Backstage with Metallica, 1993: Part VI - Lars

Part I - Πρόλογος
Part II - 27 Ιουνίου 1993
Part III - Big Bob and Jason
Part IV - James Hetfield in his cowboy hat
Part V - Κιρκ Χάμμετ
Part VI - Lars
Part VII - Παρεάκι ισχυρό!
Ξεδιάντροπη ανακοίνωση
Part VIII - Back to the Front

Δίδαξα στον Kirk Hammet πώς να γράφει το ελληνικό κάππα. Επιτυχημένα κιόλας γιατί ο Κιρκ υπέγραψε και στην αδερφή μου στα ελληνικά (στο Ride the Lightning βιβλιαράκι της κασσέτας – καλτ). Προτού μπορέσω να αφομοιώσω την βαρύτητα του κατορθώματός μου όμως ακούστηκε μια ενθουσιασμένη φωνή σε έντονη ελληνική προφορά:
«ΓΙΟΡ ΜΑΪ ΦΕΒΟΡΙΤ ΓΚΑΪ!»

Γυρνάω κεφάλι προς την αρχή της ουράς και βλέπω τον Lars Ulrich να έχει μόλις απασφαλίσει την χέβυ μέταλ χειραψία και να ακούει ότι είναι ο αγαπημένος τύπος των Metallica από τον Μανογουωρά. Πριν προλάβει να πει κάτι για να ανταποδώσει ίσως την προτίμηση, ο οπαδός έχει απαίτηση:

«ΣΑΪΝ ΧΙΑΡ!» λέει με ένα χαμόγελο ως τα αυτιά, προτάσσοντας το τεντωμένο γυμνό του μπράτσο, σε μια κίνηση περίπου "σούταρε εδώ να πάω στον Παράδεισο!".

Ο Lars Ulrich, τάπας και μουσάτος (όχι μακρύ - απλά όλο χύμα, "βαρέθηκα το ξυράφι" φάση) κοντοστέκεται. "Sign here...please", λέει ήρεμα αλλά εμφατικά. 'Ευχαρίστως δικέ μου αλλά πέστο και λίγο πιο ευγενικά' είναι το ύφος του, χωρίς να το λέει άσχημα ή ψωνισμένα. Βασικά, εγώ πιστεύω ότι τρόμαξε. Έχει συνηθίσει να βγαίνει μοιραίος και ωραίος, γαμάτος και κουλ (ανατρέξτε στα πλάνα της εποχής) και όλοι τον ξερογλείφουνε. Εδώ όμως έπεσε σε έναν φωνακλά που του γκαρίζει να μουτζουρώσει το δέρμα του. Πιθανώς δεν ήταν έτοιμος για την σύγκρουση πολιτισμών, της ψυχρής Σκανδιναβίας διασταυρωμένης με LA στριτ τρόπους, διαμορφωμένοι και αυτοί από την αντρίκεια thrash απόσταση vs της ελληνικής ζεστασιάς και το μεσογειακό ταμπεραμέντο ενισχυμένα με την επική blood brother συναδέρφωση.

Ο Έλλην σκαλώνει ή παρακούει, δεν είμαι σίγουρος. "Ε;"

"Sign here...please" και σήκωμα φρυδιού ερωτηματικό.
Το βλέμμα του μανογουωρά είναι ερωτηματικό στα όρια του κενού. Βασικά κάνει την μετάφραση στο κεφάλι του και παίρνει λίγη ώρα γιατί ξαφνικά το βλέμμα του αλλάζει και επιστρέφει στον ενθουσιασμό! Κατάλαβε!

"Ω ΓΕΣ! ΔΕ ΜΑΤΖΙΚ ΓΟΥΕΡΝΤ! ΣΑΪΝ ΧΙΑΡ!" λέει με το ίδιο χαμόγελο και ξανατεντώνει το μπράτσο του που προς στιγμήν είχε λυγίσει ελαφρώς πάνω στην απορία.

