μετά από κανά-δυο χρόνια το μαγαζί έκλεισε λόγω αναδουλειάς, μεγάλου ενοικίου, ποιος ξέρει, έκλεισε πάντως και πολύ στενοχωρηθήκαμε και πλέον δεν το θυμάται κανείς. Hail Rock n' Roll Cafe!

Κλείνει η κτηνώδης παρένθεση και οσονούπω (=κάποια στιγμή μέσα στον Ιούνιο. Ή τον Ιούλιο) επιστρέφω με τους Ensemble λάιβ να σαρώνουν το Ηράκλειο.

edit: Θα νόμιζε κανείς ότι με τέτοιο παρελθόν θα θυμόμουν και σωστά το όνομα του μαγαζιού. Λοιπόν το μαγαζί δεν λεγόταν Οδός Ονείρων αλλά Rock n' Roll Cafe. Την διαπίστωση την έκανα όταν ξεφύλλιζα το πρόχειρο τετράδιο από την Β' Λυκείου για κάτι σκιτσάκια. Και έπεσα πάνω σε μια κουβέντα για δίσκους που έψαχνα στο Rock n' Roll Cafe. Και μου ήρθε ο νταμπλάς "Αμάν! Ναι ρε, Rock n' Roll Cafe!". Οδός Ονείρων έγινε το μαγαζί *μετά* τα σκηνικά που περιγράφω άνωθεν, πιθανώς με διαφορετική ιδιοκτησία πριν κλείσει οριστικά. Έγινε η διόρθωση. Και καλύτερα γιατί ενδόμυχα σκεφτόμουν όταν το έγραφα ότι είναι πολύ κουλό το όνομα Οδός Ονείρων για τέτοιο μαγαζί. Ντροπή μου.

2. Η Ιστορία των Ensemble - Τώρα και με λιντ γκιτάριστ!

1. H Ιστορία των Ensemble - In the Beginning...
2. Η Ιστορία των Ensemble - Τώρα και με λιντ γκιτάριστ!
3. Η Ιστορία των Ensemble - Η Μεγάλη Παρένθεση: Rock n' Roll Cafe
4. H Ιστορία των Ensemble - Live ντεμπούτο


Ωραίααααα... Και τι κάνουμε τώρα; Πρώτον, πού θα παίξουμε πρόβα και δεύτερον ΤΙ θα παίξουμε στην πρόβα; Αυτό ήταν κομμάτι δύσκολο διότι ενώ η μουσική μας παιδεία σαν ακροατές ήταν μια χαρά (σένιοι μεταλλάδες που ακούνε και Φέηθ Νο Μορ, τέτοια ανοιχτομυαλιά λέμε), σαν εκτελεστές ο Νάσος ζοριζόταν να βγάλει το ριφ του Πάρανόιντ και σαν είδωλα της lead κιθάρας είχε το δίδυμο Χάνεμαν/Κινγκ (βλαμμένος Σλεϊεράς) οπότε, ναι... Ο Γιάννης δήλωνε ότι θα παίξει ότι του πούμε, που τελικά αποδείχτηκε αλήθεια, αλλά ο μπασίστας σε ένα μέταλ συγκρότημα δεν σώζει την κατάσταση αν ο άλλος δεν μπορεί να παίξει ένα ριφ.

Η απόφαση τελικά λήφθηκε διά της ατόπου: Απορρίπτουμε κομμάτια που δεν μπορούμε να παίξουμε. Εγώ αφαιρούσα όλα τα κομμάτια με καλούς τραγουδιστές που είχαν πάνω από μία οκτάβα φωνή και κρατούσα αυτά που (νόμιζα) ότι μπορώ να πω, ο Νάσος τα ριφ που είχε βγάλει. Ονειρευόμουν να πούμε κάνα Annihilator, κάνα Slayer, τελικά η λίστα ήταν For Whom, Born to Be Wild (νομίζω μετά από προτροπή του μπαμπά του Νάσου), Louie Louie (αφού το έχουν ήδη βγάλει), Paranoid (με στόχο να το βγάλει ο Νάσος), Highway to Hell (και να σκέφτομαι σοβαρά αν θα το πω σαν τον Μητσικώστα, να μιμούμαι Σκοτ) και τελευταία στιγμή Enter Sandman γιατί μόλις είχε βγάλει το ριφ ο Νάσος...

Underwhelming είναι η σύνοψη της λίστας αλλά εντάξει, πλάκα θα'χει. Ξεκινήσαμε κάποιες άθλιες πρόβες, πιο πολύ στην γκοσμάρα μας ότι "Γουάου! Παίζουμε! Είμαστε συγκρότημα! Δε σκάι ιζ δε λίμιτ!" και τέτοια και σύντομα συμφωνήσαμε ότι θέλουμε σόλο. Το Φορ Χουμ θέλει και το λιντάκι του, να παίζεις γενικά χωρίς σόλο δε λέει, οπότε το επόμενο βήμα στο χτίσιμο της αυτοκρατορίας ήταν η εύρεση του Κιθαρίστα. Προσόντα: Να μπορεί να παίξει το Πάρανόιντ και αν γίνεται να παίζει και σόλο, ακόμα καλύτερα. Βρέθηκε τέτοιος, τον βρήκε ο Φιλώτας, συνομήλικος, ο Θοδωρής. Παιδί που άκουγε κυρίως ροκ, λίγο πανκ, Τρύπες, Σιδηρόπουλο και τέτοια, αλλά μπορούσε να παίξει το Πάρανόιντ ΚΑΙ να παίξει και σόλο, με καλά αποτελέσματα κιόλας!

Το κακό ήταν ότι με το που ήρθε έβαλε κατευθείαν στο σέτλιστ μας τα Should I Stay or Should I Go και το I Wanna Be Your Dog και στο πιο άθλιο, το Rock n' Roll στο Κρεβάτι του Σιδηρόπουλου. Ελληνικό στίχο; Στους Ensemble μου; Που δεν ήταν Ensemble ακόμα, αβάφτιστοι.

Κάνουμε πρόβες οι Αβάφτιστοι και σιγά-σιγά τα κομμάτια μοιάζουν με τα ορίτζιναλ, σε σημείο να νιώθω έκσταση όταν συνειδητοποιώ ότι αυτή τη στιγμή παίζουμε Μετάλλικα, γαμάει το φίλινγκ, τι φανταστική που είναι η μουσική και όλα αυτά τα ρομαντικά. Και έκατσε ευκαιρία για λάιβ. Απότομα. Στα πλαίσια των καλοκαιρινών εκδηλώσεων του Δήμου οργανώθηκε ένα λάιβ με τοπικές μπάντες κάθε είδους και ο Θοδωρής μας είπε ότι παίζει να καβαντζώσουμε θέση. Μιλάμε για μεγάλο ανοιχτό χώρο, που σε τέτοια ιβέντς έβαζε και 600 άτομα. Με άγνοια κινδύνου συμφωνήσαμε πάραυτα και πήγε ο Θοδωρής με την κοπέλα του, τη Ντίνα, να δηλώσουν συμμετοχή. Μια χαριτωμένη κοπελίτσα πολύ κοντή που λάτρευε τον μουσικό-αγόρι της και είχε πάρει τον ρόλο της στα σοβαρά: "Πίσω από κάθε μεγάλο άντρα κρύβεται μια μεγάλη γυναίκα". Περίπου. Όχι μεγάλη, 1.55 την έκανα, γενναιόδωρα.

