Part II - 27 Ιουνίου 1993
Part III - Big Bob and Jason
Part IV - James Hetfield in his cowboy hat
Part V - Κιρκ Χάμμετ
Part VI - Lars
Part VII - Παρεάκι ισχυρό!
Ξεδιάντροπη ανακοίνωση Part VIII - Back to the Front
Bγήκαμε από τα παρασκήνια όπως ακριβώς το φαντάζεστε, εκστασιασμένοι. Και όπως δεν το φαντάζεστε, λουσμένοι στην αδρεναλίνη και με μια περίεργη αίσθηση ιδιαιτερότητας. Μπροστά μας απλώνονταν χιλιάδες κόσμου, σε σημείο πλησιάζεις μόνο μέχρι τον πύργο απέναντι από την σκηνή. Πιο μπροστά ο ελληνικός λαός στριμωχνόταν για να είναι κοντά στην δράση. Ιδέα δεν είχαν τι είχαμε μόλις βιώσει, το μόνο πράγμα που μαρτυρούσε την συνάντηση με τους Metallica ήταν το αυτοκόλλητο πάσο στο βυζί. Φαινόταν. Άσπρο, με εμφανές το logo της μπάντας. Στο σκοτάδι δεν φαίνονταν ιδιαίτερα οι μουτζούρες από μαρκαδόρο που από κοντά διαπίστωνες ότι έγραφαν Κιρκ.
Κοιταχτήκαμε με τον Νάσο με βλέμματα ενθουσιασμένων που σκάσανε με απότομο φρένο στην απελπισία. "Δηλαδή τώρα θα δούμε τους Metallica από εδώ;!". Όπου "εδώ" εννοούμε πολύ μακρία από την σκηνή, οι Cult που ήδη βρίσκονταν πάνω έμοιαζαν μινιατούρες. Ακούγονταν απολαυστικοί πάντως αλλά αυτό δεν μας έλεγε τίποτα, έπρεπε να πάμε ΜΠΡΟΣΤΑ.
"Έλα, έχω φοβερή ιδέα!" μου
λέει ο Νάσος και προετοιμάζομαι για στιγμή Baldrick. Τι ιδέα
να έχει δηλαδή, εγώ είμαι μια κωμόπολη μακριά από την σκηνή, αν δεν μπορείς να
μου τους ανοίξεις σαν την Ερυθρά Θάλασσα μπροστά από τον Μωυσή, δουλειά δεν
κάνουμε. Ο Νάσος όμως έχει κυριολεκτικά μια μεγαλοφυή έμπνευση. Βαράει το χέρι στο πάσο στην
καρδιά και λέει γεμάτος σιγουριά: "Ακολούθα με!"
Και πάει καρφί στον κόσμο. Ακολουθώ σαν
χάνος από πίσω. Φτάνουμε στην πρώτη αμετακίνητη πλάτη. Ο Νάσος χτυπάει φιλικά
τον ώμο του τύπου, του επιδεικνύει ευγενικά το πάσο του στο στήθος. Ο τύπος
χωρίς να το σκεφτεί δέκατο του δευτερολέπτου χαμογελάει πρόθυμα και ανοίγει
δρόμο στον Νάσο που ευχαριστεί με νεύμα του κεφαλιού και προχωράει. Χωρίς να
σκεφτώ απολύτως τίποτα ακολουθώ βιαστικά από πίσω, φροντίζοντας να επιδείξω και
εγώ στον τύπο τα διαπιστευτήριά μου. Με μια μοναδική αίσθηση έκστασης ("μα
τι ζω + θα δουλέψει, θα πάω μπροστά!") συνεχίζω να προχωράω με σοβαρό ύφος
κάποιου που έχει μια πολύ σοβαρή δουλειά να κάνει και βιάζεται. Στο δρόμο
χαμογελάω στον κόσμο και παίρνω ύφος που λέει "συγγνώμη, ευχαριστώ
πολύ!" και πού και πού λέω ευγενικά "συγγνώμη, να περάσω λίγο;"
χτυπώντας ελαφρά το χέρι μου στο πάσο και πουλώντας μια αίσθηση κατεπείγοντος.
Στην δεύτερη – τρίτη επίδειξη της Metallica ταυτότητας, έχω πλέον τον αέρα του Derren Brown, ακτινοβολώ αυτοπεποίθηση και πειθώ,
είναι ολοφάνερο πως είμαι κάποιος πολύ σημαντικός τύπος στην δούλεψη της μπάντας
που πρέπει τώρα να κάνεις στην άκρη, προφανώς κάτι συμβαίνει εκεί μπροστά που
πρέπει να πάω εγώ να το φροντίσω («να δω τους Metallica από κοντά»).