- Παρένθεση: οι διάλογοι και τα βλέμματα είναι 100% αυτούσια, δεν έχω διανθίσει τίποτα. - Τέλος παρένθεσης

Ο Λαρς σηκώνει λίγο το μάτι, υπογράφει στον τύπο, μέταλ αποχαιρετισμοί, προχωράει. Δεν θυμάμαι διαλόγους μέχρι να έρθει, θυμάμαι την εντύπωση που μου έκανε. Πολύ ευχάριστος, σου έδινε σημασία εκείνη τη στιγμή σεβαστικά. Ο μεν James έδινε την εντύπωση ότι έκανε ευγενικά το κομμάτι του και δεν έκανε register πρόσωπα, ο δε Lars μπορεί να σε ξέχναγε το επόμενο δευτερόλεπτο όπως είναι φυσικό αλλά εκείνη τη στιγμή you had his full attention. Καλή εντύπωση από κοντά, στάνταρ. Και από ψηλά. Όταν έφτασε στον Νάσο κατάλαβα ότι του έριχνα πολύ σε μπόι. Και του Kirk έριχνα αλλά αυτού του έριχνα. Είχα μπροστά μου τον ιστορικό κοντό με το ιδιαίτερο μυαλό που έκανε μεγάλα πράγματα. Ο Ναπολέων κατέκτησε την μισή Ευρώπη ξέρω γω, ο Χίτλερ το μισό κόσμο, ο Μεγας Αλέξανδρος σχεδόν όλο τον γνωστό κόσμο, ο Lars Ulrich έκανε μια thrash metal μπάντα την μεγαλύτερη ροκ μπάντα της εποχής του. Και τον μισούν σχεδόν σαν τον Χίτλερ, οπότε κάτι υπάρχει εδώ, δεν είναι απλά συγγραφικό εύρημα χαριτωμενιάς.

Σε μας, ο Νάσος κάνει μια ερώτηση που μας ενδιαφέρει. "Θα παίξετε το Motorbreath;" Ε, ναι. Έχουμε και εμείς μια προσωπική αδυναμία σαν παρεόνι, γουστάρουμε σπιντ θρας, έλα, παίξτε το! Κλασικοί πιτσιρίκοι αφελείς και ελπιδοφόροι.

"Depends on the crowd" μας λέει ευγενικά και καθώς βλέπω πάλι το DVD στο κεφάλι μου, η απάντηση είναι σαφώς "μπααα".
Έρχεται σε μένα και εγώ δεν έχω πάρει χαμπάρι το "μπαααα" και επιμένω.

"The crowd's gonna be wild! I guarantee it man! Come on! Do Motorbreath!" Με θυμάμαι να το λέω με πραγματική ψυχή, έλα, λίγο θέλει και θα τον τουμπάρουμε τώρα! Κανονικά, είμαι τόσο εκτός πραγματικότητος και ψυχολογικά ασταθής και ασόβαρος υπό την επήρεια του Metalli-shock που είμαι σίγουρος ότι παίζει σοβαρά να πείσω επιτόπου τον Lars Ulrich να πάει να πει στους άλλους τρεις (κάποια στιγμή - δεν έκατσα να σκεφτώ πώς ακριβώς θα λειτουργούσε αυτό) να επιμηκύνουν την συναυλία απόψε. Να παίξουν το Motorbreath που πρέπει να το παίξανε ελάχιστες φορές (μονοψήφιος αριθμός;) γενικά σε δυόμιση χρόνια, για την Αθήνα. Γιατί μόλις εγγυήθηκα εγώ ρε παιδί μου, τι; Δεν φτάνει;

"Depends on the crowd, really man. We'll see..." μου λέει ο Λαρς, βασικά "μπααα" εις το τετράγωνο αλλά εντυπωσιακά ψύχραιμα. Κάπου εκεί κατάλαβα ότι "μπαααα" αλλά φυσικά μέχρι να τελειώσει το λάιβ έλεγα ότι "λες;..". Ευτυχώς που ήμουν τόσο πλήρης ευτυχίας με εκείνο το λάιβ που δεν υπήρχε περίπτωση να με στενοχωρήσει τίποτα.