Πάντως έπρεπε να δοθεί όνομα. Και αυτό είναι μια τραγική διαδικασία και ψυχοφθόρα που όταν ακούς για νιοστή φορά "αστεία" τύπου Ατσάλικα, Μηντέρα και δε συμμαζεύεται, σε πιάνει εύκολα απελπισία. Εγώ ήθελα θρας όνομα (εκεί, το βιολί μου), ο Θοδωρής και η Μεγάλη Γυναίκα Ντίνα θέλανε κάτι ροκ, στυλ Απροσάρμοστοι, Πάμε Πάσο. Εκεί ανατρίχιασα, το θυμάμαι σαν τώρα:
- Ναι, ρε παιδιά! Πάμε Πάσο! Γαμώ τα ονόματα είναι! Πρωτότυπο!, να λέει η Ντίνα υποστηρίζοντας την casual, "τώρα μου'ρθε" πρόταση του Θοδωρή.
- Τι Πάμε Πάσο; Είμαστε οι Πάμε Πάσο και παίζουμε Metallica; ΟΧΙ!
Ματιές "δεν θα δούμε προκοπή με αυτούς" από το ζεύγος και πάμε πάλι από την αρχή. Νομίζω, ότι τελικά έφυγαν με την εντολή (δημοκρατικά αποφασισμένη) να δηλώσουν Defector, χρυσή τομή κι ετς, θρασάδικο σε -τορ, στρατιωτική άρνηση για τον Θοδωρή (Μήνυμα-έτσι του το πλασάραμε να τσιμπήσει), όλα καλά.

Φυσικά δήλωσαν κάτι άλλο. Εκτός Ελέγχου. Και γίναμε μπαρούτι. Βέβαια πλέον το θέμα ήταν ότι παίζουμε λάιβ, τι όνομα και τρίχες τώρα, ενώ και η παρέα των παιδιών σιγοντάριζε ότι είναι ονοματάρα για να μας κατευνάσει. Η συναυλία δεν έγινε ποτέ. Ακυρώθηκε για κάτι δημοτικά σκάνδαλα, ατασθαλίες, παράτυπες διαδικασίες, δεν ξέρω, είχαμε μαζευτεί καμιά δεκαριά μπάντες έξω από την είσοδο και περιμέναμε κάποιον να ανοίξει την πόρτα, ο οποίος δεν ήρθε ποτέ.

Πίκρα και απογοήτευση και πάμε να κάνουμε λάιβ μόνοι μας που να πάρει. Εκεί έγινε μια απόπειρα να κλείσει ένα λάιβ σε ένα μαγαζί κάπου, το οποίο τελικά δεν έγινε ποτέ, όμως ήταν ενδιαφέρον φιάσκο καθώς κόσμος είχε ενημερωθεί ότι θα γίνει και μέχρι την ημέρα του λάιβ η μισή μπάντα έψαχνε τις αφίσες, η άλλη μισή δεν ήταν ενήμερη, γενικώς ένα τζέρτζελο ελληνικής ανοργανωσιάς που αποτέλεσμα είχε να με πάρει τηλέφωνο ο Θοδωρής και ξεκαθαρίστηκε ότι λάιβ δεν παίζει. Δεν θυμάμαι ποιος έφταιγε για το ρόμπα-εφφέκτ, όχι εγώ πάντως, τουτέστιν SEP όπως λέει και ο Ντάγκλας Άνταμς (Somebody Else’s Problem). Αυτό πάντως ήταν και η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι με τον Θοδωρή, το παιδί τα είχε πάρει με τις μπούρδες που έκαναν αυτοί που έφταιξαν, που είπαμε δεν ήμουν εγώ.

Είχαν προηγηθεί φυσικά αψιμαχίες για τα κομμάτια, Σιδηρόπουλο αυτός, Metallica - Whiplash εμείς. The Stooges αυτός, Metallica – So What? εμείς. Γενικά, για κάθε παπαριά δικιά του, πετάγαμε ένα Metallica εμείς, στο τέλος μαζέψαμε Whiplash, Seek and Destroy, So What, Am I Evil, Enter Sandman, Four Horsemen, For Whom the Bell Tolls, Nothing Else Matters (αυτό ήταν συμμαχία Νάσου-Θοδωρή, είχε βγάλει το σόλο ο Νάσος, άλματα προόδου κυριολεκτικά), οπότε καταντήσαμε ένας αχταρμάς τρίμπιουτ του Μετάλικα meets Θοδωρής. Κάπου εκεί βγήκε και το Somebody Put Something in my Drink που το ήθελα και εγώ καθότι Ramones φαν, το Anarchy in the UK (ο Θοδωρής από Πίστολς, εμείς από Μέγκαντεθ) και το ιναγκάντα-νταβίντα (από Slayer το ξέρουμε εννοείται) και είμαστε κομπλέ.

Γενικά μιλώντας, το όλο σκηνικό ήταν μεν φανερά κουλό αλλά είχε μπόλικα καλά παράπλευρα. Κατ’αρχάς μέσω του Θοδωρή αρχίσαμε να συχνάζουμε στo Rock n' Roll Cafe, μια τρύπα μαγαζάκι σε ένα στενούρι δίπλα στην πλατεία Δασκαλογιάννη (κεντρικό σποτ του Ηρακλείου αυτό, παλιά και πιθανώς και σήμερα μαζεύει αληταμπουρία με μπύρες από το περίπτερο. Rock n' Roll Cafe λοιπόν, ναι, ίσως το πιο καλτ μέρος που σύχναζα ποτέ... ...και εδώ ανοίγει κτηνώδης παρένθεση...

Στο επόμενο τεύχος: Rock n' Roll Cafe.

1. H Ιστορία των Ensemble - In the Beginning...

The Official Ensemble Chronicles.

A Faflatology in Many Parts.

Being the events concerning Ensemble and the Heraklion Metal Scene circa 1992-1995.




Οι Ensemble (Ενσέμπλ, κακιά αμερικάνικη προφορά, όχι Ανσάμπλ - επιλεγμένο σε μια απεγνωσμένη κίνηση κυριολεξίας) ήταν η μπάντα που παίζαμε με φίλους από το 1992 έως το 1995. Προσφάτως ο μπασιστέρ ξέθαψε υλικό (φωτογραφίες, εισιτήρια και λοιπά αναμνηστικά), τα φόρτωσε στο facebook και ξεκίνησε ένα μπλαστ φρομ δε παστ που ακόμα καλά κρατεί. Οπότενες, θα βρω μια διέξοδο να καταγράψω τον χείμαρρο ιστοριών από τις μέρες εκείνες εδώ, όπως πάντα γιατί έτσι θέλω.

Συνοπτικά, η δράση μας ήταν 7 συναυλίες στο Ηράκλειο, 5 ορίτζιναλ κομμάτια, τα 4 εκ των οποίων ηχογραφήθηκαν το καλοκαίρι του '95 για να μας μείνει και κάτι, πριν ο καθένας πάρει το δρόμο του για σπουδές στις 4 γωνιές του πλανήτη. Ήμαστε 1 από τις 4 μπάντες που παίζανε "τέτοια" εκείνη την εποχή, η πρώτη από τις 4 και είχαμε παραλάβει τη σκυτάλη από τους 12 Ρίχτερ, Hangover και Victory Parade που ήταν οι μπάντες που παίζανε τέτοια πριν από εμάς. Τα "τέτοια" είναι μέταλ, οι προηγούμενοι με μια έμφαση σε πιο κλασσικά πράγματα, εμείς σε πιο θρας καταστάσεις.

Πιο αναλυτικά, η ιστορία θέλει 25 μπλογκ ποστς τα οποία ίσως και κάνω για να τα βγάλω βιβλίο που το έχω υποσχεθεί σε 2 πρώην μέλη. Ξεκινάω από την αρχή και βλέπουμε:

Η φάση ξεκίνησε όταν με τον φίλο μου τον Νάσο στο σχολείο το συζητάγαμε (αυτός κιθαρίστας, εγώ τίποτα, κάτι πιάνα έκανα μικρός) και παγιώθηκε όταν ο έτερος φίλος μας, ο Γιάννης δανείστηκε το μπάσο του μπαμπά του Νάσου για να μάθει. Είχαμε μείνει στην κουβέντα μέχρι που προέκυψε μια σχολική εκδήλωση. Γιάννης και Νάσος θα παίζανε σε μια μπάντα κάτι βλακείες χριστουγεννιάτικες με άλλα 2 παιδιά και εγώ πήγα να δω την πρόβα. Σημειωτέον ότι Νάσος και Γιάννης ένα χρόνο μικρότεροι, δευτέρα γυμνασίου αυτοί, τρίτη εγώ. Μεταλάδες όλοι, δακτυλοδεικτούμενοι (όχι απαραίτητα κακόβουλα, απλά "πώς είναι έτσι;". "Και γαμώ τα παιδιά"-πιστεύαμε, ενίοτε λανθασμένα), εγώ με στάτους γκουρού στο μυαλό μου λόγω μάθησης και εμπειρίας από τα αδέλφια (πολυ θεωρία, πολύ λιγότερη πράξη!), αυτοί κλασικοί μεταλάδες του '92 με εμπειρία λίγων ετών ας πούμε, με την ορμή των 80ς, όπως πρέπει δηλαδή.

