Thursday, February 02, 2012

Backstage with Metallica, 1993: Part IV - James Hetfield in his cowboy hat

Part I - Πρόλογος
Part II - 27 Ιουνίου 1993
Part III - Big Bob and Jason
Part IV - James Hetfield in his cowboy hat
Part V - Κιρκ Χάμμετ
Part VI - Lars
Part VII - Παρεάκι ισχυρό!
Ξεδιάντροπη ανακοίνωση
Part VIII - Back to the Front

Κοντούλης ο Jason; Ψηλός λεβέντης ο James και με μια ηλεκτρική αύρα επιβλητικότητας που κυριαρχεί στον χώρο και σε κάνει να αισθάνεσαι τιποτένιο τσουτσεκάκι, ειδικά αν είσαι 16χρονος ψαρωμένος fanboy. Με την μουστάκα του, το καουμπόικο καπέλο του και μια αντίστοιχη ψηλή λεβέντισσα ξανθιά στο πλάι του, την φάτσα της οποίας δεν θυμάμαι καθόλου και δεν μπορώ να πληροφορήσω το κιτρινίζον κοινό αν ήταν η γυναίκα του.



Όλα τα βλέμματα πάνω του. Τα δικά μου συναισθήματα είναι μεικτά. Το Δέος και η Αμήχανη Βλακεία κυριαρχούν όπως και πριν αλλά υπάρχει και αυτή η απροσδιόριστη απογοήτευση που με έχει πιάσει από την στιγμή που πρωτάκουσα το Black Album και τώρα ενισχύεται ανησυχητικά: Δεν είναι πια στην ΦΑΣΗ. Ποια φάση; Την δικιά μου φάση, ΜΕΤΑΛ ΑΠ ΓΙΟΡ ΑΣ, χέβυ μέταλ ρε μουνιά, θρας τιλ ντεθ. Μπροστά μου έχω ολοφάνερη την απόδειξη ότι ο James είναι αλλού. Έχει υιοθετήσει ένα αισθητικό προφίλ που παραπέμπει σε country είδωλο, το οποίο το κουβαλάει με απόλυτη πειστικότητα. Είναι άλλωστε και η εποχή που όλη η μπάντα κάπου έχει βαρεθεί την ζωή της με τα τεχνοθρας του Justice και τα thrash γενικότερα και ζει το όνειρο με το straight heavy metal που είναι εθιστικά πιασάρικο με εξωγήινα τέλειο ήχο. Το Heavy σκέλος πάντως είναι εκεί. Σε δίσκο και James εννοώ. Λογικά, ο άνθρωπος αποστασιοποιείται από το μέταλ κλισέ και προσπαθεί να αισθανθεί άνετα με τον εαυτό του. Ε, ο εαυτός του εν έτει 1993 δεν έχει καμία σχέση με τον Hetfield του Cliff em All που εγώ είχα στο μυαλό μου. O James δίνει την εντύπωση του απόμακρου. Είναι απόμακρος. Βαριέται. Πρέπει να είναι η 300ή φορά φέτος που συναντάει 20 (-2 αμερικλάνους) άγνωστους μεταλλάδες που τον λατρεύουν σαν μέταλ θεό και αυτός είναι στην φάση κυνηγετικό καταφύγιο, καραμπίνα και μπύρα/βότκα. Θέλει προφανέστατα να βρίσκεται με την ξανθιά λεβέντισσα και όχι με κάποιους αγνώστους.


Ο Hetfield όπως τον αγάπησα και δεν τον γνώρισα

Αυτά όλα περνάνε από το μυαλό μου σε νανοσεκόντ και δεν τα αντιλαμβάνομαι ως καθαρές σκέψεις, μόνο σαν μια ενοχλητική θολούρα, τίποτα παραπάνω. Απλά εκείνη την στιγμή είμαι μεταξύ Δέους «ΜΑΛΑΚΑ Ο JAMES» και της ξεκάθαρης αίσθησης ότι ο άνθρωπος βαριέται και δεν συμμερίζεται τον ενθουσιασμό μου για το Metal. Απλά το ξέρω ότι συμβαίνει, δεν έχω κανένα πρόβλημα με τον άνθρωπο. Εδώ και ο μεγάλος μου αδερφός - γκουρού έχει βαρεθεί το μέταλ, δεν θα βαριόταν ο James; (made sense in my head)

Τέλος πάντων, ο James μπορεί να βαριέται αλλά είναι φιλότιμος και υπογράφει ευγενικά τα πάντα. Σε αυτό το σημείο είναι που παρατηρώ την αρχή της γραμμής. Τους Manowarάδες. Εξηγούμαι, μιας και το χρωστάω. Δεν ξέρω αν είναι όντως Manowarάδες, απλά χαιρετάνε με υπερβάλλοντα ζήλο με μεταλλική χειραψία και δεν παίρνουν αυτόγραφα στο χαρτί. Δηλαδή, μπορεί και να παίρνουν και να μην το πήρα χαμπάρι αλλά αυτό που παρατήρησα όταν γύρισα να δω τον James είναι ότι του ζητάνε να υπογράψει στο ΜΠΡΑΤΣΟ, αντρίκεια, στο γυμνό τους δέρμα. Δεν θέλει να είσαι πολύ έξυπνος για να καταλάβεις ότι μετά τη συναυλία το μπράτσο τους θα είχε γίνει ένας αηδιαστικά ιδρωμένος κώλος, με μια μαύρη μουντζούρα. Μετά τη συναυλία τους φαντάζομαι να δείχνουν την τεράστια μουντζούρα και να λένε στους φίλους τους «Να, εδώ μου υπέγραψε ο Ulrich!». Το σκέφτομαι καθώς υπογράφει ο καουμπόης, τον χαιρετάνε μεταλλικά πάλι και προχωράει στον αμάνικο, ο οποίος γεμίζει την μπλούζα υπογραφές. «Δεν θα την ξαναπλύνω ποτέ», μου λέει. Λογικό. Σκέφτομαι, μήπως και τα παιδιά στην αρχή σκεφτήκανε να μην ξαναπλυθούν ποτέ αντίστοιχα.