Ξεμπερδεύει με τα τσιπιρίκια ο Λαρς και σκάει στην αδερφή μου. Ωπ! Θηλυκό!
"Hello!" κάνει πολύ πρόσχαρα και με έντονο βλέμμα καρφώνω και πιάνει φιλικά τον ώμο...
"...Hi!" κάνει και η αδερφή μου εμφανώς τρακαρισμένη. Κάτσε, την πέφτει ο Λαρς στην αδερφή μου τώρα; Εντάξει, δεν με πείραξε, πλάκα κάνω. Όχι ότι θα έλεγα "από εδώ η αδερφή μου, στην προσφέρω για προσωπική μαγείρισσα και σκλάβα - αν παίξεις το Motorbreath", απλά έχω εμπιστοσύνη στην αδερφή μου. Κυρία, πήρε αυτόγραφα κομπλέ, εντυπωσίασε το πλήθος με την άψογη οξφορδιανή προφορά της (μιλάει πιο σωστά Αγγλικά από όλη την μπάντα) και επ’ευκαιρίας του προσφέρει και αυτή τα φώτα της περί ελληνικής γραφής.

Ο Lars σκαλώνει με την υπογραφή του Kirk («Κιρκ») και ρωτάει «εμ, τι είναι αυτό το “p” που έγραψε ο κιθαρίστας του. Αφού μαθαίνει την αλήθεια, γουστάρει κι αυτός, «α, θέλω και εγώ να γράψω ελληνικά!». “Really? That’s cool man!” αναφωνεί και ζητάει ιδιαίτερα και ο ίδιος. Και κάπως έτσι κάναμε δύο τους φιλομαθείς ροκ σταρ που δοκίμασαν την τύχη τους στην ελληνική γραφή. Δυστυχώς για τον Lars, έφαγε άκυρο στο φλερτ, που φυσικά και σίγουρα ήθελε να παρατήσει την καριέρα του για τα μάτια της αδερφής μου. Δεν πειράζει Λαρς, έχει κι αλλού πορτοκαλιές. Ξεκίνα από δίπλα, την πεταχτούλα.

Την ξεχάσατε αυτή; Πεταχτούλα την βάφτισα λοιπόν γιατί όταν πήγε ο Λαρς, σήκωσε μπούτι (με τζιν, κόσμιο, όχι στη φόρα) και ζήτησε υπογραφές εκεί, να πέσει και χούφτωμα ευγενικό (για να κρατάει το τραπέζι-μπούτι σταθερό) από Λαρς. Υποθέτω και από τους άλλους τρεις πριν. Τέλος πάντων, να'ναι καλά η κοπέλα και να με συγχωρεί αν το διαβάζει αυτό τώρα, ήμουν παρθένος στα 16 και θα ήθελα και εγώ μια ωραία κοπέλα να μου προτείνει το μπούτι να βάλω αυτόγραφο.

"Do you want to grab a beer after the show?" ρώτησε η κοπελιά παίζοντάς τα όλα για όλα. Ο Lars ψιλο-αδιάφορος μου φάνηκε, κάτι είπε ότι θα φύγουν μετά το show, δεν ξέρει τι θα κάνει, γενικά "μπααα" και εκεί. Αισθάνθηκα διεστραμμένα ικανοποιημένος που ο Lars εμφανώς γούσταρε πιο πολύ την αδερφή μου.

Και έτσι περάσανε όλοι οι Metallica μπροστά μου. Αλλά η φάση δεν τελείωσε εκεί. Τώρα που γνωριστήκαμε και χαιρετιστήκαμε, ήταν ώρα να αράξουμε παρεάκι και να τα πούμε.

Στο επόμενο: Μανογουωράδες και James Hetfield και το αυτόγραφο του Big Bob.

Update Ioύνιος 2024: Και όμως 31 χρόνια μετά βρέθηκε φωτογραφία από το meet and greet. Εδώ ο Lars Ulrich υπογράφει στον 16χρονο Vic, υπό το βλέμμα του Νάσου (δεξιά μου, με την Doris) και της Μαρίας (αριστερά μου, με την Ride the Lightning). Άπειρες ευχαριστίες στον χρήστη Costas DigitalAlkemist που μου την έστειλε!