Το λοιπόν, στην πρόβα, με μια άθλια μικροφωνική, σε μια αίθουσα εν αχρηστία που κανονικά ήταν για παιδάκια νηπιαγωγείου, είχαν στήσει το συρφετό καλωδίων και μηχανημάτων και παίζανε το μικρό τυμπανιστή. Νάσος και Γιάννης επέμεναν για το χαβαλέ να παίξουν και καμιά ροκιά, συγκεκριμένα το Louie, Louie (από Μότορχεντ το ξέραμε) και το For Whom the Bell Tolls που δεν έχει σόλο (σχεδόν) και έχει εύκολα ντραμς και είναι Μετάλλικα και αυτό το κάνει φανταστικό.

Καθόμουν και χάζευα το Μανώλη, που κανονικά ακούει στο μάξιμουμ ένα ξεκάρφωτο Ντιπ Περπλ και πολύ Κρητικά, να παίζει χωρίς παραμόρφωση Μετάλικα. Ο ντράμερ, που δεν θυμάμαι όνομα και λοιπές λεπτομέρειες, τον είχα δει να παίζει ροκ εν ρολ σε μια συναυλία στο Δημοτικό Κηποθέατρο και αυτό ήταν το απόγειο της ροκ εμπειρίας του, ήταν άθλιος. Το όλο αποτέλεσμα ήταν άθλιο και έγινε αθλιότερο όταν ο Νάσος αποφάσισε να τραγουδήσει (χωρίς μικρόφωνο). Μιλάμε για κόκκινη μούρη, πεταγμένες φλέβες, γενικά αισθητό ζόρι.

"Αυτό μπορώ να το κάνω και εγώ!", σκέφτηκα και το είπα και στα παιδιά (Γιάννη, Νάσο, σιγά μην τραγούδαγα στο σχολείο). Για να δω αν όντως μπορώ, πήγα σπίτι και τραγούδησα το For Whom στην εισαγωγή πάνω από την κιθάρα, πριν μπουν τα φωνητικά, το κοντινότερο σε καραόκε. Το έγραψα και σε κασσέτα με ένα τραγικό μικρόφωνο που έμπαινε στο στερεοφωνικό και το πήγα σαν ωντισιόν στα παιδιά να πούνε γνώμη. Λες και ακούσανε τον Ντίκινσον, τον Κίσκε, κάτι τέτοιο τέλος πάντων, ο ενθουσιασμός χτύπησε κόκκινο. Και θα ήθελα να πω ότι όντως δικαιολογημένα ενθουσιάστηκαν με το τιτάνιο περφόρμανς μου, αλλά η αλήθεια είναι ότι απλώς τώρα υπήρχε απτή απόδειξη ότι μπορώ, άρα υπάρχει τραγουδιστής, άρα είμαστε σχεδόν συγκρότημα, επόμενο βήμα! Στην πραγματικότητα ήταν πολύ μέτριο, πολύ μέτριο όμως. Και λοιπόν; Εδώ γουστάραμε Κρόνος και Μαξ Καβαλέρα που δεν τους λες και αηδόνια, οπότε κομπλέ, πόσο δύσκολο είναι να τραγουδήσεις το Countess Bathory;


Έτσι, νο πρόμπλεμ, υπήρχε κιθάρα, φωνή και μπάσο, αν βρίσκαμε και ντράμερ μπορούσαμε να κάνουμε πρόβα. Η λύση βρέθηκε στον Φιλώτα, ένα χρόνο μεγαλύτερος, συμμαθητής του αδερφού μου, καλό παιδί και σοβαρό αλλά και μεταλλάς με γνώσεις και δισκοθήκη και (κυρίως) δικά του τύμπανα. Η προσέγγιση έγινε σπίτι του, άκουγε ντέμο Σάρισα (πω ψαγμενιά-ψιλομούφα μου φαινόταν εμένα πάντως, μειοψηφία φυσικά η γνώμη μου) και κάπνιζε στο σαλόνι. Πολύ θετικός, τον βόλευε η φάση, μικρότερα παιδιά, τον είχαμε ανάγκη, άσχετοι όλοι οπότε δεν υπήρχε θέμα επάρκειας και το μόνο που ήθελε να μάθει ήταν ένα πράγμα, προφανώς ζωτικής σημασίας για τον ίδιο. Γυρνάει και μου λέει:
"Εσύ ρε Βασίλη, θα τραγουδήσεις μπροστά σε κόσμο; Δεν θα κάνεις πίσω τελευταία στιγμή, ε;"
...το οποίο μου έκανε εντύπωση, συζητάγαμε για λάιβ δηλαδή τώρα, αλλά στα παπάρια μου, εγώ ήθελα να τραγουδήσω Μετάλλικα, σιγά, ποιος θα ήταν από κάτω δηλαδή;
"Ε, ναι, κανένα πρόβλημα, δεν μασάω!", απαντάω με σιγουριά γνωρίζοντας ότι έχουμε ντράμερ. O Πυρήνας ήταν πλέον εκεί.

Από εκεί και πέρα παρέλασαν 3 διαφορετικοί κιθαρίστες, ο ένας εκ των οποίων θα έπαιρνε τη θέση του Νάσου μετά από μια εντυπωσιακή αποχώρηση με σπασμένες καρέκλες, αίματα στον τοίχο και σπασμένα τζάμια (τρου στόρι), αλλά αυτά και οι πρώτες πρόβες και λάιβ είναι άλλη ιστορία.

Teaser: Ο πρώτος σολίστας ήταν ο Θοδωρής και το κριτήριο επιλογής του ήταν ότι μπορούσε να παίξει το ριφ του Paranoid και μαζί με το ταλέντο του, έφερε την κοπέλα του τη Ντίνα, την παρέα του και την απαίτηση (που ικανοποιήθηκε) να παίξουμε Should I Stay or Should I Go, I Wanna Be Your Dog και το Ροκενρόλ στο Κρεβάτι του Σιδηρόπουλου (θε μου).

[*]: Ο Νάσος μια χαρά φωνάρα εντωμεταξύ. Χρόνια μετά τραγούδησε πολύ ωραία στο This is not a Love Song με τους dRaG που ήταν η μπάντα που έκανε μια ολόκληρη εποχή μετά τους Ensemble. Καμία επαφή χρόνια, όταν είδαμε το σινγκλάκι οι άλλοι φάγαμε ένα σοκ (Nancy; wtf) με το λουκ. Αν το διαβάζεις αυτό Νάσο, γεια! Ρε συ, υπάρχουν οι βιντεοκασέτες με τα λάιβ των Ensemble/Hatred;

2. Η Ιστορία των Ensemble - Τώρα και με λιντ γκιτάριστ!
3. Η Ιστορία των Ensemble - Η Μεγάλη Παρένθεση: Rock n' Roll Cafe
4. H Ιστορία των Ensemble - Live ντεμπούτο

Είναι κουράστικη η ωντισιόν για τους Θίατερ, έχω γράψει δυο σελίδες όπου το μόνο που γίνεται είναι να απορρίπτω (όχι εγώ δηλαδή, ο Portnoy και ο Petrucci - για την ώρα) ονόματα.