Ο περισσότερος κόσμος με άφηνε να περάσω ευγενικά με μεικτά βλέμματα ζήλιας,
απορίας και προθυμότητας.
Σε μια στιγμή έσκασα πάνω σε ένα γομάρι
που δεν κούναγε ρούπι γιατί στα παπάρια του, έβλεπε Cult και ένα
κουνούπι τον σκούνταγε να περάσει. Ε, πήγα πιο κει και συνέχισα την πορεία μου,
ελαφρώς διαγώνια του Νάσου που με την σειρά του προχώραγε και αυτός ακάθεκτος. Πρέπει να
ήταν το μοναδικό εμπόδιο που συνάντησα.
Με αυτά και μ'αυτά, φτάσαμε στην τρίτη σειρά, κεντροδεξιά, δίπλα στην βάση του τριγώνου που σχημάτιζε το κέντρο της custom σκηνής των Metallica. Ωραιότατα, πρώτο τραπέζι πίστα. Πιο μπροστά υπήρχαν τρεις σειρές παστών ανθρώπων που και να ψαρώνανε από το πάσο το μόνο που μπορούσαν να κουνήσουν ήταν τα χέρια τους. Και όχι ελεύθερα.
Η σκηνή των Metallica κατά την Ευρωπαϊκή περιοδεία τους, όπως αποτυπώνεται στο backprint από μπλουζάκι της εποχής. Με κόκκινο, το πρώτο τραπέζι πίστα.
Πετυχαίνουμε ως δια μαγείας στο ίδιο σημείο την παρέα, Νταχάου και Μήτσο και δεν θυμάμαι να είπαμε τίποτα για τα καθέκαστα. Που είπαμε δηλαδή αλλά δεν υπάρχει τίποτα στην μνήμη μου. Βλέμμα στην σκηνή, όπου παίζουν οι Cult έχω μπόλικο. Θυμάμαι ωραίο ήχο, ζωντανό και ζεστό με την κιθάρα του Duffy να είναι μια χαρούλα. Η εντύπωση που μου άφησε ο συγκεκριμένος ήταν πολύ καλή, είτε στο γκρουβάρισμα των ριφ, είτε στα σόλο. Ο Ian, το κολλητάρι πλέον μιας και πέρασε από δίπλα μου, κοινός θνητός λέμε, πολύ καλός frontman και άψογος στα καθήκοντά του. Κάτι θυμάμαι να μου λείπει από κάποια ρεφρέν αλλά δεν έχω να προσφέρω κριτική για το περφόρμανς. Μετά από τόσα χρόνια θυμάμαι She Sells Sanctuary, Wild Flower και Fire Woman ως αγαπημένες στιγμές (συναυλίας και μπάντας γενικά προσωπικά μιλώντας), ελπίζοντας να ήταν υπαρκτές στιγμές και να μην τις κατασκεύασα καθώς αυτή τη στιγμή μπορώ να θυμηθώ καθαρά μόνο το Fire Woman. Τέλος πάντων, εμένα οι The Cult μου άρεσαν από παλιά και ευχαριστήθηκα το live αν και βρισκόμουν σε πρωτοφανές σημείο προσμονής των headliners. Δεν θυμάμαι πότε τελείωσαν, δεν θυμάμαι γενικώς πολλά πράγματα από αυτούς, αυτά.
Ο κόσμος καλά πρέπει να πέρασε. Ή και να ψιλο-βαρέθηκε εδώ που τα λέμε. Ήταν αρκετά δημοφιλής μπάντα οι Cult αλλά ούτε κατά διάνοια όσο οι Metallica και το κοινό από κάτω είπαμε ότι περιλάμβανε και κόσμο που ήρθε γιατί παίζουν αυτοί με το Unforgiven και το Enter Sandman. Θα έβαζα ένα 8αράκι βασισμένος στην ανάμνηση. Έσκισαν αλλά δεν έσκισαν τον κόσμο, χωρίς να φταίνε αυτοί. Ήταν πολύ ταιριαστό άνοιγμα για το Black Album ήχο των Metallica αλλά ο λαός είχε έρθει για όλο το πακέτο.
Λοιπόν παιδιά, εννιαλογία πάει. Στο επόμενο, Ecstasy of Gold και αδιανόητο τρέμουλο και "θα βγουν με το Enter Sandman λες, όπως βγαίνουν παντού φέτος; Ψιλο-ξενέρα ρε..."
Part I - Πρόλογος
Part II - 27 Ιουνίου 1993
Part III - Big Bob and Jason
Part IV - James Hetfield in his cowboy hat
Part V - Κιρκ Χάμμετ
Part VI - Lars
Part VII - Παρεάκι ισχυρό!
Ξεδιάντροπη ανακοίνωση
Part VIII - Back to the Front