Part I - Πρόλογος
Part II - 27 Ιουνίου 1993
Part III - Big Bob and Jason
Part IV - James Hetfield in his cowboy hat
Part V - Κιρκ Χάμμετ
Part VI - Lars
Part VII - Παρεάκι ισχυρό!
Ξεδιάντροπη ανακοίνωση
Part VIII - Back to the Front

Backstage with Metallica, 1993: Part V - Κιρκ Χάμμετ.

Part I - Πρόλογος
Part II - 27 Ιουνίου 1993
Part III - Big Bob and Jason
Part IV - James Hetfield in his cowboy hat
Part V - Κιρκ Χάμμετ
Part VI - Lars
Part VII - Παρεάκι ισχυρό!
Ξεδιάντροπη ανακοίνωση
Part VIII - Back to the Front

Πριν συνεχίσω την διήγηση για το πώς έβρισκα νέους τρόπους να νιώσω αμήχανα μπροστά στους Metallica, ήθελα να πω δυο πραγματάκια οργανωτικής φύσεως. Ξεκινώντας να πω αυτή την ιστορία, μα την αλήθεια, νόμιζα ότι θα το κάνω με την μία. Μετά κατάλαβα ότι είναι μεγάλο και είπα «ε, την τελειώνω στο επόμενο». Τελικά μου βγήκε μεγάλη και είμαι στο Part V και έχουμε ακόμα. Επειδή λοιπόν συνήθως την ξεπετάω προφορικά πολύ πιο γρήγορα, προβληματίστηκα. Είναι μακριά ακόμα μπάρμπά-Στρουμφ; “GET ON WITH IT!” ακούω το monty python πλήθος. Οπότε πρόγραμμα:

Μπορείτε να αναμένετε (προφανώς) ένα part για τον Kirk επαέ. Κατόπιν, ένα για τον Lars (θα είναι καλό αυτό - παίζουν οι μανογουωράδες), ένα για τη φάση mingle with the crowd (ακόμα καλύτερο - για τον ίδιο λόγο), όπου περιγράφονται οι στιγμές όπου οι Metallica κυκλοφορούν σαν κοινοί θνητοί με το πλήθος. Και τέλος, ένα λάιβ ριπόρτ από το χρονοντούλαπο του εγκεφάλου μου, όπου θα φαφλατίζω για την καλύτερη συναυλία που έχω δει ποτέ μου. Μισό να μετρήσω ...8. Εμ, VIII δηλαδή. Οχταλογία.

Αυτό δεν είναι τίποτα εντωμεταξύ. Μετά που θα ξαναπιάσω τους Ensemble θα σπάσω τα κοντέρ λατινικής αρίθμησης, ακόμα δεν έχει γίνει τίποτα (κυριολεκτικά).
Αυτά για το μπλογκ πρόγραμμα πάντως, εκτός έκτακτης επικαιρότητας-έμπνευσης-όρεξης-ότικάτσειφάση φυσικά. Πού είχαμε μείνει;

Είμασταν που λέτε οι παραταγμένοι κωλόφαρδοι ηλεκτρισμένοι από την καταιγίδα σεβαστικής σιωπής που ήταν το πέρασμα του James Hetfield. Σε αυτή την ατμόσφαιρα Δέους βγήκε ο Kirk. Και το μέρος πήρε μπρος. Κουλ μπρο, ριλάξ! Χαμογελαστός, «έλα φίλε μου!» και ύποπτος ενθουσιασμός, ο Kirk μας κάνει να νιώσουμε άνετα, χαλαροί και όμορφοι. Πιο κοντός από τον Jason, που τον είπα κοντούλη πριν. Με ανάποδο baseball cap και φρέσκο goatee, ο Kirk φτάνει χαρωπά στον Νάσο και υπογράφει ευδιάθετος αφίσες, εισιτήριο και πάσο.