Ο James είναι στον Νάσο. Του υπογράφει εισιτήριο, πάσο, την αφίσα που πρέπει να ξεδιπλώσει, μέσα μου θέλω να την ξεδιπλώσει γρήγορα, βαριέται ο άνθρωπος, μην το χειροτερέψουμε. Προσπαθώ απεγνωσμένα να σκεφτώ κάτι γαμάτο να πω μέχρι να έρθει. Όλα είναι αφόρητα κλισέ. Σκατά. Ήρθε! Εισιτήριο. Συνειδητοποίηση πιο έντονη: Μαλάκα, είναι ο James Hetfield. Μπροστά μου. Εκείνη τη στιγμή θυμάμαι ότι έχω πόδια, γιατί τρέμουν, λες και πάω να δώσω εξετάσεις οδήγησης. Υπέγραψε το πάσο και το εισιτήριο κυριλέ. Ώπα, τα booklets! Προσπαθώ να ανοίξω το Kill ‘Em All. Ζορίζομαι γιατί κρατάω και τα άλλα δύο και το εισιτήριο και τα πόδια μου τρέμουν και μπροστά μου είναι ο Hetfield. Στο λόγο μου, εκείνη τη στιγμή ακούω στο κεφάλι μου τον James να τραγουδάει “You boring little fuck” από το So What? Νευρικό γελάκι «χεχ!» και σκέψη «ΣΚΑΤΑΑΑΑΑΑΑΑ, ΑΝΟΙΞΕ ΜΩΡΗ ΜΑΛΑΚΙΑΑΑΑΑΑΑΑΑ». Ο James απαθώς, το παίρνει από τα χέρια μου, το ανοίγει με χαρακτηριστική ευκολία. Υπογράφει “To Bill”. Όλοι υπογράφανε “Το Bill”. Προφανώς τους το ζήταγα εγώ, δεν θυμάμαι να τους το ζητάω, είναι στο καμμένο μέρος του DVD-εγκεφάλου αυτό. Bill, διότι το Vic βγήκε και κόλλησε ένα χρόνο αργότερα, το Vasilis είναι δύσκολη λέξη και μάλλον θα το γράψουν λάθος. Το Basil δεν το χρησιμοποιώ ποτέ από τότε που γέλασε ένας Άγγλος φίλος γιατί του θύμιζε πάντα τον John Cleese στο Faulty Towers. Ε, στην Ελλάδα θεωρούμε ότι η αγγλική εκδοχή του «Βασίλειος» είναι Μπίλ, οπότε «στον Μπιλ».

Υπογράφει στον Έλληνα William λοιπόν ο Hetfield και προχωράει. Μπαίνω και εγώ στην ομάδα των παιδιών που «τελείωσαν» και χαζεύουν με τα καθυστερημένα χαμόγελα ευτυχίας τους επόμενους. Πάλι παπαριές αμερικάνικες οι αμερικάνοι, ενημερώνουν τον συμπατριώτη τους για το πόσο κλωτσάνε κώλο οι Metallica. Επίσης, του λέει “Nice hat!” που ήταν από τα κλισέ που λέγαμε πριν. “Thanks” με πιο βαριεστημένο ύφος ο James. Είναι πιο βαρετοί κι από μένα, καλά να πάθουν.

Και κάπως έτσι πέρασε από όλους. Η συνολική αίσθηση που άφησε είναι του Δέους, με την σιωπή να κυριαρχεί και να αφήνει ψαρωμένους πίσω τους τους πάντες. Νιώθω ανικανοποίητος, σαν να πέρασε η ευκαιρία και την κλώτησα, δεν ξέρω τι ακριβώς περίμενα, εδώ είχα σχέδιο με τον Jason και το έκανα σκατά, με τον James που δεν είχα, ακόμα χειρότερα. Καταπιέζω μια φωνούλα που είναι απογοητευμένη γιατί ο άνθρωπος βαριέται. Ε, τι περίμενες; Να χεστεί από την χαρά του και να είναι όλο ευτυχία που θα δει για χιλιοστή φορά κάτι αγνώστους να του λένε τα ίδια;

Και όμως. Η απάντηση ήρθε από τον επόμενο. Kirk Hammet. Στην καλή χαρά και με χαμόγελο και με διάθεση να πει μαλακιάρες με τους παρευρισκόμενους. Συγκινητικά συμπαθέστατος. Ευτυχώς, οι μεγάλες ατάκες και τα επικά σκηνικά (“ fuck off!”) ήρθαν με Jaymz αργότερα, άφησε στίγμα γερό. Ευτυχώς, διότι δεν είναι δυνατόν να έχω ανάμνηση συνάντησης με τον Τζέιμαζα και να υπάρχουν 10 παράγωγα του ρήματος «βαριέμαι» (σόρι, 11) στο κείμενο.

Στο επόμενο: Ορεξάτος Κιρκ (sic) Hammet και αποτυχημένη εκμάθηση ελληνικής γραφής.

Part I - Πρόλογος
Part II - 27 Ιουνίου 1993
Part III - Big Bob and Jason
Part IV - James Hetfield in his cowboy hat
Part V - Κιρκ Χάμμετ
Part VI - Lars
Part VII - Παρεάκι ισχυρό!
Ξεδιάντροπη ανακοίνωση
Part VIII - Back to the Front

1 comment:

Anonymous said...

Χαχαχα! Γαμάει!