Δηλαδή έχω γράψει παράγραφο για τον Portnoy που επισκέπτεται το επίσημο website του Γαϊτάνου (δεν το είχα ξαναδεί, έκατσα γεμάτο δεκάλεπτο). Και σχολιάζει. Αναλόγως τα κέφια και τον χρόνο θα γίνει και αυτό. Στάνταρ πρέπει να περάσει από το στούντιο ο Sebastian Bach να πει το Metropolis και το Glass Prison.

Dream Theater auditions for new singer! The Cheese Lives On (Part I)

Πρόλογος

Δεν το πιστεύαμε όταν έφτασε το φαξ στον 32ο όροφο του Dungeon Tower (με θέα στην Σπιναλόγκα τις καλές μέρες, για να μην ξεχνάμε τον Hansen και τον σκοπό της ύπαρξής μας). Το φαξ μου το έστειλε προσωπικά ο Mike Portnoy και ήταν το ίδιο ακριβώς φαξ που έλαβαν οι Dream Theater πριν δύο μέρες:

"Είστε ελεύθεροι"

Από κάτω υπήρχε ο παντεπόπτης οφθαλμός σε μια πυραμίδα από τυρί και αμέσως πιο κάτω μια γκροτέσκα γκραβούρα με τον James Labrie να τρώει τα πόδια του σε μια διεστραμμένη απομίμηση του ουροβόρου.

Το μήνυμα ήταν ξεκάθαρο, ως προς το περιεχόμενό του και ως προς την προέλευσή του. Ο James LaBrie πλέον δεν ήταν μέλος των Dream Theater. Όσο για την προέλευση... ποιος σκότωσε τον Kennedy; Γιατί ο Ρεχάγκελ καλούσε συνέχεια τον Χαριστέα; Γιατί έκοψαν τον Korgoth of Barbaria παρά το τιτανοτεράστιο pilot; Γιατί οι Dream Theater δεν μπορούσαν να έχουν ένα τραγουδιστή αντίστοιχου βεληνεκούς με τις ικανότητες των υπολοίπων; Είπα ήδη πολλά. Ph'nglui Mglw'nafh Cthulhu R'lyeh wgah'nagl fhtagn. Μην δίνετε σημασία στο τελευταίο. Παρακάτω.

Μαζί με αυτήν την τεράστια αλλαγή στις τάξεις της μπάντας ήρθε και μια απρόσμενη (για κάποιους) επιστροφή. Ο Mike Portnoy μετά από τα δύο άκυρα στην μάπα και ενώ έχει γίνει τηλεοπτική σειρά η αντικατάστασή του, επιστρέφει στα σκαμνιά του drumkit του! Τι γίνεται επιτέλους; Παίρνουμε τηλέφωνο τον ίδιο να μας τα εξηγήσει επιμελώς:

Η συνέντευξη

MP: Mike Portnoy, VD: Vic's Dungeon

MP: Ναι, δεν μπορώ και εγώ να το πιστέψω. Είναι απίστευτο. Αν με ρώταγες πριν είκοσι εφτά χρόνια αν φανταζόμουν ποτέ πως θα έφτανε η μέρα που αφού είχαμε προσλάβει αντικαταστάτη του τραγουδιστή μας, μετά θα αλλάζαμε πληκτρά δυο φορές και θα κρατάγαμε τον μάπα αντικαταστάτη τραγουδιστή, θα έφευγα εγώ, θα παρακαλούσα να γυρίσω και θα έτρωγα πόρτα και μετά θα έφευγε ο τραγουδιστής εκείνος και θα γύριζα πάλι εγώ, θα σου απαντούσα "ποτέ δικέ μου, ούτε στα πιο τρελά μου όνειρα!". Χαχαχαχα (σ.τ.μ.: γελάει). Να, όμως που έφτασε αυτή η μέρα!

VD: Ωραία, ωραία. Τι ακριβώς συνέβη ήταν η ερώτηση.

MP: A, ναι. Ε, τι να έγινε; Ξέρω και γω; Πρέπει να βρέθηκε προγκρεσιβάς μέγας διδάσκαλος μασώνος. Να πέθανε το βύσμα του. Να πήδηξε την λάθος γυναίκα ίσως. Να έφαγε μια πιο δηλητηριώδη γαρίδα από εκείνη που τον έκανε ακόμα χειρότερο τραγουδιστή, χαχαχα. Κάτι. Πάντως έφυγε. Και στο καπάκι με παίρνει ο Πετρούτσι και μου λέει: "Έλα Μάικ! ΕΦΥΓΕ ΡΕ! ΕΦΥΓΕ!", είχε βουρκώσει, δεν μπορώ να σου περιγράψω το συναίσθημα στην φωνή του, ξέρεις, ήταν δύσκολα για όλους μας....(κομπιάζει)... τον αγαπάω με τον τρόπο μου τον James. Και σε κάποιους δίσκους δεν ήταν κακός, καθόλου, ίσα-ίσα. Αλλά είχαμε πολλά προβλήματα σαν μπάντα εξαιτίας του, δύσκολες καταστάσεις...

VD: Δηλαδή;

MP: E, να, θυμάμαι να καθόμαστε στο πούλμαν εγώ και ο John μετά το λάιβ στο Παρίσι και να συζητάμε για την μαλακία που παίχτηκε με τα φωνητικά την ημέρα της βιντεοσκόπησης και ότι λεφτά δεν υπάρχουν για studio time και overdubs και σκατά στα overdubs, εμείς είμαστε τρου... Κατάλαβες. Σούπερ μπάντα και καλά, Berklee και είμαστε ανίκανοι να βρούμε ένα τύπο να τραγουδάει σωστά; Ρόμπα, μας εξέθετε. Εκείνη τη στιγμή σηκώνεται ένας roadie που δεν είχαμε δει ότι καθόταν πίσω και έφυγε. Κοιτάζοντας από το παράθυρο τον είδαμε να πλησιάζει τον Labrie και να τον αρχίζει στις προγκρέσιβ χειραψίες, μασωνικά πράματα, είχα δει ντοκυμαντέρ και ξέρω. Και την επομένη, έρχεται φαξ από την Ατλάντικ που λέει ότι άκουσε τις ηχογραφήσεις και ξετρελάθηκε με το παθιασμένο και raw performance του τραγουδιστή μας και ότι θα το κυκλοφορήσει όπως είναι. Όπως είναι! Έχεις ακούσει το Take the Time από εκεί; Όχι, το έχεις ακούσει;

VD: Ναι. Έχω ακούσει τα πάντα, είμαι εγκυκλοπαίδεια.

MP: Just so. Λοιπόν, τροφική δηλητηρίαση και πίτσες μπλε. Αν εγώ στραμπούλαγα το πόδι μου και οι μπότες βγαίνανε σαν του Lars στο One, νομίζεις θα το κυκλοφορούσαμε έτσι; Θα μου την έλεγαν. Θα μου κόβανε ποσοστά για να μπω στο στούντιο να την φτιάξω. Τα φωνητικά του Labrie όμως κυριλέ, πάμε να κόψουμε το CD, ναι, υπέροχα. Και μετά είναι και το άλλο.

VD: Ποιο;

MP: Κοίτα, δεν είμαστε και το πιο επικίνδυνο συγκρότημα στον κόσμο αλλά φίλε μου, θέλει να έχει κανείς πραγματικά υπερφυσικά λέβελ μιντιφλώριανς στο αίμα του για να φοράει μπλουζάκι Napalm Death και να μοιάζει ακόμα με γκρούπι του Michael Bolton. Δεν λέω, είχαμε το τυράκι μας και εμείς στην μουσική, ειδικά στο Images με το Careless Whisper σαξόφωνο αλλά ακριβώς γι'αυτό το λόγο χρειαζόμασταν λίγο attitude στην φωνή, λίγο πειστική ερμηνεία. Αντ'αυτού είχαμε τον γιλεκάκια με το επώνυμο όνομα και πράγμα.