“What is this Seattle stuff?” πετάει ο Νάσος χαλαρά κάτι που μου ακούστηκε αγενέστατο. Μάλλον μου φάνηκε θέλω να πω, καθώς η φράση συνοδεύτηκε από χάιδεμα του προαναφερθέντος goatee. Γκιλι-γκιλι φάση, «hey Kirk, πώς είναι αυτό έτσι;».
«Μα τι κάνεις;» σκεφτόμουν, του’ρθε του άλλου και άφησε μουσάκι και ήρθε Αθήνα για να του το χαϊδεύει ένας 15χρονος εξυπνακίστικα. Ο Kirk κουλαριστά στα παπάρια του κιόλας. “Heh”, το χαϊδεύει κι αυτός, χαμογελά λίγο παραπάνω, ανασηκώνει ώμους και έρχεται σε μένα. Υπογράφει εισιτήριο και του δίνω το Puppets. Και τότε αποφάσισε να δοκιμάσει πρώτη φορά την αλεπουδιά του.

“Hey man, I asked some guy on the plane to show me how to spell my name in Greek. Can I try?” με ρωτάει όλος προσμονή, προφανώς είναι η φάση που έχει βάλει στη ρουτίνα για να το κάνει ενδιαφέρον. «Θα το γράψω στα ελληνικά, να γίνει χαβαλές!» Γουστάρω, να ένα όμορφο μικρό πράγμα στο οποίο γίναμε μάρτυρες όσοι τυχεροί βρεθήκαμε εκεί. Την όρεξη του Kirk Hammet για παιχνίδι και το συνδυασμό του με την δίψα και το μεράκι για την μάθηση. ΟΚ, παπαριές, απλώς μου κάτσανε εξάρες, ο Χάμετ θα κάνει χαβαλέ και έπεσε σε μένα, νίκησα (κορόιδα διπλανοί κι έτσι).

“Sure man, go ahead!”, του λέω και σκύβω να δω το έπος που διαδραματίζεται μπροστά μου. Τέλεια, έχω την δικιά μου στιγμή με τον Kirk, οι προηγούμενοι πήραν μόνο το στάνταρ πακέτο. Παρακολουθώ με στομάχι που γουργουρίζει από ικανοποίηση. Ο Kirk γράφει προσεκτικά-προσεκτικά την λέξη Kιρk (sic). «Ε, όχι, δεν του δείξανε το μικρό κάπα», σκέφτομαι αγνοώντας πλήρως το γεγονός ότι ο άνθρωπος δεν λέγεται Κιρκ. Ούτε ακριβώς Κερκ τον λένε αλλά είναι πολύ πιο κοντά στο πώς τον λένε σε σχέση με το Κιρκ. Θα έλεγε κανείς ότι ο τύπος στο αεροπλάνο ήταν μάπας δάσκαλος και εγώ κοιτούσα το κάπα και έχανα το κερκόδασος.

“Is that right man?!” με ρωτάει ο Κιρκ τόσο χαρούμενος που στενοχωριέμαι που του λέω “Er, the k’s not right, we write it in a different way”.
“Really? Show me the k man!”. Ενθουσιασμός! Νέα πράματα να μάθω! Και μα το Θεό, δίπλα στην υπογραφή Κιρk υπάρχει ένα μικρό «κ», γραμμένο από μένα υπό το μαθητικό βλέμμα του Kirk Hammet.

“Let me try it again man!” είπε ο αφοσιωμένος και ενθουσιώδης μαθητής, το όνειρο κάθε φιλολόγου. Μου βάζει Κιρκ,με άψογους ελληνικούς χαρακτήρες στα υπόλοιπα αυτόγραφα, με το ερωτηματικό χαμόγελό του να εισπράττει τον ενθουσιασμένο έπαινο για απάντηση. Εντωμεταξύ δεν ήμουν ο μόνος που είχε την διάθεση γλύφτη απέναντί του. Και οι γύρω μου του λέγανε εντυπωσιακά ζωηρά πόσο σωστά το έγραψε και «ΤΑ ΕΣΠΑΣΕΣ ΜΑΝ!» και τέτοια. Φοβερή φάση, τέρμα θετικό βάιμπ και με ευχαρίστησε με metal χειραψία και πήγε δίπλα στην αδερφή μου.

Και μετά τον έχασα, διότι υπήρχε συνωστισμός στην αρχή της ουράς. Έσκασε ο Lars Ulrich κατευθείαν πάνω στους μανογουωράδες.

Στο επόμενο: Lars Ulrich, (ακόμα πιο) κοντός και τζέντλμαν.

Part I - Πρόλογος
Part II - 27 Ιουνίου 1993
Part III - Big Bob and Jason
Part IV - James Hetfield in his cowboy hat
Part V - Κιρκ Χάμμετ
Part VI - Lars
Part VII - Παρεάκι ισχυρό!
Ξεδιάντροπη ανακοίνωση
Part VIII - Back to the Front

Backstage with Metallica, 1993: Part IV - James Hetfield in his cowboy hat

Part I - Πρόλογος
Part II - 27 Ιουνίου 1993
Part III - Big Bob and Jason
Part IV - James Hetfield in his cowboy hat
Part V - Κιρκ Χάμμετ
Part VI - Lars
Part VII - Παρεάκι ισχυρό!
Ξεδιάντροπη ανακοίνωση
Part VIII - Back to the Front

Κοντούλης ο Jason; Ψηλός λεβέντης ο James και με μια ηλεκτρική αύρα επιβλητικότητας που κυριαρχεί στον χώρο και σε κάνει να αισθάνεσαι τιποτένιο τσουτσεκάκι, ειδικά αν είσαι 16χρονος ψαρωμένος fanboy. Με την μουστάκα του, το καουμπόικο καπέλο του και μια αντίστοιχη ψηλή λεβέντισσα ξανθιά στο πλάι του, την φάτσα της οποίας δεν θυμάμαι καθόλου και δεν μπορώ να πληροφορήσω το κιτρινίζον κοινό αν ήταν η γυναίκα του.



Όλα τα βλέμματα πάνω του. Τα δικά μου συναισθήματα είναι μεικτά. Το Δέος και η Αμήχανη Βλακεία κυριαρχούν όπως και πριν αλλά υπάρχει και αυτή η απροσδιόριστη απογοήτευση που με έχει πιάσει από την στιγμή που πρωτάκουσα το Black Album και τώρα ενισχύεται ανησυχητικά: Δεν είναι πια στην ΦΑΣΗ. Ποια φάση; Την δικιά μου φάση, ΜΕΤΑΛ ΑΠ ΓΙΟΡ ΑΣ, Χ.Μ.Ρ.Μ., θρας τιλ ντεθ. Μπροστά μου έχω ολοφάνερη την απόδειξη ότι ο James είναι αλλού. Έχει υιοθετήσει ένα αισθητικό προφίλ που παραπέμπει σε country είδωλο, το οποίο το κουβαλάει με απόλυτη πειστικότητα. Είναι άλλωστε και η εποχή που όλη η μπάντα κάπου έχει βαρεθεί την ζωή της με τα τεχνοθρας του Justice και τα thrash γενικότερα και ζει το όνειρο με το straight heavy metal που είναι εθιστικά πιασάρικο με εξωγήινα τέλειο ήχο. Το Heavy σκέλος πάντως είναι εκεί. Σε δίσκο και James εννοώ. Λογικά, ο άνθρωπος αποστασιοποιείται από το μέταλ κλισέ και προσπαθεί να αισθανθεί άνετα με τον εαυτό του. Ε, ο εαυτός του εν έτει 1993 δεν έχει καμία σχέση με τον Hetfield του Cliff em All που εγώ είχα στο μυαλό μου. O James δίνει την εντύπωση του απόμακρου. Είναι απόμακρος. Βαριέται. Πρέπει να είναι η 300ή φορά φέτος που συναντάει 20 (-2 αμερικλάνους) άγνωστους μεταλλάδες που τον λατρεύουν σαν μέταλ θεό και αυτός είναι στην φάση κυνηγετικό καταφύγιο, καραμπίνα και μπύρα/βότκα. Θέλει προφανέστατα να βρίσκεται με την ξανθιά λεβέντισσα και όχι με κάποιους αγνώστους.