VD: ΟΚ. Τέλος καλό. Όλα καλά; Ποιος θα είναι ο νέος τραγουδιστής;

MP: Α, εδώ είναι το ωραίο. Όταν έγιναν οι audition για τον αντικαταστάτη μου, διαπιστώσαμε όλοι ότι ξαφνικά υπήρχε μεγάλο ενδιαφέρον για την μπάντα. Ναι, τις είδα και εγώ και όχι, δεν θα εκφέρω άποψη, θα τα μάθει όλα ο κόσμος όταν βγάλω την αυτοβιογραφία μου, σε κανα-δυο δεκαετίες που θα φτάσω στο σήμερα, τότε. Anyway, όταν βρέθηκα με τα παιδιά να το συζητήσουμε, αμέσως είπαμε ότι μην είμαστε μαλάκες, με το ίδιο κόλπο θα γίνει ακόμα περισσότερος τζέρτζελος. Δεν σου κρύβω ότι έπαιξε μεγάλο ρόλο και το κείμενό σου για τον LaBrie (μου μετέφραζε ο DeMaio). Όλοι το ίδιο είπαμε: Ήρθε η ώρα.

VD: Φοβερό τάιμινγκ, φοβερό. Έξοχα. Οπότε τώρα θα ακολουθήσετε την ίδια διαδικασία;

MP: Βεβαίως! 7 τραγουδιστές, 3 βιντεάκια, πολύ αισθαντικό ασπρόμαυρο και ακόμα λιγότερος Myung.

VD: Έχετε καταλήξει στους τραγουδιστές;

MP: Έχουμε κάποια ονόματα υπόψιν. Τρία ονόματα μπορώ να τα αποκαλύψω από τώρα γιατί είναι πεθαμένοι και μάλλον δεν θα είναι αυτοί τελικά: Ο John Lennon, ο Freddie Mercury και ο Ronnie James Dio. Αλλά έχουμε και κάποιους άλλους που σκεφτόμαστε. Ψάχνουμε σε όλα τα φόρουμς παγκοσμίως να δούμε τι σκέφτεται ο κόσμος. Ψάχνουμε στο facebook να δούμε τι λέει ο κόσμος. Όχι ότι μας επηρεάζει η άποψη του κόσμου. Απλά θέλουμε να δούμε τι λέει για να διαλέξουμε αυτόν που θέλουν.

VD: ΟΚ, μπορούμε να ρωτήσουμε και τους χιλιάδες αναγνώστες μου. Το μπλογκ αυτό έχει τεράστια κίνηση, νομίζω το διαβάζουν 20 άνθρωποι. Το μήνα, ε; Από το 2005 υπάρχει, do the math.

MP: (σφυράει εντυπωσιασμένος). Ωραία, γίναμε. Κάνω θερμή παράκληση στους αναγνώστες αυτού του μπλογκ λοιπόν: Βοηθήστε την αγαπημένη σας μπάντα...

VD: Δεν νομίζω ότι είστε η...

MP: Καλά, καλά, βοηθήστε μια μπάντα λοιπόν, να βρει τον νέο τραγουδιστή της! Βάλτε το χέρι σας στο γράψιμο της ιστορίας. Προτείνετέ μας ανθρώπους που (δεν) έχουν τα καρύδια να πιάσουν τις νότες του James Labrie αλλά να είναι και φωνάρες.

VD: Κάποια άλλα κριτήρια;

MP: Να τους ξέρει η μάνα τους. Να έχουν δισκογραφήσει. Να είναι διάσημοι και να μας φέρουν οπαδούς από μόνοι τους. Σοβαρά, αν είσαστε το management των Theater ποιον θα παίρνατε τηλέφωνο. ΣΟΒΑΡΑ ΤΩΡΑ. Πρέπει να σκεφτείτε με την λογική: Και εγώ θα ήθελα τον Mike Patton στην μπάντα μου. Νομίζω ότι ο Mike Patton δεν θα ήθελε να είναι στους Dream Theater. Γενικά, αν είναι πιο διάσημος από εμάς, θα έχουμε θέμα. Αλλά μην σας περιορίζω.

VD: OK, Mike. Το έχω εγώ. Σε ευχαριστώ για την αποκλειστική συνέντευξη. Όμως, μισό λεπτό! Έχουμε και το θέμα της επιστροφής σου! Μην το περάσουμε στο ντούκου. Πώς έγινε αυτό;

MP: Δεν μπορώ να πω πολλά τώρα. Κρατάω και υλικό για την αυτοβιογραφία μου. Εκεί θα τα πω όλα! Πάει πολύ καλά ήδη, είμαι στον πέμπτο τόμο, μόλις έχω μπει στο γυμνάσιο, τώρα αρχίζει το καλό. Ας πούμε ότι με τον ΛαΤυρί έξω από την μπάντα, το πράγμα ίσιωσε απότομα και δεν υπήρχε λόγος να είμαι μακριά.

VD: Σχέδια για τον νέο δίσκο; Υποτίθεται ο Mangini έχει ήδη γράψει τύμπανα. Φαντάζομαι θα τα ξαναγράψετε τώρα, ε;

MP: Σώπα μωρέ, γιατί να πετάμε λεφτά; Αφού τον πήρανε τον άνθρωπο να παίξει αυτά που παίζω εγώ, όπως τα παίζω εγώ, θα έχει μεγάλη διαφορά νομίζεις; Ένα φώτοσοπ στο κεφάλι θα κάνουμε στη φωτογραφία και είμαστε τζετ. Άντε! ΚΑΛΗΝΥΧΤΕΣ ΚΑΙ ΠΕΡΙΜΕΝΩ ΟΝΟΜΑΤΑ!

Επίλογος

Όταν λέμε περιμένω ονόματα, σημαίνει περιμένω ονόματα: Στο τέλος του κειμένου μπορούμε να αφήνουμε σχόλια. Ανώνυμα αν θέλετε, για να μη σας κοροϊδέψει κανείς για τις ηλίθιες επιλογές σας με το ρίσκο ότι αν είναι γαμάτες κανείς δεν θα σας πιστέψει ότι εσείς την κάνατε πρώτος, με αποτέλεσμα να μην σας κάτσει η γκόμενα. Αυτή που περιμένει να πάει με τον σούπερ κουλ τύπο που έκανε μια πετυχημένη πρόταση σε ένα μπλογκ ελάχιστης αναγνωσιμότητας. Μπορεί να υπάρχει εκεί έξω. Μπορεί. Better safe than sorry.

Αν παίζει και αιτιολόγηση, ακόμα καλύτερα. Μπορείτε να σχολιάσετε τις επιλογές των άλλων. Κράζοντάς τες ή εκθειάζοντας. Το ίδιο κάνει. Στο τέλος εγώ θα διαλέξω. Dream Theaterικά όμως, αφουγκραζόμενος τον κόσμο (το πιάσατε; nudge nudge, wink wink, say no more!).

Στο τέλος τι θα γίνει; Αν έχω όρεξη θα γράψω μια αντίστοιχη επική μπούρδα σαν αυτή που μόλις (πιθανώς δεν) διαβάσατε, όπου θα έχουμε ανταπόκριση από τις audition, κομπλέ με παρασκήνια και ίντριγκες και φυσικά την ανακήρυξη του νικητή. Κάποια στιγμή.

IMPORTANT DISCLAIMER FOR THE HATERS:

Δεν μου φταίει ο Λαμπρής σε τίποτα. Απλά εγώ προσωπικά, για μένα, υποκειμενικά μιλώντας μόνο, ΘΑ ΗΘΕΛΑ ΑΛΛΟΝ ΤΡΑΓΟΥΔΙΣΤΗ. Γιατί έτσι. Ψοφάω για Theater εποχής 1992-2000, επομένως στην χειρότερη των περιπτώσεων μου είναι επαρκής. Απλά ΚΑΝΩ ΠΛΑΚΑ. ΓΙΑ ΤΗ ΦΑΣΗ. Και επειδή ξέρω βέβαια ότι δεν είναι δυνατόν μια τόσο καλή μπάντα να έχει τόσο μέτριο τραγουδιστή. Πλάκα κάνω. Δεν είναι μέτριος. Τυρένιος είναι. Και φάλτσος μερικές φορές. Ή πολλές. Και σιγά την χροιά. Και έχει και αυτή την τραγική τσιρίδα με γρέζι όταν θέλει να το παίξει χέβυ. ΚΑΙ ΠΩΣ ΕΙΝΑΙ ΕΤΣΙ ΒΡΕ ΑΔΕΡΦΕ; ΩΧΟΥ.