Ο Hetfield όπως τον αγάπησα και δεν τον γνώρισα

Αυτά όλα περνάνε από το μυαλό μου σε νανοσεκόντ και δεν τα αντιλαμβάνομαι ως καθαρές σκέψεις, μόνο σαν μια ενοχλητική θολούρα, τίποτα παραπάνω. Απλά εκείνη την στιγμή είμαι μεταξύ Δέους «ΜΑΛΑΚΑ Ο JAMES» και της ξεκάθαρης αίσθησης ότι ο άνθρωπος βαριέται και δεν συμμερίζεται τον ενθουσιασμό μου για το Metal. Απλά το ξέρω ότι συμβαίνει, δεν έχω κανένα πρόβλημα με τον άνθρωπο. Εδώ και ο μεγάλος μου αδερφός - γκουρού έχει βαρεθεί το μέταλ, δεν θα βαριόταν ο James; (made sense in my head)

Τέλος πάντων, ο James μπορεί να βαριέται αλλά είναι φιλότιμος και υπογράφει ευγενικά τα πάντα. Σε αυτό το σημείο είναι που παρατηρώ την αρχή της γραμμής. Τους Manowarάδες. Εξηγούμαι, μιας και το χρωστάω. Δεν ξέρω αν είναι όντως Manowarάδες, απλά χαιρετάνε με υπερβάλλοντα ζήλο με μεταλλική χειραψία και δεν παίρνουν αυτόγραφα στο χαρτί. Δηλαδή, μπορεί και να παίρνουν και να μην το πήρα χαμπάρι αλλά αυτό που παρατήρησα όταν γύρισα να δω τον James είναι ότι του ζητάνε να υπογράψει στο ΜΠΡΑΤΣΟ, αντρίκεια, στο γυμνό τους δέρμα. Δεν θέλει να είσαι πολύ έξυπνος για να καταλάβεις ότι μετά τη συναυλία το μπράτσο τους θα είχε γίνει ένας αηδιαστικά ιδρωμένος κώλος, με μια μαύρη μουντζούρα. Μετά τη συναυλία τους φαντάζομαι να δείχνουν την τεράστια μουντζούρα και να λένε στους φίλους τους «Να, εδώ μου υπέγραψε ο Ulrich!». Το σκέφτομαι καθώς υπογράφει ο καουμπόης, τον χαιρετάνε μεταλλικά πάλι και προχωράει στον αμάνικο, ο οποίος γεμίζει την μπλούζα υπογραφές. «Δεν θα την ξαναπλύνω ποτέ», μου λέει. Λογικό. Σκέφτομαι, μήπως και τα παιδιά στην αρχή σκεφτήκανε να μην ξαναπλυθούν ποτέ αντίστοιχα.

Ο James είναι στον Νάσο. Του υπογράφει εισιτήριο, πάσο, την αφίσα που πρέπει να ξεδιπλώσει, μέσα μου θέλω να την ξεδιπλώσει γρήγορα, βαριέται ο άνθρωπος, μην το χειροτερέψουμε. Προσπαθώ απεγνωσμένα να σκεφτώ κάτι γαμάτο να πω μέχρι να έρθει. Όλα είναι αφόρητα κλισέ. Σκατά. Ήρθε! Εισιτήριο. Συνειδητοποίηση πιο έντονη: Μαλάκα, είναι ο James Hetfield. Μπροστά μου. Εκείνη τη στιγμή θυμάμαι ότι έχω πόδια, γιατί τρέμουν, λες και πάω να δώσω εξετάσεις οδήγησης. Υπέγραψε το πάσο και το εισιτήριο κυριλέ. Ώπα, τα booklets! Προσπαθώ να ανοίξω το Kill ‘Em All. Ζορίζομαι γιατί κρατάω και τα άλλα δύο και το εισιτήριο και τα πόδια μου τρέμουν και μπροστά μου είναι ο Hetfield. Στο λόγο μου, εκείνη τη στιγμή ακούω στο κεφάλι μου τον James να τραγουδάει “You boring little fuck” από το So What? Νευρικό γελάκι «χεχ!» και σκέψη «ΣΚΑΤΑΑΑΑΑΑΑΑ, ΑΝΟΙΞΕ ΜΩΡΗ ΜΑΛΑΚΙΑΑΑΑΑΑΑΑΑ». Ο James απαθώς, το παίρνει από τα χέρια μου, το ανοίγει με χαρακτηριστική ευκολία. Υπογράφει “To Bill”. Όλοι υπογράφανε “Το Bill”. Προφανώς τους το ζήταγα εγώ, δεν θυμάμαι να τους το ζητάω, είναι στο καμμένο μέρος του DVD-εγκεφάλου αυτό. Bill, διότι το Vic βγήκε και κόλλησε ένα χρόνο αργότερα, το Vasilis είναι δύσκολη λέξη και μάλλον θα το γράψουν λάθος. Το Basil δεν το χρησιμοποιώ ποτέ από τότε που γέλασε ένας Άγγλος φίλος γιατί του θύμιζε πάντα τον John Cleese στο Faulty Towers. Ε, στην Ελλάδα θεωρούμε ότι η αγγλική εκδοχή του «Βασίλειος» είναι Μπίλ, οπότε «στον Μπιλ».

Υπογράφει στον Έλληνα William λοιπόν ο Hetfield και προχωράει. Μπαίνω και εγώ στην ομάδα των παιδιών που «τελείωσαν» και χαζεύουν με τα καθυστερημένα χαμόγελα ευτυχίας τους επόμενους. Πάλι παπαριές αμερικάνικες οι αμερικάνοι, ενημερώνουν τον συμπατριώτη τους για το πόσο κλωτσάνε κώλο οι Metallica. Επίσης, του λέει “Nice hat!” που ήταν από τα κλισέ που λέγαμε πριν. “Thanks” με πιο βαριεστημένο ύφος ο James. Είναι πιο βαρετοί κι από μένα, καλά να πάθουν.

Και κάπως έτσι πέρασε από όλους. Η συνολική αίσθηση που άφησε είναι του Δέους, με την σιωπή να κυριαρχεί και να αφήνει ψαρωμένους πίσω τους τους πάντες. Νιώθω ανικανοποίητος, σαν να πέρασε η ευκαιρία και την κλώτησα, δεν ξέρω τι ακριβώς περίμενα, εδώ είχα σχέδιο με τον Jason και το έκανα σκατά, με τον James που δεν είχα, ακόμα χειρότερα. Καταπιέζω μια φωνούλα που είναι απογοητευμένη γιατί ο άνθρωπος βαριέται. Ε, τι περίμενες; Να χεστεί από την χαρά του και να είναι όλο ευτυχία που θα δει για χιλιοστή φορά κάτι αγνώστους να του λένε τα ίδια;

Και όμως. Η απάντηση ήρθε από τον επόμενο. Kirk Hammet. Στην καλή χαρά και με χαμόγελο και με διάθεση να χαβαλεδιάσει με τους παρευρισκόμενους. Συγκινητικά συμπαθέστατος. Ευτυχώς, οι μεγάλες ατάκες και τα επικά σκηνικά (“ fuck off!”) ήρθαν με Jaymz αργότερα, άφησε στίγμα γερό. Ευτυχώς, διότι δεν είναι δυνατόν να έχω ανάμνηση συνάντησης με τον Τζέιμαζα και να υπάρχουν 10 παράγωγα του ρήματος «βαριέμαι» (σόρι, 11) στο κείμενο.

Στο επόμενο: Ορεξάτος Κιρκ (sic) Hammet και αποτυχημένη εκμάθηση ελληνικής γραφής.

Part I - Πρόλογος
Part II - 27 Ιουνίου 1993
Part III - Big Bob and Jason
Part IV - James Hetfield in his cowboy hat
Part V - Κιρκ Χάμμετ
Part VI - Lars
Part VII - Παρεάκι ισχυρό!
Ξεδιάντροπη ανακοίνωση
Part VIII - Back to the Front