Dream Theater - A Loser's Analysis

Prologue

Κυριολεκτικά loser. Η ακόλουθη ανάλυση στάλθηκε στο rocking.gr για τον διαγωνισμό κειμένου με θέμα την πρόσφατη σαπουνόπερα των Dream Theater για την αντικατάσταση του Portnoy από τον Mangini. Και έχασα. :( Επομένως οι Theaterάκηδες που θα διαφωνήσουν με τα σχόλια που ακολουθούν, έχουν αυτομάτως κυριολεκτικό point με το μέρος τους.

Συστήνω ανεπιφύλακτα να διαβάσετε και το κείμενο που κέρδισε, καθώς είναι άξιος νικητής, τουτέστιν πολύ ενδιαφέρον ανάγνωσμα. Άσε που φαίνομαι και πολύ gracious loser τώρα, μα τι καλλιέργεια, τι λεπτός χαρακτήρας, φερέρο ροσέ τρόποι.


A Loser's Analysis - Dream Theater

Χαιρετώ τις δεκάδες χιλιάδες των αναγνωστών σας (subtle dude, real subtle).
Ακολουθεί η εμπεριστατωμένη αποψάρα μου για όλα τα θέματα που θίχθηκαν στα δύο άρθρα που γράφτηκαν για την σαπουνόπερα των Theater. Όλα, γιατί λέει θα βραβευτεί με ένα κασόνι Black Clouds το πιο πλήρες κείμενο. Και όχι ότι μου αρέσει και πολύ ο δίσκος αλλά είμαι υλιστής και αυτό το καρότσι βινύλια και CD και κουβέρ, κορνίζα, τι διάλο έχει μέσα, είναι αρκετό για να με κάνει να πείσω τον εαυτό μου ότι εντάξει, ψιλομάπα τα τελευταία τους αλλά *αυτό* ειδικά είναι καλό ρε, δες εδώ, πέντε κιλά χέβυ προγκ μέταλ… Αλλιώς θα έγραφα μόνο για το μπλε μούσι του Portnoy και τις ομοιότητές του με ένα άλλο θρυλικό μα αδικοχαμένο φούξια μούσι, του Dimebag. Κάποιο συμπαντικό μυστήριο αγάπης και ταύτισης κρύβεται εδώ αλλά μιας και δεν παίζει δώρο κοντέινερ Awake (το magnum opus), θα το αφήσω ως θέμα διαλογισμού.

Το λοιπόν. Θέμα πρώτον: Η συνεισφορά του Jordan Rudess.
Η πολύ λιτή και συνάμα αληθέστατη απάντηση σε αυτό είναι η εξής: Να είναι ότι δεν είναι ο Derek και το ανάποδο. Αυτό ίσως χρειάζεται μια ελαφριά (εδώ γελάμε) επεξήγηση:

Με θυμάμαι να αγοράζω το FII και να μου κάθεται κάπως. Εγώ είμαι μεταλάς και εδώ είχε κάτι ξέκω…εμ, ξεδιάντροπα ποπ Desmond Child περάσματα, φαντεζί ντίσκομπωλ keyboards αλλά και αυτήν την συγκλονιστική εισαγωγή στο Lines in the Sand. Με ζόρισε ο Derek, όπως και οι Τheater. Τι σχέση έχει ένα σαμιαμίδι με μια ταβανόπροκα; Αυτή που είχε το παίξιμο και γράψιμο του Moore με του Sherinian. Εκτός του ότι συναντώνται συχνά σε ταβάνια, I suppose. Πάντως, ο δίσκος ΔΕΝ ήταν τόσο καλός όσο τα Δύο Έπη και το φανταστικό 25λεπτο τραγούδι, τουλάχιστον άνισος ο δίσκος και ας έχει κομματάρες και τελικά με τον καιρό ο λαός τον αποδέχτηκε ως welcome addition στην πλουραλιστική δισκογραφία της μπάντας.

Η μπάντα άλλαξε άρωμα, γεύση, άλλαξε γενικώς. Αλλάξανε και το λόγκο τους οι βλάσφημοι, τόσο un-metal  (να, αυτά κάνανε και οι Metallica στο Load, τα βλέπετε;). Το ρεζουμέ είναι ότι το FII ήταν επικίνδυνα κοντά να χαρακτηριστεί το Load των Metallica, ήταν και χρονικά κοντά και οι πληγές πρόσφατες, επικίνδυνα πράγματα. Διχασμένος ο λαός στο βρεφικό ακόμα τότε Internet, που οι προγκρεσιβάδες, ως γνήσιοι nerds, είχαν ήδη κατακτήσει και γέμιζαν με χαρακτηριστική ευκολία (καλή ώρα) εκατοντάδες KB φαφλατολογίας για οτιδήποτε σχετικό με Theater.
«ΞΕΠΟΥΛΗΘΗΚΑΝ, τι You Not Me αίσχη είναι αυτά;», έλεγε ο χρήστης ΚevinRulezzz.
«Είσαι άσχετος και κολλημένος και αντί-προγκρέσιβ, κάνουν το αναπάντεχο!», απαντούσε ο PetrucciIstKrieg.

Και μετά είδαμε τους Theater live. Και ενώ ήταν κορυφαίοι, ο Sherinian δοκίμαζε τα όρια των μεταλλάδων με το ποζεριλίκι του. Μιλάμε για ΠΟΛΥ πόζα, στήσιμο, ζελέ και ειδικά στο Nightmare Cinema, έβγαινε με μια γκλίτερ κιθάρα και το ξεχείλωνε εντελώς. Που όλα αυτά μια χαρά, τρομερά entertaining σας εγγυώμαι αλλά το άτομο πυροβόλαγε το πόδι του: ΑΥΤΟΣ ΦΤΑΙΕΙ. ΑΥΤΟΣ. Σαν να κράταγε πινακίδα που έγραφε: «ΕΓΩ ΤΟΥΣ ΕΚΑΝΑ ΕΤΣΙ ΚΑΙ ΓΟΥΣΤΑΡΩ ΜΕ ΤΡΕΛΑ!».

Α, μα ήταν φανερό: Ήταν λάθος που αντικατέστησε τον Άγιο Ξεχωριστό Κέβιν αυτό το καρναβάλι! Και κυκλοφορεί το Liquid Tension Experiment, το οποίο, ελάτε, μεταξύ μας τώρα, όλοι ξέρουμε ότι γενικά είναι ένας ωραιότερος δίσκος από ότι το Falling into Infinity (το καλό με όταν γράφεις είναι ότι δεν μπορεί κανείς να διαφωνήσει μαζί σου εκείνη τη στιγμή). Και ξεχωρίζει πάρα πολύ αυτός ο πληκτράς, ε; Χμμ.

Δεν μου αρέσει να κάνω projection αλλά εγώ σκέφτηκα τότε, ότι αυτός ο τύπος θα ήταν ταμάμ για τους Τheater. Πιο πολύ κόλλαγε ρε παιδί μου αν (δεν) το καλοσκεφτόσουν. Καταρχάς το άτομο έβαζε παπατζιλίκια αβέρτα, πάντα καλοδεχούμενα στους Theater και χαρακτηριστικά απόντα από το FII. Δεύτερον, τι ωραία μουσική γράφουν όλοι μαζί. Ε. Για να το σκέφτηκα εγώ, θα το σκέφτηκαν και άλλοι (το ξέρω, το συζητάγαμε στο προγκ φόρουμ με τους nerds). Το οποίο προγκ φόρουμ, όλως τυχαίως διάβαζε τακτικά και έγραφε και πού και πού ένας ντράμερ μιας πολύ επιτυχημένης προγκ μέταλ μπάντας. Οπότε, μάλλον είχε πιάσει τον παλμό του λαού.

Και ήρθε ο Rudess και πολλοί nerds χάρηκαν πάρα πολύ. Και τι συνέβη; Κυκλοφόρησε το πιο τούμπανο «μα αυτό ακριβώς που θέλουν οι οπαδοί» άλμπουμ στην ιστορία των Τheater. Ε, ναι. Δεν είναι και καμιά μεγάλη ανακάλυψη. Όλα στο 11: Τέρμα προγκρεσιβίλα, δηλαδή το τελείως προβλεπέ όργιο αλλαγών και εξωγήινων χρόνων κομπλέ με κόνσεπτ μυστήριο. Αναφορά στο υπερκλασσικό Metropolis επί εκατό. Υπερχέβυ (balls and chunk, fuck eMpTyV, eh?), ζήτω οι Pantera («ζήτω!» απαντούν οι ορδές των κάφρων νερντς) και σόλα, πολλά σόλα! O Rudess της κακομοίρας. Και τι παρουσία, σεμνή και Ακαδημαϊκή, μα φαίνεται ο άνθρωπος είναι καλλιεργημένος μουσικός, όχι σαν το άλλο το Περίπτερο!

Και τελικά τι έκανε ο Rudess; Ε, τίποτα δεν έκανε. Γιατί έκτοτε και αφού χάρηκε όλη η υφήλιος με το Scenes from a Memory, ελάχιστοι είπανε τότε ότι το πράγμα βρώμαγε “safe” και “fan appeasement” και ότι αυτό είναι μάλλον αντιπρογκρέσιβ, η μπάντα ψάχνεται να δει πώς θα είναι όλοι μα όλοι χαρούμενοι. Εμένα προσωπικά δεν μου έδωσαν έκτοτε ποτέ την εντύπωση ότι πρόκειται για 5 (πήγα να πω 4 αλλά θα ήταν κακία για τον Πρέκα -εσχάτως- σωσία) μουσικούς που δεν βαδίζουν με σίγουρο σχέδιο και πλάνο αλλά αφήνονται στην Μούσα και άλλα τέτοια ρομαντικά. Για να το ξεφτιλίσω τελείως με μια παρομοίωση, την οποία όμως θεωρώ σοβαρότατα πολύ έγκυρη και εύστοχη, έχουμε το ακριβές αντίστοιχο με τους Gamma Ray που με το Land of the Free διαπίστωσαν ότι τα πράματα θα είναι πιο εύκολα αν το πάμε «έτσι» από εδώ και μπρος. Εσείς που τσινάτε τώρα, να ακούσετε τα τρία πρώτα, να δείτε πλουραλισμό και φρεσκάδα στο power metal ιδίωμα και μετά το ξανασυζητάμε. Τι έλεγα; Α, ναι. Ο Rudess κάθεται στην στέγη. Άπραγος. Τι θέλουμε; Odd times; No problem! Shredding; No problem! Τι πάμε τώρα να κάνουμε; Τους Tool; ΟΚ! Τους Muse; Check! Γενικά, ο τύπος είναι το keyboard plug-in των Dream Theater, αξιόπιστο, δεν χαλάει, δεν μπουκώνει, ελαφρύ στην RAM, θα τρέχει μια ζωή, εγγύηση. Και να πεις ότι είναι μάπας μουσικός; Ε, εκεί είναι που πονάει! Διότι αν ακούσεις τις δουλειές του (αυτές που ζητάει η εκφώνηση ντε!) θα διαπιστώσεις ότι ο άνθρωπος έχει και άλλα modes of operation, μπορεί να μπει το plug-in σε φάση “free” και να έχεις και όλα τα άλλα που θέλει ο λαός.

Εγώ θα σταθώ μόνο στην δική μου αδυναμία που είναι το πρώτο LTE, γράφει τόσο όμορφα πλήκτρα στο Freedom of Speech… Υπομονετικά, διακριτικά αλλά όλο το mood setting είναι πάνω τους, όπως ακριβώς ήταν το κόλπο του Moore, για να φτάσουν εκεί που πρέπει να σκάσουν και να παίξουν ένα πανέμορφο σόλο με χαρακτήρα και προσωπικότητα, όχι εύκολες μπουρμπουλήθρες εντυπωσιασμού… Ε, τέτοια δουλειά, εγώ ακόμα δεν έχω ακούσει στους Theater.

Καταλήγω λοιπόν (δεν μου πήρε και πολύ), ότι όχι, δεν είναι ο Rudess ο κρυφός άσος στο μανίκι των Theater. Γιατί τόσα χρόνια στο μανίκι, πρέπει να έχει φτάσει μασχάλη τώρα και εγώ δεν πιάνω τραπουλόχαρτα που έχουν μείνει σε μια μασχάλη, είναι θέμα αρχής. Ο κρυφός άσος είναι να ξεκολλήσουν από το τι θέλει ο κόσμος και η εταιρεία και το μίνιμουμ ρίσκο γιατί έχουμε και παιδιά να θρέψουμε με παντεσπάνι και να γράψουνε κάτι αυθόρμητο. Που θέλει και ένα μπρέηκ γενικά από την μουσική. Θέλει δίψα, θέλει έμπνευση, θέλει κλωτσιά στον πισινό. Όλων. Και κρίνοντας από τις audition που έριξαν Χ σε ντράμερ Τέρατα (Lang πρωτίστως, Donati δευτερευόντως) επειδή ο κόσμος θέλει να ακούσει το τάδε ρούλο ακριβώς όπως το παίζει ο Portnoy (μα πόσο προοδευτικό και μουσικό σαν νοοτροπία!), δεν θα κρατήσω και την αναπνοή μου.

Ωραία, 3 σελίδες και βάλε Α4 για το πρώτο θέμα. I see a tiny problem in my approach…

Θέμα δεύτερον: Ήταν άδικη η κριτική στο πρόσωπο του Derek Sherinian;

Α, ωραία, το έχω ήδη θίξει, θα το ξεπετάξω αυτό: ΝΑΙ. O Petrucci γούσταρε Desmond Child, όλοι είπανε ναι, ο LaBrie ανέκαθεν έχει ερμηνεία που συνήθως απαντάται στα πιο τυρένια μιούζικαλ της Disney, Μουλάν και Ποκαχόντας, ναι, ο Sherinian μας μάρανε. Τελικά παραμένει, μαζί με τον Moore προφανώς, ο πιο ειλικρινής και τίμιος πληκτράς των Theater. Και το Lines in the Sand είναι αριστουργηματικό, το είπαμε αυτό, ε;

Θέμα τρίτον: Η ξεχωριστή σχέση Neal Morse - Mike Portnoy

Η δική μου ερμηνεία για αυτή την ιδιόμορφη σχέση είναι ότι δεν με απασχολεί σχεδόν καθόλου, συγγνώμη. Αλλά μπορώ να πω ότι είναι πολύ ευχάριστοι λάιβ, που οφείλεται στο πραγματικά groovy και captivating παίξιμο του Portnoy που δίνει και ούμπαλα στις μουσικές του Morse, που, ζητώντας συγγνώμη από τους SB φανς, βαριέμαι πολύ. Μη σας μέλλει και τόσο, εγώ Bolt Thrower οπαδός είμαι.

Θέμα τέταρτον: Πιστεύετε ότι υπήρξε «δάκτυλος» Roadrunner Records στην αποχώρηση του Mike Portnoy;

Εμ, πιστεύω βλέποντας λίγο το time-frame, ότι παίζει την εποχή που ζήτησε ο Mike να ξαναγυρίσει (λάθος, λάθος… ΣΘΕΝΟΣ ΜΑΪΚ, ΣΘΕΝΟΣ!), πρέπει να είχε ήδη ξεκινήσει όλο το πρότζεκτ με τις oντισιόν και τα τηλεοπτικά και το μεγάλο σκηνικό αυτό, οπότε σου λέει, «ε, τώρα μας το λες;». Μπορεί και να γουστάρανε κρυφά από μέσα τους που έκατσε έτσι. Μπορεί και να είναι ΕΛ ο Μάικ, αυτό το μπλε μούσι με παραπέμπει στην γαλανόλευκη και να είναι όλο αυτό το δράμα που εκτυλίσσεται για το καλό του έθνους μας (somehow). Το σίγουρο είναι ένα: Θα μάθουμε εν καιρώ. Ω, ναι. Αν ο Portnoy μιλάει τόσο τώρα (και το άτομο μιλάει), όταν περάσουν τα χρόνια και έρθει η ώρα για DVD extras, για αυτοβιογραφικά βιβλία και ντοκιμαντέρ για το classic album FII (χαρ, χαρ), θα πήξουμε σε λεπτομέρειες και απόδοση δικαιοσύνης. Can’t wait. A, για το ερώτημα: No idea. Γιατί όχι; Γιατί ναι; Γιατί δεν πάμε παρακάτω;

Θέμα πέμπτον: Τελικά ποιός είχε περισσότερο δίκιο στην όλη υπόθεση και γιατί; Επίσης, ποιός πιστεύετε θα βγει πιο ευνοημένος σε βάθος χρόνου;

Δίκιο για το διάλειμμα, εννοείται ο Portnoy. Δεν νοείται αυτό το πράγμα της στρατιωτικής πειθαρχίας στην κυκλοφορία δίσκων. Δεν γίνεται να έχουν ραντεβού με την Μούσα κάθε Δεκέμβρη του παρ'άλλου χρόνου, be there honey, δεν είναι τρόπος αυτός να φέρεσαι σε μια γυναίκα, θα σε φτύσει. Και η Μούσα της έμπνευσης τους έχει φτύσει μια χαρά τα τελευταία χρόνια. Λέω εγώ. Με διακυμάνσεις, δεν μπορώ να πω, έχουν και κάποια ωραία κομμάτια οι μπαγάσες, κουλοί δεν είναι, αλλά για δίσκο…

Πάντως, βραχυπρόθεσμα, ο χαβαλές και τζέρτζελος που έγινε με τις audition σίγουρα λειτουργεί πολύ υπέρ των theater. Εδώ εγώ κόλλησα στο YouTube που έχω να πωρωθώ με την μπάντα από το 2001. Σε βάθος χρόνου; Οι Bolt Thrower (μα τι δισκάρα αυτό το Those Once Loyal). Ή αλλιώς, δεν έχω ιδέα. Όποιος γράψει την καλύτερη μουσική. Δεν κόβω κανένα μέλος και για τις δύο πλευρές ότι περιμένω συγκλονιστική μουσική. Θα πω όμως (προφητικά, πολύ δύσκολη πρόβλεψη), ότι θα βγουν και οι δύο πλευρές τρομερά ωφελημένες όταν γίνει μετά βαΐων και κλάδων το αναπόφευκτο, δακρύβρεχτο reunion. Και καλά θα κάνουν.

Αν δε, για κάποιο λόγο, γίνει και με τον Moore, καλά, θα είμαι και εγώ εκεί να τους πετάω εικοσάευρα από την πώρωση. Βλέπω τώρα την γιγαντοοθόνη στο Terra Vibe να δείχνει το Milky Way superimposed στην μάπα του Moore ενώ παίζει το Space Dye Vest, ο Λαμπρής/Πρέκας στο σκαμνί σκυφτός με κλειστά μάτια και να βρέχει όπως στους Metallica. 50άρικο θα ρίξω εκεί.

Θέμα έκτον: Συμφωνείτε με την τελική επιλογή του drummer;

Ε, δεν μπορώ να διαφωνήσω κιόλας, διότι δεν είμαι εγώ που θα τρώω στην μάπα καθημερινώς τον συμπαίχτη μου. Αυτά τα βίντεο και καλά εστίασαν στο μουσικό μέρος, ενώ η πραγματικότητα είναι ότι η επιλογή του ντράμερ είχε και δύο άλλες πολύ βασικές παραμέτρους:
1. Να είναι αποδεκτή από τον Κυρίαρχο Λαό.
2. Να γουστάρουμε να κάνουμε παρεόνι.

Ο Mangini πριν γίνει θέμα με ριάλιτι οντισιόν, ήταν το όνομα που σκέφτηκαν όλοι. Και εσύ το σκέφτηκες. Ναι, εσένα λέω. Ε, και αυτοί το σκέφτηκαν. Μετά τον είδαμε, ωραίος τύπος, συμπαθέστατος και σύμφωνα με τους νερντς μαθητές του στα διάφορα φόρουμ, ναι, έτσι είναι γενικά, δεν το έπαιζε, ούτε γλείψιμο ήταν, είναι τόσο γούτσου αγαπησάρης όντως και ήθελε να μπει στην μπάντα, μια χαρούλα.

Ε, και για να λέμε του στραβού το δίκιο, παιδιά, εγώ τον Lang ήθελα, γιατί είναι ΤΕΡΑΣ, είναι ο τύπος με τα 4 μέλη με ξεχωριστό μετρονόμο το καθένα, είναι ο Καλύτερος Ντράμερ του Κόσμου (θα έλεγα στα 12 μου), θα τους πήγαινε αλλού. Αλλά τώρα, οι αμερικάνοι να κάνουν παρέα με τον τύπο που η προφορά φέρνει σε Σβαρτσενέγκερ, που τους πετάει και δυο κεφάλια, ε, δεν θα κόλλαγε. Μια χαρά θα κόλλαγε δηλαδή αλλά έλα που η προοδευτική μπάντα δεν θέλει να αλλάξει ένα μπρέηκ, μην τυχόν και στενοχωρηθεί ένας οπαδός. Λες και δεν μπορούσες να του το πεις Τζόρνταν, θα σου έλεγε ότι δεν μπορεί ο σεσιονάς να το παίξει ίδιο. Άσε ρε. Τι λέγαμε;

Τέσπα, εγώ λέω ότι συμφωνώ που πήρανε αυτόν που θέλανε. Gee, thanx Cpt. Obvious!

Epilogue

Αντί επιλόγου, μια παρατήρηση, η οποία ήταν στο μυαλό αρκετών. Κρέντιτ στον ικόνοκλαστ (=ένας ίντερνετ γιούζερ), που την εξέφρασε γραπτώς, όπως και το σχόλιο για τον Λαμπρή=Πρέκας) και τα ενστερνίστηκα αμφότερα ως εύστοχα και άξια αναμετάδοσης.
Έντιτ: Ορίτζιναλ κρέντιτ για την ιδέα "καλύτερα μια audition για τραγουδιστή" στον χρήστη animae (=ένας άλλος ίντερνετ γιούζερ).


Ωραίες, πολύ ωραίες οι audition για έναν νέο ντράμερ. Πόσο ουσιαστικές και εξίσου ενδιαφέρουσες θα ήταν οι audition για ένα νέο τραγουδιστή; Πολύ. Γιατί αν υπάρχει ένας αδύναμος, μα πολύ αδύναμος κρίκος στους Theater, αυτός είναι ο τραγουδιστής. Ξέρω ότι υπάρχουν φανς του. Αλλά χέστηκα. Ο άνθρωπος είναι λίγος. Έχει βαρεμένη και επιτηδευμένη ερμηνεία, δεν είναι και κάνα τέρας λαρύγγι, εδώ στο Live in Tokyo πέφτει η φαλτσαδούρα σύννεφο, τι να λέμε. Άσε δε που όταν κάνει αυτό το τσιριχτό γρέζι θέλω να του κάτσει κάποιος φάπα-πλατς στον σβέρκο "σκάσε ρε".

Πώς έχουν φύγει πληκτράδες και ντράμερ και αυτός είναι εκεί ακλόνητος; Τι συμβαίνει;
Τι βύσμα έχει, τι βαθμός μασώνος είναι, πείτε μου.